Kapı Komşum

1.5

İyi okumalar

Oy ve yorum yapmayı unutmayın

🤎

Bölüm şarkısı: Cem adrian ~ Keskin

Şarkı ile okumanızı tavsiye ederim.

Böylesine bir anda kapılmam belki de garipti. Bilmediğim bir duyguda ilerlemeye çalışıyordum.

Asafın yazdığı şiirin büyüsüne kapılmıştım. Bana onu sevmeyi öğretmesini istemiştim ama anında pişman olmuş mesajı silmiştim.

Sevmek bana yakışan bir şey değildi. Sadece annemin baskısından kurtulmak için onu böylesine saçma bir oyuna çekmiştim.

Onu ona layık olmayan bir hayata mecbur edemezdim.

Evin kapısına geldiğimde kısa bir göz gezdirdim. Annem ile yüz yüze gelmek istemiyordum.

Beni nasıl bir hayata ittiğini bile bile zorlamıştı.

Kapıyı çaldığım gibi açılması ile abimle kısa bir bakış yaşadık. Beni kendine çekip sımsıkı sarıldı.

"İyisin." Ne olmuştu?

Kapıdan içeri girip salona doğru ilerledim. Kabanı mı çıkartıp askılığa astım. Kapıdan girdiğim gibi ayakta olan babam bana doğru gelip sert bir tokat atmıştı.

Savrulan bedenim ile yanağımın acısını ancak idrak etmiştim.

"Baba ne yapıyorsun?" Abimin sert çıkan sesi ile babam bağırdı.

"Kes sesini! Saygı duydum kızdır burada rahat etmiyor dedim. özel yer yaptırdım hanım efendi bana bile söylemediği yeri elalemin adamına söylüyor. Hele nezarethaneye girmek ne! sen Aktepe soy adını taşıyorsun. Ya o silahın ruhsatı abinin üstüne olsaydı. Ne olacaktı ha? Men yerdi komutanlıktan." İleri geri yürüyerek konuşan babama baktım.

Ardından anneme baktım. Bir köşede öylece sessizce oturuyordu.

"Baba hallettik üstünden kaç zaman geçti. Uzatmayalım. Ben istedim Asaftan Sevgiye bakmasını gitmeden önce." Dedi abim araya girerek.

"Sen kes sesini Duhan. Yüz verdik astarını istiyor hanım efendi. Evlen dedik evlenmem dedi tamam dedim benim kızım inattır dedim. Bekle dedim sabırlı ol dedim ama sen, anan boş konuşmuyormuş sen bu ailenin yüz karasısın."

Yutkunamadım.

Sen bu ailenin yüz karasısın.

"Anası sevmiyor dedim. Oğluma göstermediğim sevgiyi sana gösterdim. Adını bile Sevgi koydum ki her seslendiğimde görevimi hatırlayım. Lakin sen boyunu aştın." Anası sevmiyor?

Gözlerimden akan yaşlarda boğulmak istiyordum. Babamın bana olan merhameti sevgisi meğerse sadece acımaymış.

"Baba yeter! Kızın halini görmüyor musun?" Abimin yakarışı ile babam arkasını dönüp çıktı gitti.

Arkasından giden abim ile annemle baş başa kaldık.

"Hep derdim ki kocam bu kızı neden seviyor hadi tamam evlat yerine koyuyor diye ses etmedim ama o bile sevmiyormuş.Sordum babana Sevgisiz büyüyecek bir çocuğa neden bu ismi verdin diye. Benim kızım sevilmeyi hak ediyor derdi. Meğerse yalnızca acımış sana." Yanımdan geçerken iğrenir gibi baktı.

"Neden anne? Beni neden sevmedin?" Durdu yavaşça arkasını döndü.

"Sevdim sevgi seni dokuz ay boyunca sevgiyle büyüttüm seni ama sen benden oğlumu aldın. Keşke onun yerine sen ölseydin." Zihnimde çakan şimşekler ile dizlerimin üzerine yığıldım.

Onun yerine sen ölseydin.

Onun yerine ben ölmeliydim.

Sevgisiz büyüyecek bir çocuk için en ağır şey adının Sevgi olması mıydı?

Yoksa tek doğru bildiği kişinin en büyük yanlış olması mıydı?

Çığlıklar ulaştı kulağıma. Haykırarak ağlayışlarım sektiği duvarlardan bedenime çarptı.

"Sevgi."

"Kardeşim sakin ol!"

"Sevgi lütfen hadi kalk bizim eve geçelim."

Sahranın sözlerine eşlik edemiyordum. Bedenim uyuşmuştu. Yerle bir olmuş zihnime eşlik ediyordu.

Ben sevilmeye layık değildim.

Keşke onun yerine ben ölseydim.

🤎

Bölüm?

Küçük bir not bölümü yazarken biraz ağlamış olabilirim onun için kısa tutmak zorunda kaldım.