MARVİN ~GERÇEK AİLEM~

{~1~}

DENİZ :

Aynadan kendi mutsuz yüzüme bakarken o görüntüyü silip. Bir tebessüm ekledim kimsenin mutsuz, huzursuz yüzümü görmesini istemezdim her zaman dışarıya karşı,

"Mutlu , hiçbirşeyi kafasına takmayan, şaklabanlık yapan maskemden bile göstermeye başlamıştı gerçek olan ; o mutsuz, huzursuzluk hissi yavaş yavaş maskemden sızmaya başlamıştı ve ben bunla nası baş edebileceğimi
bilmiyordum ya da yüzleşmeye gücüm yoktu kimseye anlatamadığım kendi aileme anlatamayacağım gerçekler, sırlar artık beni boğmaya başlamışken nasıl bir çıkış yolunu bulacağını bilememek insanı mahvediyor du
tıpkı beni mahvettiği gibi...

Artık evde olan huzursuzluklardan aşağlanmalar dan bıkmıştım "Şuan evde aile değilde evde birbirine karşı düşman olan 5 kişi var gibi hissediyordum her zaman kendimi başarısız olduğumu Söyleyen,yetersiz olduğumu hissettiren,iğrenç biriymiş'im gibi davranan insanlar sanki ailem değilmiş gibi. Sevginin bile ne demek olduğunu unuttuğum için kendime bile sevgiyle bakamadığımı fark ettim"

Sırtıma çantamı alıp okula gitmek için evden çıkacağım sırada. O adamın sesini duydum babamın sesi yine beni azarlicak 17 yaşında bir çocuğu azarlicak ne bulmuştu yüzüme tip tip bakıp "senden adam olmaz" Diyip kapıdan uzaklaştı çünkü azarlicak bişey bulamamak deli ediyordu onu.

Derlerdi duyardım ama inanmazdın "HER EVDE GÜNAH KEÇİSİ SEÇİLEN BİR ÇOCUK VARDIR" Derlerdi inanmazdım ama
bizzat o çocuk olunca anlıyorsun geçmişi geleceği...

YAZARDAN :

Bir çift sözle başlamıştı herşey ağızdan çıkan bir çift söz herşey doğduğu gün başlayan "Denizin hikayesi" Çocukluğu ne kadar mutlu ve huzurlu geçtiğini sansa da geçmişe dönüp baktığında şu andan daha iyiydi çocukluğu ama ;

Şimdi içinde geçmeyen sevmek sevilmek isteğini bastıramıyor du herşey denizin ailesinin Kendisine çöp kadar bile değer vermediklerini.

Anladığı zaman deniz herşeyi kendisi bile farkına yeni yeni varmaya başlarken bu gerçeğin aklına 12'yaşında babasından yediği ilk tokadı hissetti yanağında hala dün gibiydi hiçbir şeyi untamamıştı o günü unutamıyor du ama herşey.

Bir defa başlarsa ; devamınında geliceğini bilmiyordu o çocuk yaşında her zaman geçicek, biticek sansa da bitmemişti geçmemişti her gün kaldığı o evde, yemek masasında, yastığa başını koyduğu o odada "aitsizlik hissi" geçmiyordu mutlu olsada, hüzünlü olsada en önemli şeyin

"Huzur"olduğunu, anladı o yaşında etrafındaki herkes tarafından şaklaban, mutlu, eğlenceli gözüksede kimse görmedi içindeki enkazı. Kimse "iyimisin" diye sormadı "o en son olaydan sonra insanlardan umudunu kesti deniz..."

Devamı diğer bölümde...

Umarım beğenmişsinizdir ilk kurgum yazım yanlışları olursa kusura bakmayın. Görüşmek üzere. Oylamayı ve düşüncelerinizi yorumlara yazmayı unutmayın.

✨Remember there is always hope...
~G&i~