မောင်တို့ဆိုလေ ပျားသကာသို့ချိုလှစေ [[ Complete ]]

အပိုင်း - (၁၈)

တစ်ရွာလုံးရဲ့ အချစ်ဆုံးလေး ပစ်တိုင်းထောင် ထိပ်တုံးကနေလွတ်ပြီး နှစ်ပတ်မြောက်သည်အထိကို ရွာထဲကနေ အလှည့်ကျ တစ်အိမ်ကို ဟင်းတစ်ခွက်နှုန်းနဲ့ သူကြီးအိမ်ကို လာပို့နေကြဆဲဖြစ်သည်။

မယ်တင့်အမေ ဒေါ်တူးစိန်ကြီးကဆို ဘူးသီးနှစ်စိတ်ခိုးလို့ ဆရာတော်ကိုတိုင်တာ သူမဟုတ်ပဲ လူစားထိုးခံလိုက်ရတဲ့အတိုင်း ပစ်တိုင်းထောင်အတွက် နေ့တိုင်း ဟင်းပို့ပေးပြီး သား သားနဲ့ ပါးစပ်ကကို မချ။ မညိုမြကြီးကလည်း ထန်းတောကနေ ထန်းရည်နဲ့ ကြွက်ကြော်ကို လာလာပို့တာများ နေ့စဉ် မပြတ်လပ်စေရ။

ပစ်တိုင်းထောင်ကတော့ ပြဿနာမရှိပေမယ့် မညိုမြကြီးနဲ့ မယ်တင်တို့သားအမိ သူကြီးအိမ်ကိုရောက်ရောက်လာတိုင်း တည်တင်းနေတတ်တဲ့ ရွှေဒင်္ဂါးမျက်နှာကြောင့် မနေနိုင်တဲ့ ပစ်တိုင်းထောင်ကပဲ ငေါက်လွှတ်ပြီး ငြင်းရသည်အထိ။

အဲ့လိုကျတော့လည်း ကိုရွှေဒင်္ဂါးလေးကို ပစ်တိုင်းထောင်က သူများကစေတနာနဲ့ပို့တာပဲ ဘာညာနဲ့ တရားပြရသေးသည်။ သို့ပေမယ့်လည်း ရွှေဒင်္ဂါးက ပြုံးမနေရင် မနေတတ်တာက ပစ်တိုင်းထောင်မလို့ ရွှေဒင်္ဂါးလေးရဲ့ မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကိုကြည့်ပြီး ပစ်တိုင်းထောင်က တစ်ရွာလုံးနဲ့ဇာတ်လမ်းပြတ်တော့သည်။

" ဒင်္ဂါးရေ ... ပစ်တိုင်းထောင် ... ခွေးပု ... အိမ်မှာရှိကြလား "

" အိမ်ထဲမယ် ဘမော် ... ဝင်ခဲ့ချေ "

အိမ်ထဲက ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ နေ့လယ်စာထမင်းစားနေကြရင်း ခြံရှေ့က ကိုဘမော်အသံကြောင့် သူကြီးက အသံပေးလိုက်သည်။

" ဟာ . ထမင်းစားနေကြတာလား ... စား စား သူကြီး ... ကျုပ်စောင့်နေမယ် "

" အေး အေး ... "

ဧည့်သည်က ရောက်တော့လည်း ရောက်လာပြီမလို့ ဧည့်ဝတ်ကျေတဲ့ အစ်မငွေမှုန်က ထမင်းစားနေရာကနေ ချက်ချင်းထလို့ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ထန်းလျက်ခဲတွေကို ဘမော်အနား အပြေးသွားချသည်။

ရွှေဒင်္ဂါးကတော့ ဘယ်အချိန်နေနေ အစ်မကို တိုသူမလို့ အစ်မငွေမှုန်သွားရာနောက်ကို ထမင်းစားနေရင်း မျက်လုံးလေးတွေက ပါသွားသေးတာ။ ရွှေဒင်္ဂါးကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်လုပ်နေတဲ့ ပစ်တိုင်းထောင်ကတော့ ထိုအပြုအမူလေးကိုကြည့်ပြီး အသည်းခိုင်လေးက တလှုပ်လှုပ်ရယ်။