ලාවුළු | boy love | ongoing

Chapter 37

ජූලි වල පෙරහැර පිංකම් මාසෙත් ආරම්භ වෙලා තිබුන නිසා දහම් පාසලෙන් ලමයින්ව විනෝද චාරිකාවක් එක්කරගෙන යන්න සැලසුම් කරගත්තෙ මාදවගෙ වුවමනාවට. ඒ වුනත් නායක හාමුදුරුවො ඒකටත් කැමති වුනේ නෑ. ලමයින්ගෙ වගකීමක් හාමුදුරුවන්ට ගන්න බැරි නිසා අන්තිමේ නායක හාමුදුරුවො එකග වුනේ මාදව ලමයින්ව දළදා මාලිගාවට එක්ක යන්නම් කියපු නිසයි. දළදා මාලිගාවට ඒ හැටි දුරකුත් නැති එකේ දහම් පාසල් දවසක පුන්චි බස් රතයක් කතා කරගෙන ලමයින්ව මාලිගාවට එක්ක යන්න නායක හාමුදුරුවො කැමැත්ත දුන්නා.

ඒ නිසාම අජෙයි මංජුයි චූටි ලග දණ ගහලා වැන්දෙ නිවාඩුවක් ඉල්ලගන්න වුවමනාවෙන්. ඒ වුනත් චූටි නම් කැමති වුනේ නෑ තමන්ගෙ සේවකයො එහෙමට නිවාඩු ගන්නවට.
"එක දවසකට නිවාඩුවක් දීපන්කෝ ! උඹෙ කෑලි යන්නෙ නෑනෙ අපි දෙන්නා නැති වුනා කියලා."

"උඹලට ඔහොම නිවාඩු ඕනි නම් ගෙදර පලයල්ලා. ආයෙ මෙහෙ එන්න එපා."
චූටි කිව්වත් අන්තිමේ ජෝඩුව ඉරිදා දවසෙ වැඩට ආවෙත් නෑ. තමන්ට පහුවදාට මලබද්දය හැදෙනවයි කියලා කලින් දවසෙම චූටිට දැනුම් දීලයි තරුණයො දෙන්නා ගෙදර ආවෙ.

ඉරිදා දවසෙ දහම් පාසලේ ගුරුභවතුන් එකතු වෙලා ලමයි ටිකත් එකතු කරගෙන දැහැමි කවියක් කියාගෙන බස් රතයෙන් පිටත් වෙන්න සූදානම් වුනත් පොඩි වුන්ගෙ බජව්ව ආරම්භ වුනේ පන්සල් භූමියෙන් එලි බහින්නත් කලින්. එවුන්ගෙ දැහැමි කවි කියවිල්ල කෙසේ වෙතත් බජව්වනම් සැරටම ඇවිලිලා ආවා. අජෙයි මංජුයි පස්සහම ආසනේ වාඩි වෙලා කොංගො බෙරේ තලන්න ගත්තු නිසා දහම් පාසලේ උසස් පන්තිවල පිරිමිත් ඒකටම එකතු වෙලා නටන්න ගත්තෙ උද්‍යෝගෙන්. උන් කොහොමත් වැඩිමහල් තරුණයො දෙන්නා පස්සෙ ඇවිද ඇවිද ගස් ගල් පෙරලන්න ආස කලා. ඒ නිසා අජේටයි මංජුටයි දහම් පාසලේ සැලකිය යුතු තරමෙ ප්‍රේක්ශකයො ප්‍රමාණයක් හිටියා.

දැන් දැන් ගමේ එවුන්ටත් තුන් නඩේ එකටමයි කියලා තේරුම් ගිහිල්ලයි තිබුනෙ. ඒ නිසා ඉස්කෝලෙ මහත්තයා පස්සෙන් අජෙයි මංජුයි රස්තියාදුවේ නෙවේ දිව්‍යලෝකෙට වැඩියත් කවුරුත් අවලාද කියන්න ගියෙ නෑ. ඒ වුනත් අජේටයි මංජුටයි එක්කම බස් රතයට සල්ලි ගෙවන්න වුනේ නම් මාදවට. ඒ හිගන කොල්ලො දෙන්නා ලග දවස් දෙක තුනකට චූටිගෙ කඩේ වැඩට ගියාට අතේ සත පහක්වත් නෑ කියලා මාදව දැනන් හිටියා වුනත් පස්සෙ එල්ලි එල්ලි ආවට දොස් කියන්න ගියෙත් නෑ.