Echoes of the Abyss (Delaney Series #2)

Chapter 27: The Enchanted Grove

The Enchanted Grove

Adelaide's POV

It was already dawn and I haven't sleep. Masakit na rin ang likod ko dahil sa pagkakasandal ko sa puno.

Ngunit ang nakakuha ng atensyon ko ay ang ingay na naririnig ko sa loob ng kagubatan. Imposimbleng may marinig akong tawanan dito dahil ako lang mag isa.

The laughter was not that loud but it's heard by me.

Dahan dahan akong tumayo ay pinagpagan ang aking mahabang kasuotan. Nilibot ko ang tingin ko ngunit wala naman ni isang nilalang na nasa gubat.

My flowers started growing in the forest, they were glowing and they were able to give light to this dark enchanted grove.

Pink, purple, yellow, and other colors of light lightened everywhere. Until the whole grove was engulfed with magical light.

Akala ko dahil lang iyon sa kapangyarihan ko ngunit nagkakamali ako. The enchanted grove was reacting because of my power.

Nagtipon-tipon ang liwanag hanggang sa bumuo ito ng imahe sa aking harapan. A woman with a blurry face had a wide smile, rinig na rinig ang kanyang pagtawa.

Napangiti ako nang makita ko na tila mga kaibigan niya ang kasama niya. They were chasing each other and then I realized that it was their laughter that I heard.

"Bakit mo ipinapakita sa akin ito?" Nakangiti kong bulong.

"To find me... you must know my history."

It's like I'm tracing her using her memory... but what does it mean when it said that she left in her footprints that will lead me to her?

Am I supposed to find something here?

Naglakad ako palapit sa mga imahe na gawa sa liwanag, dahan dahan kung hinawakan ang liwanag gamit ang aking kamay.

Kailangan kong tandaan lahat ng pinapakita sa akin kasi hindi ko alam... baka magamit ko ito sa hinaharap.

I squinted my eyes at her friends, they also had blurry faces and I realized something. Her friends are oracles!

Lumayo ako sa liwanag nang tumigil sila pagtakbo.

They all look like normal citizens from Wistervale. Careless, young, beautiful, and powerful.

Her friends had an all white clothing, hinting that they are oracles while she had a green long dress.

May alam kaya sila sa mangyayari sa kaibigan nila?

"Let's bury it now, you might need it soon!" Sigaw ng isa.

I watched as they dig on the ground and then buried a wooden box. "Do you think she will find it?"

"She's smart," the other oracle said. "She will find it."

Tumingin ulit ako sa imahe nila at napagtanto na dito nanggaling ang memoryang iyon.

The box is here! Kailangan ko lang hukayin para malaman ko kung ano ito. I looked at them one more time and scanned the place they were.

Nasa ilalim ng malaking puno nila inilibing ang kahon, nakasisiguro ako na makukuha ko rin yun.

I looked at them, giving each other a warm smile until the images of them slowly disappeared into thin air.

Humugot ako ng malalim na hininga bago nilibot muli ang aking paningin sa loob ng ngayon ay maliwanag na paligid.

My eyes landed on the tree that was placed in the center of the grove. Sobrang laki nito at parehas na kaparehas nang puno na pinaglagyan nila ng kahon.

I slowly walked towards the three, summoning my powers to search and open the ground for me. Dumapa rin ako sa lupa upang mag hukay.

Habang naghuhukay ako ay tumama ang kamay ko sa matigas na bagay. Agad na nagliwanag ang aking mukha nang napagtanto ko kung ano ito.

It was the box! Malaki ang kahon, kaya nagtataka ako kung ano ang nasa loob. Luma na rin itong tingnan ngunit maganda pa rin dahil sa mga nakaukit na bulaklak.

I wiped my sweating forehead, ramdam ko ang putik sa aking mukha dahil sa ginawa ko ngunit binaliwala ko muna iyon at binuksan ang kahon. When I successfully opened the box, I was greeted with a black lantern with a hint of green on its handle.

Makikita na luma na ito ngunit ang napakaganda pa rin ng lampara. "Ito ba ang dapat kong hanapin dito?"

"The abyss is dark, child," a voice spoke to me.

"Naiintindihan ko," nakangiti kong saad.

I hid the lantern, preparing for my leave. I glanced at the whole enchanted grove once again and smiled.

It's like I was taking steps to free her and this is just one of it.

Hindi man sobrang hirap nang pinagdaanan ko dito sa lugar na ito ngunit payapa ako na makakaya ko ang mga susunod.

I got the map again to see where I am set to go next. It was an unfamiliar place but I guess I still have to go.

Kinuha ko ang aking kabayo at sumakay na palabas ng lugar. I glanced at the sky with my forehead creased.

"Bakit umuulan ng nyebe?" I asked as if anyone could answer me.

Tapos na ang taglamig, hindi ko maintindihan kung bakit umuulan ng nyebe ngayon. Sobrang aga pa para sa taglamig.

When I was already outside the enchanted grove, I was confused as to why everything was covered in snow already.

Good thing I have my cloak with me. Nakakapagtaka ang biglaang pagpatak ng mga nyebe.
I was out of the woods already. Hindi ko alam kung saang parte na ito ng Wistervale ngunit nakakaluwag sa damdamin na makita ang ibang mga nilalang.

Ang nakakapagtaka ay parang lahat sila ay handa sa taglamig. Ang mga kasuotan kasi nila ay naaayon sa malamig na panahon.

Ako lang ba ang nagtataka?

"Be ready, child, for this is where your search begins..." dinig ko ang boses ng babae.

Napanguso ako at humawak sa aking kabayo. "Hindi pa ba paghahanap ang tawag doon sa ginawa ko sa kagubatan?"

Hindi ko na narinig ang sagot niya. Ang damot. Ano kayang tawag doon sa ginawa ko? Pamamasyal?

"Oh, Lady, why do you only wear your cloak?"

Bumaling ako sa babaeng nakasakay sa kanyang kabayo. "Hindi ko kasi alam na uulan ng nyebe ngayon," nakangiti kong sagot sa kanya.

Kumunot ang kanyang noo, tila nagtataka sa sagot ko. "Is that so? Anyway, you should use this."

I stopped my horse and waited for her to be near me as she handed me a pair of gloves and winter clothes.

Ngumiti ako dahil sa ginawa niya. "Maraming salamat sa kabutihan mo."

She only smiled at me and then left with her horse.

"I used to live at the top of a mountain, where I battle with the storms everyday," I heard her voice talking to me.

"Kaya ba doon mo ako pinapapunta ngayon?" Tanong ko sa kanya.

I glanced at the map on my hand. Tempestain... that was the mountain. Nakakapagtaka naman na doon siya naninirahan.

Hindi gaanong kilala ang Tempestain dahil wala rin namang nagtangkang pumunta doon dahil sa mga bagyo na nasa bundok na "yon.

Hindi ko alam kong dapat ba akong matakot ngunit handa ako sa maaaring mangyari sa akin sa lugar na iyon.

~

A very short update!! Bawi nalang me tomorrow hehe.