Pieśń znad jeziora [ZAKOŃCZONE]

Rozdział dwudziesty czwarty

W gabinecie Ewy unosił się zapach olejku z kwiatu paczuli i wiśni. Niewielkie pomieszczenie wypełniało przytłumione ciepłe światło, a od ścian odbijała się kojąca muzyka. W dzieciństwie Flora uwielbiała ten gabinet. Lubiła przychodzić tu w wakacje z mamą i siedzieć tutaj aż do przybycia pierwszej klientki. Wówczas Flora wiedziała, że musi wyjść, więc dostawała od mamy drobne na lody z pobliskiej rzemieślniczej lodziarni. Zawsze wybierała te same smaki - białą czekoladę i sorbet z porzeczki - i z chrupiącym rożkiem w dłoni wracała okrężną drogą przez molo do domu. Uwielbiała obserwować morze. Nigdy nie wyglądało tak samo. Czasem było stalowe - groźne i niezmierzone. Czasem zielonkawo-niebieskie, a innym razem granatowe, wzburzone grzywami fal popychanymi przez wiatr ku brzegu. Nigdy nie było prawdziwie błękitne, krystalicznie przejrzyste jak morza lub oceany w dalszych zakątkach świata. Flora uwielbiała je za to, że było inne, w jego nieoczywistości kryło się piękno. Często widywała tam siostrę, brodzącą w wodzie lub nurkującą. Zawsze do niej przychodziła. Siadała na rozgrzanym z wierzchu piasku i zanurzała bose stopy w wilgotnej, chłodnej warstwie. Słuchała szumu morza i obserwowała Mirę, jej harmonijne ruchy w wodzie, które z tej odległości Florze przywodziły na myśl taniec. Kiedy Mira zauważała siostrę, machała do niej energicznie, a potem wychodziła z wody i siadała obok niej. Flora zawsze oddawała jej końcówkę rożka z lodami. Mira najbardziej lubiła roztopioną słodko-kwaśną emulsję zalegającą w twardym wafelku; Flora nigdy nie dojadła rożka w całości. Lubiła się z nią dzielić.

Teraz Flora czekała, aż mama zamknie gabinet. Było późne popołudnie i zamierzały spędzić ze sobą resztę dnia. Kiedy tylko pożegnała się zeszłego dnia z Feliksem i wsiadła do auta, tęsknota od razu zagnieździła się pod jej skórą. Ale widok Ewy szykującej kolację dla rodziny podziałał na nią kojąco. Nie zdjąwszy butów, pobiegła do matki i wtuliła się w jej plecy, pozwalając by jej długie, splątane po żaglach włosy łaskotały ją w twarz. By uniknąć niewygodnych pytań, na które nie chciała na razie odpowiadać, zostawiła torbę podróżną w bagażniku.

Ewa wyszła ze swojego biura i ruchem głowy wskazała na drzwi. Flora odstawiła na miejsce buteleczkę z olejkiem eterycznym i ruszyła za nią. Miały rezerwację w restauracji obok serwującej dania z owoców morza.

Jak zwykle zamówiły wszystkie przystawki z karty bez dań głównych - lubiły próbować wszystkiego razem. Kiedy kelner nalał im do kieliszków wino, mama wzniosła jeden w toaście. Flora pomyślała o Feliksie, o tym, że poza nią nie miał z kim tego robić. Posmutniała, lecz z bladym uśmiechem uniosła swój kieliszek.

- Za początek nowego etapu w twoim życiu, córeczko - powiedziała Ewa.

Flora wiedziała, że ma na myśli koniec szkoły, ale dla niej oznaczało to znacznie więcej. Po raz pierwszy zastanowiła się, co ją czeka w najbliższych miesiącach i nie znalazła odpowiedzi. Powstrzymała się, by nie dotknąć włosów przy karku.

- Za nowy etap - potwierdziła. - Jak było na żaglach? - zapytała szybko, by Ewa nie kontynuowała tematu.

- Wszystko byłoby super, gdyby Laura i Kacper nie kłócili się codziennie. Bartek nie mógł już ich słuchać, więc chował się do kabiny, a ja byłam wciągana w ich kłótnie. Kazali mi brać stronę, rozumiesz? Jakby znowu mieli po szesnaście lat - narzekała z kwaśną miną.

- Myślisz, że się w końcu rozstaną?

- Skąd i to jest właśnie najgorsze. Żadne z nich nie rozumie, że czasem trzeba odejść.

- To nie jest takie proste, mamo - odparła zaskoczona. - Są ze sobą bardzo długo. Kochają się, wiesz o tym.

- Oczywiście, ale to nie zmienia faktu, że wyniszczają się nawzajem. Niedługo już nie będzie czego ratować. Ten związek ich wykańcza. Dla tych dwojga lepiej byłoby się kochać na odległość.