Echoes of the Abyss (Delaney Series #2)

Chapter 20: Worry

Worry

Adelaide's POV

Sa huling kagubutan na pinuntahan ko, naglaan rin ng mensahe ang isang nymph.

Nakatitig siya sa akin at nakahawak sa dalawa kong kamay. "How lucky you are child, to be loved by nature..."

"Ano ba ang ibig mong sabihin?" Hindi ko na napigilan ang mag tanong.

Ngumiti ito sa akin. "We owe everything to nature, and to everyone who it chooses," she looked around for a while and settled her eyes on me. "And you... Clementine is a child of nature..."

That was the last thing she said.

I didn't know that today would be the first day of winter, I was on my horse and a bird came flying towards me.

Relaying a... message?

With my power, I was blessed to use everything that nature can offer and that includes talking to animals, and birds.

"Taglamig na, bakit nasa labas ka?" Tanong ko sa ibon na pumatong sa balikat ko.

"Ha? Galing na akong Arsamanedon, may nangyayari ba sa siyudad na iyon?"Naguguluhan kong tanong sa ibon na sinabi sa akin na wag nalang akong pumunta ng Arsamanedon.

Galing na ako doon. Ano ang nangyayari?
At ngayon ko lamang napagtanto na kaya pala hindi kami nagtagpo ni Leon sa Arsamanedon ay dahil nasa Elidoria siya.

Gusto ko na lamang tumawa dahil tumango lang ang prinsipe noong tinanong ko siya na tungkol sa pagpunta niya sa Arsamanedon gayong sa Elidoria nga pala ang utos sa kanya ng Empress.

"Yan ang napapala kapag hindi nakikinig sa pagpupulong, Leon..." saad ko na para bang maririnig niya ako.

Bumaling ako sa ibon. "Pakisabi kay Evette na uuwi ako ngayon din," ani ko. Napagtanto ko na si Evette ang nag utos sa ibon na puntahan ako.

Nang makaalis ang ibon ay naghanda na rin ako upang magtungo pabalik ng Auroravale. I was quite confident to be back on time but the heavy snow was stopping me.

Nasa bundok pa naman ako kaya mabilis lang ang pag ulan ng yelo.

Gusto ko ng bumalik ng siyudad. I lost track of time ngunit alam kong ilang araw na ang ginawad ko sa paglalakbay.

Nag aalala na si Leon.

"Oh, you think?"

Napapikit ako nang marinig ko na naman ang boses.

"The prince must have been delighted because you're not there. You're a headache, Adelaide..."

"Hindi. Hindi ganyan si Leon."

I heard their laughter. "Who would love someone like you?"

"Si Leon," direktang sagot ko.

"Will he love you after knowing who you are?"

"Sarili ko nga hindi ko kilala, si Leon pa kaya," I sarcastically said. "Alam kong hindi ako huhusgahan ni Leon."

"What would you do if I just killed him?"

My string of patience finally snapped when I heard what the voices said.

"Sinabi ko na sa inyo na wag niyong idadamay si Leon!" My voice echoed throughout the whole forest.

Naririnig ko ang pagtawa nila ng sobrang lakas, na para bang aliw na aliw sa galit ko.

"That's it, Adelaide, be mad..."

I had to calm myself down. This is what they wanted and I don't want to give them the satisfaction.

But I must've disturbed the people living in this side of the forest. Pinalibutan ako ng mga naka itim na mga nilalang na bigla na lamang sumulpot.