Echoes of the Abyss (Delaney Series #2)

Chapter 48: Together to the Battlefield

Together to the Battlefield

Adelaide's POV

I sat on the dark floor, thinking of ways to get out of Leon's domain.

Paano ba naman kasi, wala kahit isang lagusan dito.

I sighed.

Natatakot akong gamitin ang kapangyarihan ko baka may magawa akong hindi maganda dito.

"Mapapatawad mo naman siguro ako, Leon, hindi ba?"

Hinawakan ko ang madilim at maitim na sahig ng lugar. Hindi naman kailangan sirain ko talaga.

Just enough for him to notice me.

I closed my eyes, my palms were on the floor and my butterflies settled around me, some, on the ground as if they were helping me break Leon's domain.

"Thank you," nakangiti kong saad sa kanila.

Leon's domain started to shake, I could even hear the sound of it breaking.

Sana lang mapansin niya na ako.

There were vines starting to roam throughout the whole floor but when I touched it, they were just specs of light.

Pati ako ay namamangha sa bagong kapangyarihan ko.

The vines made of light started crawling through the whole surrounding.

Hindi nagtagal ay tumayo na ako at hinayaan ang kapangyarihan ko na gawin ang nais ko.

I looked up and watched as the pitch black skies of Leon's domain started getting adorned by my vines.

Sinisira ko ba ang domain niya o nilalagyan ito ng palamuti?

But there was a sound of breaking.

Hindi ko alam, kaya naman siguro ni Leon na ayusin ang lugar niya.

Hinawakan ko ang lantern at hinintay na matagpuan ako ni Leon dito.

I waited not too long, because the Prince I was longing to see suddenly appeared in front of me.

His dark face lit up when he saw me, I immediately noticed the blood on his cheek and on his clothes.

"Adrean..." nakangiti kong bati sa kanya. "It's too dark in here, galit ka ba dahil binasag ko?" Tiningnan ko ang maitim na langit sa domain niya na ngayon ay may bitak na.

"A-adelaide," natutuliro niyang saad.
"Darling..." tawag niya sa akin at daliang humakbang patungo sa akin upang ilagay ako sa mga bisig niya.

Rinig na rinig ko ang malakas na tibok ng kanyang puso.

I made the lantern disappear and hugged his waist. "Fuck it, I thought I lost you," saad niya habang nakayakap sa akon. "Fuck. What the fuck," pagmumura niya.

Nais ko sana siyang sitahin kaso nakalimutan kong sanay na pala ako sa bibig ng prinsipeng to.

Pinakawalan niya ako ngunit agad din na nilagay ang dalawang niyang kamay upang suriin ang katawan ko.

Kita ko pa ang pagkamangha niya dahil sa pagbabago ng itsura ko. Hindi naman ganun karami ang nagbago ngunit kung makatingin siya para bang nag iba na ang wangis ko.

"So fucking beautiful," aniya.

Akala niya siguro na siya lang ang nakarinig nito, hindi ko nalang pinahalata na narinig ko siya at ngumiti na lang sa harap niya.

"How did you change your wings? Is that possible?"

"Si Mama ang may gawa niyan," nakangiti kong sabi sa kanya. "Leon, si Mama ko..."