Jude x Caleb Inazuma eleven

•17•

Pov. Jude

Obudziłem się pierwszy, widząc spokojnie śpiącego jeszcze Caleba poszedłem zrobić nam herbaty. Gdy kończyłem nalewać wodę usłyszałem, że siada on na krześle za mną. Postawiłem jeden kubek obok niego na stole.

- Jak się czujesz? - zapytałem siadając na przeciwko.

- A jak mam się czuć? - spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem. No tak, głupie pytanie. Zostawiłem to bez odpowiedzi.

- A jak kostka? Możesz już trenować?

- Myślę że tak, z resztą nie chcę tu teraz siedzieć sam. - odpowiedział upijając łyk napoju.

- Jasne, trening zaczyna się za godzinę. - poinformowałem chłopaka. W tym czasie zaczął mi dzwonić telefon. Wyszedłem do innego pokoju.

- Cześć Jude - przywitał się mój ojciec - Składam właśnie dokumenty Caleba ale dostałem ważną informację i chciał bym się ciebie zapytać, czy znasz jego przeszłość? - zapytał

- Tak, zdaje sobie sprawę z tego jak to wygląda. - odpowiedziałem

- i mimo to, jesteś pewny że chcesz abym go adoptował? - upewnił się

- Tak, jestem pewny - zapewniłem

- Rozumiem. A jak cu idą treningi?

- Bardzo dobrze. Myślę, że wygramy następny mecz.

- To świetnie, w takim razie już nie przeszkadzam. - rozłączył się, a ja wróciłem do pokoju gdzie był Caleb.

- Kto to? - zapytał

- Mój ojciec, właśnie składa papiery. - odpowiedziałem, a chłopak się uśmiechnął. Spojrzałem na zegarek - chodźmy bo się spóźnimy. - poszliśmy w kierunku boiska, gdzie przywitał nas szczęśliwy kapitan.

- O hej Caleb, jak się czujesz? - zapytał, a raczej wykrzyczał Mark.
- Bywało lepiej - odpowiedział, gdy zawołał nas trener.

- Caleb...zostałem poinformowany o tym co się stało i chciałem abyś wiedział, że masz we mnie pełne wsparcie. - zapewnił trener. Widziałem, że chłopak przez chwilę miał łzy w oczach, jednak szybko się ogarnął - jesteś w stanie trenować?

- Tak - odpowiedział pewnie

- Jasne w takim razie, wracajmy do roboty.

________________

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze. Jest mi naprawdę miło to czytać <3