Kapı Komşum

2.2

İyi okumalar

Oy ve yorum yapmayı unutmayın

🤎

Nasıl bir mutluluk içerisinde olduğumu bilmiyordum.
Aşk değildi içimde ki belki ama sevgiydi.

Asafa karşı iyi olmaya karar verdiğimden beridir mutluydum. Bir hafta olmuştu ve tam o bir hafta çok sakin ve mutluydum.

Hatta kadir gecesinde Asaf, Sahra ve ben beraber teravih için camiye gitmiştik.

Dualarımda onunla mutlu bir hayat istemiştim. Onsuz da bir hayat dileyebilirdim lakin artık onsuzluğu istemiyordum.

"Sevgiii nereye daldın yine kardeşim." Sahranın seslenişi ile ona baktım.

"Şey öyle dalmışım." Dememle ima ederek Asafı işaret etti. Bugün bayramın ilk günüydü ve Zühre ve Muhammed abinin düğünü için bekliyorduk.

Akşam olacak düğüne herkes gibi erkenden hazırlanmak istememiştim bu yüzden de balkonda Sahra ile bekliyorduk. Pek tabi kapıda oturan Asafı izlemiyordum tamamen beklemek niyetim.

"Sen baya baya abime yanıksın." Demesi ile sinsice güldü.

"Ne alakası var. Sonuçta sözlüm yakında nişanlım olacak." Kaşlarını çattı.

"Nasıl alakası yok. Sevgi seni tanıyorum. Senin bakışlarından bile anlarım ben, aşkla bakıyorsun." Utançla başımı eğdim.

"Bak bak yanaklarıda kızarırmış." Dalga geçerek yanaklarımı sıktı.

"Aaa o kız kim?" Demesi ile hızla aşağı baktım. "Nerde?" Dememle sesli bir kahkaha attı.

"Şaka yaptım şaka bağırma." Asaf ile göz göze gelmem ile geri çekildim.

"Ya böyle şaka mı olur? Rezil oldum Abine." Demem ile bana doğru yaklaşıp.

"Sevgi mi diyim yoksa sen mi gerçek adını söylemek istersin yenge." Kahkaha atarak arkama doğru yaslandım.

"Yenge ne ya." Dememle ayağa kalktı. "Sen benim Sevgimsin ancak abim sana yenge diye bilir dimi?" Girdiği triple bir anı bir anını tutmayan Sahraya şaşkınlıkla baktım.

"Şuan beni kendi abinden mi kıskandın." Dememle kolumu çimdikledi.

"Sen benimdin. O ne zaman seni sevmişde seninde kalbini çalmış. Bakınca vay şerro diyir insan. Senelerce dağda seni hayal etmiş." Koluna vurmam ile bana baktı.

"Edepsiz!" Dedim gülerek. "Ben o anlamda demedim ama seni bilemicem." Diyip ağzına fermuar çeker gibi yaptı.

Tam çemkirerek konuşacaktım ki telefonuma mesaj geldi.

Asaf: Sahraya anırmamasını söyler misin? Telefonuna ulaşamadım.

Asaf: Ve ayrıca sende güzelim biraz sessiz gül yabancılar var duymasınlar sesini.

Sahraya ekranı gösterip geri çektim. "Şerefsiz yaw bu bana dediğine bak. Bak bebeğim evlendikten sonra sana da böyle yapar. Gel vazgeç bizim nikahı kıyalım." Gülmemeye çalışarak dudaklarımı ısırdım.

"Hadi kızlar iki saat kaldı hazırlanın erkenden çıkalım." Diyen anneme baktım.

Başımla onayladım.

Hazırda olan kombinim vardı elbet ama emin değildim. "Ya Sahra abin ne renk giyinecek bugün." Bana öyle bir baktı ki kendimi çok kötü hissettim.

"Ben mor giyinicem güzelim." Diyince kahkaha attım. "Of Sahra ya. Git giyin ben kendim sorarım." Gülerek odadan çıktı.

Telefonu alıp Asafa yazmak için bir şeyler düşündüm ama nasıl sorulurdu ki.