MARVİN ~GERÇEK AİLEM~

{~1~}

DENİZ :

Aynada kendi mutsuz yüzüme bakarken o görüntüyü silip. Bir tebessüm ekledim kimsenin mutsuz, huzursuz yüzümü görmesini istemezdim her zaman dışarıya karşı;

"Mutlu, hiç birşeyi kafasına takmayan, şaklabanlık yapan maskemden bile göstermeye başlamıştı gerçek olan; o mutsuz, huzursuzluk hissi yavaş yavaş maskemden sızmaya başlamıştı ve ben bunla nası baş edebileceğimi
bilmiyordum ya da yüzleşmeye gücüm yoktu kimseye anlatamadığım kendi aileme anlatamayacağım gerçekler, sırlar artık beni boğmaya başlamışken nasıl bir çıkış yolunu bulacağını bilememek insanı mahvediyor du tıpkı beni mahvettiği gibi...

Artık evde olan huzursuzluklardan aşağlanmalardan bıkmıştım "Şuan evde aile değilde evde birbirine karşı düşman olan 5 kişi var gibi hissediyordum. Her zaman kendimi başarısız olduğumu söyleyen,yetersiz olduğumu hissettiren, iğrenç biriymişim gibi davranan insanlar sanki ailem değilmiş gibi. Sevginin bile ne demek olduğunu unuttuğum için kendime bile sevgiyle bakamadığımı fark ettim"

Sırtıma çantamı alıp okula gitmek için evden çıkacağım sırada. O adamın sesini duydum babamın sesi yine beni azarlicak 17 yaşında bir çocuğu azarlicak ne bulmuştu yüzüme tip tip bakıp "senden adam olmaz" Diyip kapıdan uzaklaştı çünkü azarlicak bişey bulamamak deli ediyordu onu.

Derlerdi duyardım ama inanmazdım "HER EVDE GÜNAH KEÇİSİ SEÇİLEN BİR ÇOCUK VARDIR" Derlerdi inanmazdım ama bizzat o çocuk olunca anlıyorsun geçmişi geleceği...

YAZARDAN :

Bir çift sözle başlamıştı herşey ağızdan çıkan bir çift söz. Herşey doğduğu gün başlayan "Deniz'in hikayesi" Çocukluğu ne kadar mutlu ve huzurlu geçtiğini sansa da geçmişe dönüp baktığında şu andan daha iyiydi çocukluğu ama;

Şimdi içinde geçmeyen sevmek sevilmek isteğini bastıramıyordu herşey deniz'in ailesinin Kendisine çöp kadar bile değer vermediklerini anladığı zaman deniz herşeyin kendisi bile farkına yeni yeni varmaya başlarken bu gerçekle yanağında 12 yaşın da babasından yediği ilk tokadı hissetti. Yanağında ki his hala dün gibiydi hiçbir şeyi untamamıştı o günü unutamıyordu ama herşey;

Bir defa başlarsa; devamının da geliceğini bilmiyordu o çocuk yaşında her zaman geçicek, biticek sansa da bitmemişti geçmemişti her gün kaldığı o evde, yemek masasında, yastığa başını koyduğu o odada "aitsizlik hissi" geçmiyordu mutlu olsada, hüzünlü olsada en önemli şeyin;

"Huzur"olduğunu, anladı o yaşında etrafındaki herkes tarafından şaklaban, mutlu, eğlenceli gözükse de kimse görmedi içindeki enkazı. Kimse "iyi misin?" diye sormadı o en son yaşanan olaydan sonra insanlardan umudunu kesti deniz...

𝓖. 𝓚𝓪𝓻𝓽𝓮𝔃

Kendinize iyi bakın umut ışıklarım✨

Umarım beğenmişsinizdir ilk kurgum yazım yanlışları olursa kusura bakmayın. Görüşmek üzere. Oylamayı ve düşüncelerinizi yorumlara yazmayı unutmayın.

✨Remember there is always hope...
~G&i~