Yaşanmış Sırlar

16. Bölüm

Bölümü medyadaki şarkıyla okur musunuz lütfen?

Öyle okursanız daha iyi hissedersiniz duydu.

İyi okumalar ❤️

Bilmek bir yük müdür insanın kafasında? Ne kadar bilirse insan acı mı çeker yoksa kolaylaşır mı dünya? Bunları hiç bir zaman bilemedim.

Ben daha on altı yaşında öğrendim bir şeylerin acı getirdiğin. Bilmek istemediğim yükler yüklendi hayat omuzlarıma. Bilmek istemediğim şeyler öğretti bana. Mesela insan sadece kendi için yaşamazmış bu dünyada. Sadece kendi için nefes almazmış mesela. İnsan canından bir parça için de yaşarmış bu hayatta. Aldığı nefesi bölüşünce anlarmış.

Anladım ve öğrendim. İstemesem de acılarımı yaşayarak öğrendim. Bazı insanların bencil olduğunu öğrendim, bazı insanların çıkarcı olduğunu öğrendim, bazı insanların ise gururu için bir canı alabileceğini öğrendim. Acıyla öğrendim ama öğrendim.

Ben kendimi bildim bileli acı içimdeyim. Ben kendimi tanıdım tanıyalım susmam gerektiğini kafama vuracak öğretilenlerdenim.

Susturuldum!

Acı çektim susturuldum! Ağladım susturuldum! Mutlu olup kahkaha attım yine susturuldum!

Şimdi neden mi polise gitmiyorum? Ben polise gidip ne anlatacağımı bilmiyorum. Her zaman sesi kısılan biri olduğum için konuşmayı bilmiyorum ki!

Neden mi korkuyorum? Korkuyorum çünkü konuşursam yine susturulurum. Konuşursan canımla susturulurum! Konuşursam cananımla susturulurum!

"Denemedim mi sanıyorsun?" Diye bağırdım bir anda! Bu kendimden beklemediğim bir şeydi! Bu kimsenin benden beklemediği bir şeydi!

"Polise gidip konuşmayı denemedim mi sanıyordun? Gidip her şeyi anlatmak istedim! Daha on altı yaşında tecavüz uğradığım zaman gidip her şeyi anlatmak istediğim ama kime ne anlatabilirdim ki? Benim öz ailem benim sesimi duymazken başkalarına gidip neyi anlatabilirdim?" Dedim dolan gözlerimden yaş süzülürken.

"Sen beni anlayamazsın tamam mı? Sen beni asla anlayamazdın? Sen tecavüz uğramadın! Sen nefret ettiğin bir adamın çocuğunu doğurmak zorunda bırakılmadın. Sen nefret ettiğin adamın çocuğuna sırf sevgisiz büyüdüğün için o da sevgisiz büyümesin diye sevgi beslemedin! Sen beni nasıl anlayacaksın söylesene." Dedim titrek adımlarla ondan uzaklaşırken.

Kadının gözleri dolmuştu! Haklı olmamadan mı? Yoksa canının yanmasından mı bilmiyorum ama dolmuştu işte!

Sesimi duyan Yiğit arabadan hızla inip yanımıza geldiğinde şaşkınca ikimize bakıyordu.

"Siz korku nedir bilmeden yaşarken, korkunun ne olduğunu bilemezsiniz? Siz sadece duyduklarınıza bana acırsınız! Acırsınız çünkü acınası biriyim! Ben acınası bir kadınım." Dedim parmağımla kendimi göstererek.

"Siz günlerce aç kalıp şiddete maruz kalmak nedir bilemezsiniz? Siz sırf sokakta yaşamamak için nefret ettiğiniz bir adamın size sahip olmasına izin vermek nedir bilemezsiniz!" Dedim dizlerimin üzerine çökerken. "Allah kahretsin dile getirmek bile bu kadar zorken yaşamak nasıl hiç biriniz bilemezsiniz!"

Sesim kısılmış kollarım yanıma düşmüştü! İğrenç bir kadınım ben! Bir de bu durumdayken mutluluk bekliyordum değil mi?

"Ben kendimden iğreniyorum! Neden vurulmaya razı olduğumu anlaman lazımdı. Senin beni kurtarmaman lazımdı! Benim orada ölmem lazımdı ki bu dünya temizlesin."

Hıçkırarak ağlarken titriyordum. Bu kadar kirlenmekten temiz gibi davranmayı nasıl başarıyordum. Ben iğrenç bir insandım! Ben tecavüz sonucu doğan oğluma bir şey olmasın diye kirlenen bir kadınım. Ben nasıl iğrenç bir anneyim!