our way out | bxb

0.3

24 şubat 

 

malum olaydan sonra yejun orda burda kötü kötü bakışlar atmaya başladı bana. itlerini toplamış plan yapıyor güya. yersen.

açıkçası pek umurumda değil, ara sıra şiddetin gerekliliğine inanan biriyim. maalesef. çantamın içine su dökerlerse defterlerimi sıkar, o suyu onlara içiririm. ama şimdilik, her şey sakin.

parlak saçlı çocuk hariç tabii.

ayağıma çarpan kalem beni güzellik uykumdan uyandırıyor. okulda bu kadar vakit geçirmemeliyim belki de. delice esneyerek kendime gelmeye çalışıyorum. tabii beyefendi bu sırada boş durmuyor, kendinden zayıf kim varsa toplamış hepsini. kendine secde ettiriyor. "sikerler."

kolunu tutup arkasına doğru kıvırıyorum. ne zaman yanına geldiğimi bile anlayamamış. "geçenki yediklerin yetmemiş galiba." telaşla kafasını sallıyor, itlerine bir şey yapmaları için işaret ediyor.

kafamı çeviriyorum, hepsi geriye sinmiş. o sırada onu görüyorum, korku dolu gözlerle bana bakıyor. gözlerinden akan yaşlar kurumuş. bu çocuğu kurtarmaktan sıkıldım.

yejun'a dönüyorum. kolunu arkasında daha çok sıkıp kalın kafasını sıraya yaslıyorum. "bir daha. bu çocuğa on metreden fazla yaklaşmayacaksın. anlaşıldı mı?"

göt korkusuyla kafasını sallamaya çalışıyor. yetmedi. "her öğle yemeğimi sen ısmarlayacaksın." parlak saçlı çocuk garip garip bana bakıyor. bunun onunla alakası falan yok. zorbalık yapana zorbalık yapmak zorbalık sayılmaz diye bir şey okumuştum bir yerde ama şu an kaynak belirtemeyeceğim. yine de sen bir kenara yaz bunu.

yejunun kolunu bırakıp ellerimizi birleştiriyorum ve acıtmaya özen göstererek sıkıyorum. "anlaştık o hâlde?"

ses çıkmayınca daha çok sıkıyorum elimi zorla tutan eli. "anlaştık! yun jia." adımı tıslarcasına söylüyor. hoşuma gitmedi. kafasına bir tane vurup serbest bırakıyorum. tam o esnada zil çalıyor. ders beden.

ellerime bakıp kirlenmiş oldukları kanaatine varıyorum. lavaboya vardığımda aynada yüzünü görüyorum. "teşekküre gerek yok."

çekinik yanı gevşememe sebep oluyor.

"şey, öğlenleri ben de seninle yiyebilir miyim?"