မောင်တို့ဆိုလေ ပျားသကာသို့ချိုလှစေ [[ Complete ]]

အပိုင်း - (၁၂)

အိမ်အပြင်ဘက်ကနေ ကြားနေရတဲ့ ကျေးငှက်လေးတွေရဲ့ ကျာကျာကျီကျီအသံကြောင့် ပစ်တိုင်းထောင် အိပ်နေရာကနေ နိုးလာခဲ့သည်။ ပုံမှန်အတိုင်း အိပ်ရာထနောက်ကျမြဲမလို့ ဘေးဘီကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း အသေအချာခေါက်ထားတဲ့ အိပ်ရာခင်းနဲ့ စောင်ကိုသာ မြင်လိုက်ရသည်။ ခြင်ထောင်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေဒင်္ဂါးက ပြတင်းပေါက်တွေကို ‌ဖွင့်ထားခဲ့တာမလို့ အခန်းထဲကို အပြင်ဘက်ကနေ မိုးနံ့ပါတဲ့ လေတဖြူးဖြူးကလည်း တိုက်ခတ်နေသည်။

" ဘယ်အချိန်တောင်ရှိနေပြီလဲ မသိဘူး "

တိုင်ကပ်နာရီက အိမ်အောက်ထပ်မှာပဲ ရှိတာမလို့ ပစ်တိုင်းထောင်က တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ရင်း ထလာလိုက်သည်။ ခပ်လျော့လျော့ဖြစ်နေတဲ့ ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်ရင်း ပြတင်းပေါက်နားကို လျှောက်သွားလိုက်တော့ ပြင်ပမြင်ကွင်းကလည်း ကြည်ကြည်လင်လင်။

မိုးတိတ်သွားပြီဖြစ်ပေမယ့် ကျန်ရစ်နေခဲ့တဲ့ မိုးစက်လေးတွေက ပိတောက်ပင်ရဲ့ အရွက်လေးတွေပေါ်မှာ တင်ကျန်နေတဲ့အခါ နေရောင်ခြည်ကြောင့် တောက်ပနေသည်။ အပင်အောက်မှာလည်း မနေ့ညက မိုးများလွန်းတာကြောင့် ကြွေကျနေတဲ့ ပိတောက်‌ပွင့်လေးတွေကလည်း ဝါထိန်လို့နေသည်။

" ရွှေဒင်္ဂါး ဒီနေ့ ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ မသိဘူး "

ပစ်တိုင်းထောင်လည်း အိပ်ရာနိုးကတည်းက ခြံထောင့်မှာ ခုန်ပေါက်ဆော့နေကြတဲ့ မိစွာနဲ့ မိုက်မိုက်စန်းကလွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့တာကြောင့် အဝတ်အစား ခပ်သွက်သွက်လဲပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။

အောက်ထပ်ကို မဆင်းလာခင် ခွေးပုအခန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်ခဲ့ပေမယ့် ခွေးပုကလည်း မရှိ။ အောက်ရောက်တော့ ရေဘုံဘိုင်မှာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးမှ အိမ်ထဲမှာ သူကြီးနဲ့ ရွှေဒင်္ဂါးတို့ကို ပတ်ရှာရသည်။

" ရွှေဒင်္ဂါး ... သူကြီး . ဘယ်သူမှမရှိကြဘူးလား . ခွေးပု ... အစ်မငွေမှုန် "

ပစ်တိုင်းထောင်က တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အော်ခေါ်နေပေမယ့် တစ်ယောက်ကိုမှ အရိပ်အယောင်မတွေ့။