မောင်တို့ဆိုလေ ပျားသကာသို့ချိုလှစေ [[ Complete ]]

အပိုင္း - (၁၈)

တစ္႐ြာလုံးရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးေလး ပစ္တိုင္းေထာင္ ထိပ္တုံးကေနလြတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေျမာက္သည္အထိကို ႐ြာထဲကေန အလွည့္က် တစ္အိမ္ကို ဟင္းတစ္ခြက္ႏႈန္းနဲ႕ သူႀကီးအိမ္ကို လာပို႔ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

မယ္တင့္အေမ ေဒၚတူးစိန္ႀကီးကဆို ဘူးသီးႏွစ္စိတ္ခိုးလို႔ ဆရာေတာ္ကိုတိုင္တာ သူမဟုတ္ပဲ လူစားထိုးခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္း ပစ္တိုင္းေထာင္အတြက္ ေန႕တိုင္း ဟင္းပို႔ေပးၿပီး သား သားနဲ႕ ပါးစပ္ကကို မခ်။ မညိုျမႀကီးကလည္း ထန္းေတာကေန ထန္းရည္နဲ႕ ႂကြက္ေၾကာ္ကို လာလာပို႔တာမ်ား ေန႕စဥ္ မျပတ္လပ္ေစရ။

ပစ္တိုင္းေထာင္ကေတာ့ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ မညိုျမႀကီးနဲ႕ မယ္တင္တို႔သားအမိ သူႀကီးအိမ္ကိုေရာက္ေရာက္လာတိုင္း တည္တင္းေနတတ္တဲ့ ေ႐ႊဒဂၤါးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ မေနနိုင္တဲ့ ပစ္တိုင္းေထာင္ကပဲ ေငါက္လႊတ္ၿပီး ျငင္းရသည္အထိ။

အဲ့လိုက်ေတာ့လည္း ကိုေ႐ႊဒဂၤါးေလးကို ပစ္တိုင္းေထာင္က သူမ်ားကေစတနာနဲ႕ပို႔တာပဲ ဘာညာနဲ႕ တရားျပရေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း ေ႐ႊဒဂၤါးက ၿပဳံးမေနရင္ မေနတတ္တာက ပစ္တိုင္းေထာင္မလို႔ ေ႐ႊဒဂၤါးေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုၾကည့္ၿပီး ပစ္တိုင္းေထာင္က တစ္႐ြာလုံးနဲ႕ဇာတ္လမ္းျပတ္ေတာ့သည္။

" ဒဂၤါးေရ ... ပစ္တိုင္းေထာင္ ... ေခြးပု ... အိမ္မွာရွိၾကလား "

" အိမ္ထဲမယ္ ဘေမာ္ ... ဝင္ခဲ့ေခ် "

အိမ္ထဲက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေန႕လယ္စာထမင္းစားေနၾကရင္း ၿခံေရွ႕က ကိုဘေမာ္အသံေၾကာင့္ သူႀကီးက အသံေပးလိုက္သည္။

" ဟာ . ထမင္းစားေနၾကတာလား ... စား စား သူႀကီး ... က်ဳပ္ေစာင့္ေနမယ္ "

" ေအး ေအး ... "

ဧည့္သည္က ေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္လာၿပီမလို႔ ဧည့္ဝတ္ေက်တဲ့ အစ္မေငြမႈန္က ထမင္းစားေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းထလို႔ ေရႏြေးၾကမ္းနဲ႕ ထန္းလ်က္ခဲေတြကို ဘေမာ္အနား အေျပးသြားခ်သည္။

ေ႐ႊဒဂၤါးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ေနေန အစ္မကို တိုသူမလို႔ အစ္မေငြမႈန္သြားရာေနာက္ကို ထမင္းစားေနရင္း မ်က္လုံးေလးေတြက ပါသြားေသးတာ။ ေ႐ႊဒဂၤါးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့ ပစ္တိုင္းေထာင္ကေတာ့ ထိုအျပဳအမူေလးကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းခိုင္ေလးက တလႈပ္လႈပ္ရယ္။