ASTRAL: Li&Nksy (TAMAMLANDI)

23. Bölüm

Kumsal

"Eğer kimseyi sevmezsem, kimseyi de kaybetmezdim."

Hiçbir şey bulamamıştık. Tanrılar adeta karşı safta yer alıyormuşcasına bizden her yeri saklıyordu. Kıbrıs'a yeniden gelmemizin üzerinden neredeyse iki aydan fazla zaman geçmişti fakat biz sadece haritada işaretlediğimiz iki yeri tam anlamıyla araştırabilmiştik. Hiçbir şeyi gözden kaçırmamak için her yeri didik didik incelemiştik. Aylardır ne bir iblis saldırısı ile karşılaşıyor ne de girdiğim anılarda işe yarar bir şey bulabiliyordum. Olan tek şey anılarda bana dokunabilen adamın beni acımasızca tartaklamasıydı. Nksy artık astral boyuta çıkmıyor, onun yerine okulda kalıp harita üzerinde çalışıyordu. Astral seyahate çıkıp her noktayı inceleyebilirdik elbet fakat bu bizim orayı incelediğimizi karşı tarafın bilmesine neden oluyor, o maskeli adam bizi her defasında yakalıyordu. Bu görevi saman altından yürütmek istediğimiz için oraya somut bedenlerimizle gidiyorduk. En azından tek bir ipucu bulmak bizi motive edecekti fakat görünen o ki o ipucuna hala çok uzaktık. Beklediğimiz her saniye birilerinin kaybolmasına göz yummak oluyordu ve şunu anlamıştım ki, bir süper kahraman olmak çizgi romanlarda olduğu kadar basit değildi.

"Ne düşünüyorsun böyle?"

Düşünürken farketmeden çatılmış olan kaşlarımı gevşettiğimde, alnımda oluşan hafif ağrıyı görmezden gelip Yiğit'e döndüm. "Hiç. Sadece dalmışım." Ona hala içten içe Aureyn diye seslenmek istiyordum. Suratında oluşacak olan o şaşırmışlık ifadesini tahmin etmek bile beni eğlendiriyordu.

Ders nihayet bittiğinde kendimi hızla sınıftan dışarı attım. Elime aldığım kitapları -daha hiç çalışmak için açmadıklarımı- düşmemeleri için sıkıca tuttum. Yiğit peşimden gelirken sessiz homurtular çıkarıyordu. "Biraz yavaş yürü. Sana yetişemiyorum."

"Olmaz. Bugün son provamız var ve eğer yine geç kalırsam Ef beni öldürür." Yarın son eleme vardı ve birkaç gündür Ef'le prova yapıyor, aceleyle yeni bir şarkı yazmaya çalışıyorduk. Aslında elimizde olan birçok şarkımız vardı lakin hiçbiri gözümüze elemeyi kazanmak için yeterince iyi gelmiyordu. Yine de dün gece şarkıyı bitirmeyi başarmış ve tüm gece prova yapmıştık. Şimdi ise sıra bu şarkıyı sahnede prova etmeye gelmişti.

"Elemenin bugün olduğunu sanıyordum." dedi Yiğit yanımdan yürümeye başlayarak. Yiğit nasıl olurda Aureyn formundayken gözle görülemeyecek kadar hızlı olup normal halinde bu kadar yavaş olabiliyordu? Belki de kostümünün ona kattığı güçlerden biriydi bu veya kimliğini gizlemek için yaptığı bir roldü.

"Hayır eleme yarın şapşal." dedim sahnenin olduğu dev salonun dev kapılarını açarak. Aniden karşımda beliren insan topluluğunu görmemle irkildim. Provamıza neden bu kadar çok kişi gelmişti ki? Yiğit'in eline kitaplarımı tutuşturarak hızla kulise doğru yöneldim. Merdivenleri çıktığımda Ef'i çoktan ayarladığımız sahne kıyafetleriyle gördüm. Elindeki gitarın akorlarını yapıyordu. Beni görür görmez elindeki gitarı bırakıp bana doğru fırladı.

"Tanrılar aşkına! Nerede kaldın Kumsal?" dedi elleriyle omuzlarımı tutarak.

"Neden burada bu kadar çok insan var?"

"Çünkü bugün ikinci eleme var. Unuttun mu?"

Şaşkınlıkla bir adım gerileyip "Ne? Ama bana elemenin yarın olacağını söylemiştin." dedim.

"Dün..." dedi Ef kelimesini vurgulayarak. "Dün sana elemenin yarın olacağını söylemiştim ve o yarın bugün oluyor." Kahretsin! Gerçekten kafam bu kadar basit bir şeyi karıştıracak kadar çok mu doluydu? Belkide bu sadece klasik Kumsal hareketiydi. Hızla askıda duran basit sahne elbisemi kapıp üstümü değiştirmek için kabine doğru yöneldim. Sanki kıyafetlerim üzerime yapışmış gibiydi. Her ne kadar acele etsemde zaman bana nankörlük ediyordu. Mor, kısa elbisemi üzerime geçirmeye çalışırken Ef'in sesini duydum. "Ben biraz zaman kazanmaya çalışacağım. Acele et." dediğinde çoraplarımı çıkarıyordum. Her kıyafetimi farklı yerlere fırlatmıştım. Çok geçmeden Miray'ın salonda yankılanan sesini duydum.