𝖡𝗅𝖺𝖼𝗄 𝖲𝗂𝗇𝗌

𝖭𝗎𝗆𝖻𝖾𝗋 𝖳𝗁𝗂𝗋𝗍𝗒

-اگه پیش من می‌موندی حتی جرات نمی‌کرد از دو قدمیت‌ رد شه

هیونجین درحالی گفت که داشت طناب دور دست مینهو بیچاره رو محکم تر می‌کرد و روی پوست دستش رد می‌انداخت.

-و الان داری بهم میگی حتی بعد از اون پاکت هم تهدیدت کرده

مینهو ناخودآگاه حس می‌کرد دیوار های دور اون سالن بزرگ هر لحظه دارن بهش نزدیک تر می‌شن و نفس کشیدن رو براش سخت تر کرده بودن.

تمام چیزهایی که توی ذهن بیچاره اش می‌چرخیدن،قدرت فکر کردن رو از مینهو گرفته بودن و باعث شده بودن مینهو حرف های هیونجین رو فقط به صورت مبهم و لحظه ای بشنوه.

-چرا داری این کارو می‌کنی؟

-چون تو ممکنه هر لحظه بزنه به سرت و برای محافظت از کریستوفر از این جهنم فرار کنی

هیونجین با صدایی که هر کس دیگه ای جز مینهو می‌شنیدش،قطعا لرزه به ستون فقراتش می‌افتاد داشت کنار گوشش صحبت می‌کرد.

-فرار نمی‌کنم..اون دیگه آسیبی بهش نمی‌رسونه

-یک بار ازت می‌خوام به خودت فکر کنی،نه اون

شونه های مینهو زیر فشار دستش فشرده شدن و باعث شد حواس پرت شده پسر به هیونجین برگرده.

-الان دنبال توعه و به محض این که پیدات ذره ذره وجودت رو نابود می‌کنه

سنگینی زیادی رو روی قفسه سینه اش احساس می‌کرد،حسی عجیب گلوش رو احاطه کرده بود و باعث می‌شد هر کلمه ای که از دهنش درمیاد با لرزش ادا شه و مینهو رو تا مرز ریختن اشکاش برسونه.

با عجز به هیونجین نگاه می‌کرد و دیگه نمی‌دونست چی‌درسته و چی‌ غلط.

-نمی‌خوام‌ بمیرم.

به زمین سرد خیره شد و اجازه داد قطره های اشک روی پوستش بریزن.

-نمی‌میری..نه تا موقعی که من زنده‌ام

دست هاشو بلند کرد و صورت زیبای مینهو رو از نظر هیونجین که الان حتی،زیبا تر هم شده بود بین دست هاش گرفت و به چشم های لرزان و قرمزش خیره شد.

-تا کی می‌خوایم مثل بچه ها این جا بمونیم و قایم شیم؟فکر می‌کنی نمی‌تونه پیدا کنه؟

هیونجین نفسشو اروم بیرون داد و سعی کرد افکارشو به منطقی ترین شکل ممکن به مینهو توضیح بده.

-هرجا بریم اونم هست..بزار بیاد..حداقل من هستم

حرف هاش رو داشت به مینهو می‌گفت ولی تمامشون حرفهای خودش به خودش بود که داشت سعی می‌کرد راه چاره پیدا کنه.

-نباید اون کارو می‌کردیم

هیونجین واضح و جوری که انگار حالا متوجه شده بود توی چه دردسری قرار داره و چه بلایی در انتظارشه گفت و روی زمین نشست.