ANLAŞMALI İNTİKAM

BÖLÜM 37(SON)

"Sen ciddi misin Masal..."

"Ne bekliyordun. Gelir gelemez kollarına atlayacağımı falan mı düşündün."

"Öyle birşey olmayacağını biliyordum. Ama yanlış yapıyorsun."

"Ah Poyraz bey zaten ne zaman haksız olduki! Kesin yibe biz hatalıyızdır."

"Masal... Neye inanıyorsun kafanda ne kurupta bana bunları bana söylüyorsun bilmiyorum ama hata yapıyorsun."

"Bunu sen mi söylüyorsun. Beş ay boyunca arayıp sormayan buda yetmezmiş gibi hamile bir kadına sahip çıkan adam mı söylüyor bunları?"

"Ben kimseye sahip çıkmadım."

"Yaa öyke mi Aylin ne diye yanındaydı o zaman!"

"Ben kimseyi yanıma almadın o geldi tamam mı? Bebeği hasta diye hamile olduğu için çalışamıyır diye... Sen neden anlamak istemiyorsun. Sende hamilesin. O çoçuğu için yanımdaydı."

"Kesin öyledir. Evet bende hamileyim ve bebeğimin babası en zor günlerimizde yoktu ama gururumu çiğneyip senin yanına gelmedim. Beni istemeyen adamın yanına gitmedim."

"Seni istemediğimide nerden çıkardın. Ben seni deli gibi severken sen ne yaptın inanmadın gittin benden. Sen kalsaydın böyle olmazdı. "

"O yüzden hiç aramadın. Giderken bir dur bile demedin."

"Evet o konuda hatalıyım. Ama srn benden korkuyordun. Canımdan sevdiğim can benden korkuyordu. Evet seni aramadım ama belki bensiz daha mutlu olursun diye... "

"Olmadım Poyraz. Senden ayrı geçen hiç bir günümde mutlu olmadım ben. "

"Masal..."

"Yoruldum. Beni parçalara ayırıp tekrar birleştirmek istemenden yoruldum."

"Ben yoruldum Masal. Günlerimi seni unutmaya çalışarak geçirmekten yoruldum. Hi. Beklemediğim bir günde kapıma gelip benden yardım isteyen hamile bir kadını senin yerine koymaya çalışmaktan yoruldum. Her defasında seni hayal ederek uyumaktan rüyamda seni görmeyince bu sefer görürüm diye uyumaktan yoruldum. Sana mutluluğun gerçek halini gösteremedim diye gülmeyi unutmaya çalışmaktan yoruldum. Babam seninle gizli gizli konuşurken susup dinlemekten yoruldum. Umut'u ve kendimi sessiz bıraktım diye kendimi cezalandırmaktan yoruldum."

Bir bir döküldü isyanı. Bu zamana kadar içinde saklayıp doğru zamanı bekleyen Poyraz tek tek döktü eteğindeki incileri.

"Po-poyraz. Sen..."

"Ben hatalıyım. Ben afedilmeyi hak etmeyen bir insanım. Ailesinin kıymetini bilmeyen karısına sahip çıkmayan ben...Ama ikinci bir şans istiyorum. Sana asıl Poyraz'ı göstermek için,içimde sessiz sedasız büyüttüğüö aşkı gösterebilmek için ikinci bir sanş istiyorum. Affet beni aşkım..."

"Çok zor... Benim için çok zor Poyraz. Tek başımaydım hep. İlk defa sana inandım. Ama sen bana gidince dönemezsin dedin. Dönsende bıraktığın gibi olmaz dedin."

" Biliyorum... Ama belki korkarsında gitmezsin diye dedim. Bana kıysanda umut'a kıyamazsın diye dedim."

"Ama..."

"Aması yok Masal...Seni seviyorum ben."

Şu üç kelimeyi beş ay önce duysaydı bunların hiçbiri olmayacaktı belkide. Kaybetmiştiler hayatlarından boşu boşuna beş ay gitmişti. Masal'ın gözleri dolunca Poyraz hızla doğrulup karısının yanağından sızan damlaları yakaladı. Üzülsün ağlasın istemiyordu. Masal'ın her gözyaşında kalbine daölayan zehri bir tek kendisi biliyordu. Masal derin nefes alıp oturmak isteyince Poyraz elinden tutup yardımcı oldu.