GECENİN KOMUTANI

31

Boş gözlerle bakmaya devam ettim.

" Şimdi gel sana dosyaları göstereyim hatta hani merak ediyorsun ya neden seni korumak istediğimi gel onu da göstereyim."

💫

Karşımdaki fotoğraflara boş bakışlar attım.

" Oha." Çıktı sadece dudaklarımdan.

" Kendimi suçlu hissettim.." diye mırıldandığımda saçlarımın üstünden öptü.

" Hissetme, ben bile tahmin edemezdim olayların bu kadar büyüyeceğini." Diye mırıldandı. O sırada kapı çaldı ve kapıya gitti. Bende arkasından gittiğimde Tuğkan ile göz göze geldim.

" Al şunları biz Almila ile göreve gidiyoruz, kaç gün sürer bilmiyorum tahmini yarına geliriz al şunu da."

" Nefes al oğlum."

" Çanta da bu. Görüşürüz dayıcım." Diyerek çocuğun yanağından öptü ve gitti. Sancak kucağında çocukla bana döndü.

Baktı.

Baktım.

" YUH!" bakışlarımı çocuğa çevirdim.

" Yiğenine bakacağız izinli olduğumuz gün. O da güzel."

Diyerek çocuğu aldım ve adımlarımı içeri yönelttim.

" Adı ne bu arada?!"
Diye seslendim. Arkamdan geldiğinde anlamaz gözlerle baktı.

" Bakma öyle. Sen beceremezsin."

" Demiyorsun ki senle kalmak için bahane lazım. Güzelim buradayım demene bile gerek yok."

" Kes sesini. Bezlerden birini getir altını değiştirelim." Çantayı alıp geldi.

" Adı ne?"

" Kürşat." Dudaklarım beğenmiş bir ifadeyle kıvrıldı. Bezlerden birini alıp altını değiştirdim hızlıca, bakışlarım çantayı bulurken içindekilere ufak bir göz gezdirdim.

Tuğkan hep mi beyinsizdi??

Bir günmüş birkaç saatlik anca vardı burada.

" Neye bakıyorsun?"

" Tuğkan'ın beyinsizliğine. Birkaç saatlik malzeme anca var burada."

" Çok çocuk baktın herhalde."

Diyerek yanıma oturdu.

" Tabi oğlum ne zannettin Çanakkale'de çok komşu bıraktı çocuğunu."

Buruk bir tebessüm belirdi dudaklarında. O tebessüm hemen silinip ciddiyete dönerken kucağımdaki çocuğu aldı.

" Hey!"

" Yengesiyle mutlu ama biraz da dayısında kalsın." Dedi göğsüne yatırarak.

" Dayısıymışmış." Dedim söylenerek ve bir bacağımın üstüne oturarak sağ kolumu koltuğa yasladım.

" Neden öyle bakıyorsun?"