YOUNG BOSS ~JİKOOK~

⁵⁸BOZUK PLAK

Tam 4 saat olmuştu Minik farem içeriye gireli, halen daha bekliyoruz. Jungkook hem Cheonsa ile ilgileniyor, hem beni rahatlatmaya çalışıyor, hem de kendini sakin tutmaya çalışıyordu. Beklemek gerçekten çok zor bir duyguydu. Gözlerimiz bir kapıda ve içeriden çıkacak olan birini beklemek. Bu duyguyu hayatımın sonuna kadar bir kez daha yaşamak istemiyordum. Oraya girenleri burada beklemek en acı vereni idi ve bunu bir kez daha yaşamak istemiyordum. Ben bu düşünceler içinde kıvranırken, açılan ameliyat kapısıyla hızla ayaklandık. İçeriden çıkan bir hemşire idi ve bize gülümseyerek bakıyordu. Hızla yanına gittiğimizde ise elini kaldırarak
"Doktor bey çıkıyor şimdi" dediğinde gözlerimiz tekrar kapıyı bulduğunda saniye geçmeden çıkan doktor ile göz göze geldik. Doktor gülümseyerek

"Ameliyat başarılıydı iki kemik parçası da alındı. Şimdi ise zamana bırakacağız ve kontrollerimizi aksatmayacağız " dediğinde Jungkook hemen

"Duymaması için hiç bir engel kalmadı dimi " dediğinde doktor olumlu anlamda kafasını salladı ve
"Şimdi bir süre yine sessizlikte kalacak ama bunun için süre veremiyorum, sonrasın da sesler uğultu şeklinde gidecek, ona çocuk olduğu için bu durumda biraz korkabilir. Ama sonradan alışacak uğultu sesleri yavaş yavaş netlik kazanacak, ama bu durum çok uzun zaman alabilir ya da algılarına göre kısa sürede alabilir " dediğinde Jungkook'a sarıldım artık gözyaşlarımı tutamıyordum ki Jungkook ve beni hızla ayıran ameliyathane kapısında kocaman sedyede minicik olan minik faremi çıkarmaları oldu.

Hızla sedyeye doğru gittiğimizde, gözlerim daha da yaşardı bu minicik bedenin, şu anda benim kollarımda bıcır bıcır oynaması gerekirken, ameliyat önlükleri içerisinde, sedyenin üzerinde, ameliyathaneden çıkıyordu. Bu durum gerçekten canımı çok yakıyordu ve Jungkook,

"Aslanım " diye fısıldadığında görevliler

"Beyefendi odaya alıyoruz izin verin" dedi o an kulaklarına gitti gözlerim kocaman sargı bezleri sarılmış ve o minicik yüzü solgundu bu görüntü daha çok ağlamamı sağlarken, yanımda Taehyung'un beni teselli eden tonda sesi yankılandı.

"Canım o iyi ve bu ameliyat sayesinde hepimizi duyacak. Lütfen üzme artık kendini" derken bende ona gülümsedim. Haklıydı bu ameliyat sayesinde minik faremin duymak için bir umudu vardı ve beni duyabilirdi. Tam bu esnada sedyenin peşinden gidiyor olan Jungkook ve kucağındaki Meleğime baktım ve tam peşlerinden giderken Taehyung'un bir an sendelemesi ile direk ona döndüm ve kolundan onu yakalayarak,

"Canım iyi misin?" diye sordum ve Taehyung olumsuz anlamda başını sallarken ayakta duramadığını fark ettim. Aynı anda bayılır gibi güçsüz kaldığını fark ettiğimde ona iyice sarıldım ve Hungkook'larım peşinden giden Hoseok'a

"Hoseok" diye seslendiğimde herkes bize döndü ve Taehyung artık ayakta duramayınca kollarıma yığıldı. Tüm gücümle onu tutmaya çalışırken yanımıza hızla gelen Hoseok, Taehyung'u kucakladığı gibi bağırmaya başladı.

"Abi doktoru bir çağırın ne oldu ya şimdi" diye endişe ile konuşunca ben kekeleyerek

"Bil bilmiyorum bir anda tansiyonu düştü galiba kahvaltı yapmadınız mı?" diye hızla sorarken Hoseok

"Hayır yaptık ama pek bir şey yiyemedi bir kaç gündür midesi ile sıkıntısı vardı " dediğinde Hyunlix ile göz göze geldik olabilir miydi ki ?

Acilden gelen doktor hemen Taehyung'u muayene etti ve gülümsediğinde hemşireye

"Kan alalım ve tahlil sonuçlarını hemen istediğimi söyleyin." Dediğinde Hoseok panikleyerek.

"Ne var? yani nesi var? neden kan testi yapıyorsunuz? tansiyon değil mi" diye sorularını sıralarken Jungkook omuzuna vurarak

"Bulaşıcı olduğundan şu anda emin oldum kardeşim" dedi ve odadaki herkes sırıtmaya başladı. Hoseok anlamaz gözlerle bakınca Jungkook,