အိုမီဂါအဖြစ် မွေးဖွားလာပြီးနောက် အားလုံးက ငါ့ကိုလိုချင်နေကြတယ်

Chapter 22

♎️Chapter 22

ယွိဖေးက စကားမဆိုဘဲပြုံးကာ ခြံဝန်းထဲဝင်လာခဲ့ကြသည်။ နှစ်ယောက်သား ခြံဝန်းထဲရောက်သည်နှင့် သူဖုယွမ်ကျိုးကိုပြောလိုက်၏။

"ကျိုးအာ....မင်းအရင်ဝင်နှင့်...ငါအပြင်မှာနေချင်သေးတယ်.."

"ငါရော...မင်းနဲ့အတူနေပေးရဦးမလား..."

ဖုယွမ်ကျိုးကထိုသူကိုမေးကြည့်လိုက်သည်။

"ရပါတယ်....မင်းဝင်နှင့်ပါ...အဘွားနဲ့နေပေးလိုက်ဦး..."
ယွိဖေးက ပြုံးလိုက်ချေ၏။
"ငါအပြင်ကိုထပ်ပြီးမထွက်သွားတော့ပါဘူး...မပူပါနဲ့..."

"အေးပါ..ဝင်လာရင်တော့ ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့နော်..."

"ကောင်းပြီ..."

ယွိဖေးကတုံ့ပြန်လာသည့်အခါ ဖုယွမ်ကျိုးကလည်းအိမ်ထဲဝင်သွားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် နေဝင်သွားပြီဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်ပြင်မှာလည်း တိမ်လွှာနှစ်ထပ်ဖြင့်ပိုင်ခြားခံထားရ၏။ ဝင်စနေလုံးအရောင်ကြောင့်တစ်ပိုင်းမှာ သွေးနီရောင်တောက်ပနေကာ အခြားတစ်ပိုင်းမှာ အရှေ့အရပ်ဆီမှလင်းချင်းလာသောလမင်း၏ ငွေရောင်အလင်းတန်းတို့ရောစွက်နေသည့် ည၏အမှောင်ယံဖြစ်ပြီး လင်းလိုက်မှိန်လိုက်ကြယ်စုလေးများပင်ထွက်ပြူနေလေပြီ။

"ဖာ့ခ်.."

သူသည်ကား ခြံထောင့်တွင်မတ်တပ်ရပ်နေရင်း မီးခြစ်ကိုထုတ်ကာ ဝယ်လာသည့်စီးကရက်ကိုမီးညှိလိုက်သည်။ ဆေးလိပ်၏အနံ့က ထွက်လာသည့်မီးခိုးငွေ့များထက်ပင်ဆိုးရွားနေသော်လည်း သူဂရုမစိုက်ပေ။လက်ရှိတွင် သူ့အတွက်က စီးကရက်သည်သာအလိုအပ်ဆုံးဖြစ်နေလေ၏။

အလင်းရောင်သည် ညအချိန်အခါကိုဖြိုခွင်းနေပြီး သူ၏မျက်ခုံးပေါ်တွင် မြူအလွှာတစ်ခုစုဝေးနေခဲ့သည်။ သူသည် လက်ထဲမှစီးကရက်မကုန်ခင် တိတ်တဆိတ်မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ခြံဝန်းဂိတ်ဝမှ လူအရိပ်တစ်ခုဝင်လာခဲ့သည်။ရှဲ့လင်ပြန်ရောက်လာပြီ။

"မင်းဆေးလိပ်သောက်နေတာလား..."
ရှဲ့လင်က ယွိဖေးကိုတည့်တည့်ကြည့်နေသည်။

"ပုံမှန်လိုဖြစ်နေပြီ..."
ယွိဖေးက စီးကရက်ဖင်စီခံကိုချေလိုက်ပြီး အမှုမထားသလိုဆို၏။
"ကျိုးအာကိုပြန်မပြောနဲ့..."