I was Reincarnated in Another World with Absorb Skills

Chapter 1- The Day Before I Reincarnated

*beep!beep!*
*swoosh~*,
"hello mom..."
"Yeah!okay!"

The city noise is unbearable!
Tumingin ako sa paligid na bawat sulok ay buhay. Maingay. Matao. Masikip. Bukas pa rin ang mga food stalls kahit gabi na at ang mga sasakyan ay halos 'di na gumagalaw sa gitna ng matinding traffic.

"Hayst! What a day."

My name is Alliyah Santiago, 32 years old, single, and I work for a food company that has basically become my second home thanks to the endless pile of tasks waiting for me every day. I haven't been home or even had a proper bath, in a week! sigh...

Napatingin ako sa bintana ng gusaling kaharap ko at doon ko nakita ang aking repleksyon. Maputla, nanlalalim ang mga mata na halatang babad sa computer at may eyebags na parang dalawang malalambot na unan sa ilalim ng aking mga mata.

“Dang! I look like a zombie from Apocalypse! Hayst…”
I mutter in frustration, habang tinititigan ang maputla kong mukha, ang labi kong walang kulay at ang buhok kong sabog na parang 'di na nakilala ang suklay.

"How nice it would be to be young again…"
I whisper while crossing the road, reminiscing about my teenage days when the worst of my worries was my lovelife.

Come to think of it… I smiled bitterly, even now, nothing’s changed.

Wala pa rin akong lovelife. Haha...
   
 
              
Malalim na ang gabi ng makarating ako sa inuupahan kong apartment. Tiyak akong tulog na ang aking mga kapitbahay.

Tahimik na ang buong compound. Minsan, maririnig ang mahinang ugong ng bentilador mula sa kabilang unit o ang huni ng kuliglig sa labas. Pero sa kabuuan, lahat ay tila natutulog na maliban sa akin.

Dahan-dahan kong binuksan ang gate. Ang tunog ng kalawang sa bakal ay sumalubong sa akin, parang paalala kung gaano na katagal simula ng may nagbigay pansin sa lugar na ito.

I live alone in a small, rented apartment. Dahil sa hirap ng buhay, mas pinili ko na lang mangupahan hindi rin naman ako madalas umuwi rito. Wala rin naman akong uuwian. Wala ng maghihintay o sasalubong sa akin pagkauwi sa trabaho dahil matagal ng namayapa ang mga mahal ko sa buhay. And in the city, I just learned to live with that silence.

Sobrang pagod na ako. Lahat nang parte ng katawan ko ay sumisigaw na ng pahinga. Ang gusto ko lang ay mahiga at matulog kahit ilang oras.

Pero pagpasok ko, hindi kapayapaan ang sumalubong sa akin…

Kundi gulo.

Napatigil ako sa mismong bungad ng pinto.

Ang ilaw mula sa kalsada ay tumagos sa siwang ng bintana, sapat para makita ko ang kalat. Magulo. Makalat. Sira ang mga gamit. Ang sofa, halos wasak. Para bang dinaanan ng isang buhawi.

Nanigas ang katawan ko. Nanlamig ang mga kamay ko. Tila may aninong dumaan sa gilid nang aking paningin.

Kinabahan ako. Lalo pa akong kinilabutan nang makarinig ako ng kalabog mula sa loob ng aking kwarto.

Kinuha ko ang walis tambo sa gilid at dahan-dahang lumapit sa pinanggagalingan ng ingay. Nanginginig ako sa kaba pero wala akong choice kundi tingnan ito.

Sa bawat hakbang ko, parang pinapaspasan nang kaba ang puso ko.

Trembling, I reached for the doorknob and turned it slowly.

Creak…

Pagbukas ko ng pinto, tila tumigil ang oras.

Tatlong lalaking nakatakip ang mukha ang naroon, naghalungkat ng mga gamit ko, binubuksan ang drawer at tila may hinahanap.

“Mga… magnanakaw…!”
My voice cracked. Hindi ko naisip na makakasigaw ako pero lumabas ito ng kusa bago ko pa maawat ang aking sarili. Dahil lahat sila ay napalingon sa gawi ko.

“Patahimikin 'yan!” sigaw ng isa.
Napaatras ako ng magsilabasan sila ng matutulis na patalim.

I panicked. Gusto kong tumakbo pero mabigat ang mga paa ko, parang napako ito sa sahig dahil sa takot.

Bago pa man ako makahakbang, naramdaman ko ang matalim na bagay na bumaon sa tagiliran ko, hindi ko namalayang nakalapit na pala saakin ang isa nilang kasama.

I gasped in pain and fell to the ground as warm blood seeped from the fresh wound. My vision blurred with tears as I looked at those heartless bastards ransacking my room.

Pero bago pa ako makapagsalita, tinadyakan ako sa mukha ng isa nilang kasama dahilan para mapahiga ako sa malamig na sahig.

At doon na nagsimula ang impyerno.
Hindi pa ako nakababangon ay naramdaman ko ang sunod-sunod na pagbaon nang mga patalim. Isa, dalawa, tatlo hindi ko na mabilang. I felt them sink into my arms, my legs, my side, sa bawat sulok ng katawan ko, may sakit. May kirot. May dugo.

I couldn’t even scream. My mouth filled with blood. My strength left me.

Alam ko kahit sumigaw ako, wala rin namang makakarinig. Malalim na ang gabi. Tahimik ang paligid. Ako lang ang gising… ako lang ang natatakot. Ako lang ang… nawawala.

So this is how my life ends, huh?

I thought bitterly, habang unti-unting nababalot nang dilim ang aking paningin. Ni hindi ko man lang na-enjoy ang adulthood ko. I haven't experienced love. I haven't traveled. I haven’t even lived. Hahaha… I laughed weakly in my thoughts.

The last thing I saw was them leaving my room dala ang lahat ng pinaghirapan ko.
Cellphone, wallet, pera, laptop, lahat ng kailangan ko para lang mabuhay araw-araw. Kinuha nila. Ganun lang.

How unfair.

If only I had another chance at life…
If God gave me another opportunity,
I swear I’d enjoy it this time. I swear I’d live for myself.

I promise… I won’t waste it.

I’ll laugh again. I’ll sleep peacefully. I’ll breathe.

If only someone could hear me. If only…

And just before my last breath slipped away,
in the middle of all the pain, blood, and silence

I heard a voice.

"I heard you."