🌼..ප්‍රාර්ථනා නිමා නොවේ..🌼

...සැනසුම...

"අඩේ පොඩි එකා මෙහෙට වර"

"ඇ..ඇ..ඇයි අයියේ?"

"යැයි යැයි තමා . කොහෙද මේ උගන්නන වෙලේ රවුම් ගහන්නේ ආ?"

නිකන් බය කරලා බෑ.කනවත් මිරිකන්න ඕනේ. මහීෂ අයියගෙන් තමා ඉතිම් මේ පාට් පුරුදු උනේ.

"ආව් ආව් අයියේ කන කන...ආව් රිදෙනවා"

"රිදෙන්න තමා මිරිකන්නේ. නැතුව හුරතලේට නෙමෙ නෙ"

"තරූ!!!!!!"

මොන හිවල ද යකෝ කෝලර් එකෙන් ඇල්ලුවේ.ටඉකේ...මගේ තුදු පාත්තයෝ උඹ මොකැයි මෙතන කොරන්නේ.

"මොකද ඔය පොඩි එකාට කරන්නෙ ඈ"

මු බෙරිහන් දෙන්නෙ නිකන් මන් පොඩි එකාව රේප් කරා වගේනේ.

"විනාඩියක් දෙන්න අයියේ."

මේ ගැරඬි පැටියව පංතියට යවන්න ඕන. මූ ඉස්සරහා ගැහුවොත් වස නෝන්ඩිය.

"මගෙ මැණික් කැටේ දැන් යන්න හොඳ බබා වගේ පංතියට"

පලයන් පොඩි පගයෝ ඉක්මනට පලයන් මෙතනින්.

" වරෙන් තරූ පුස්තකාලෙට , ඇවිත් හම්බෙයන් මාව"

මුට මොකක්ද දන්නෙ නැ පුස්තකාලෙත් එක්ක ඔච්චරටම තියෙන ආත්මීය බැඳීම. ගිය ආත්මේ පුස්තකාලෙක මීයෙක් වත් වෙලා හිටියද දන්නෙ නෑ.

"වරෙන් තරූ මාත් එක්ක "

මාත් ඉතින් ගැරඬි පැටියා වගේ උගෙ පස්සෙන් ඇදීගෙන ගියා. ශිට් වස ලැජ්ජාවේ බෑ. වටේපිටේ උනුත් බලං ඉන්නවා . ඒ අස්සෙ අර ශෙනුක කියන පොට්ට පැස්බරත් හිනාවෙවී බලන් ඉන්නවා.

මුට බෑද දන්නෙනෑ පඩි ටික ඉවර වෙනකන් මාව උස්සන් යන්න. මොනා උනත් වෙන්න ඉන්න මගේ පාත්තයනේ.

" ඉඳගන්නවා ඔහොම ඔතනින්"

උබ කියනකන් හිටියේ.

" ඒ බං සතියකුත් ගියානේ තුදූ. දැන්වත් කැමැත්ත දෙනවකෝ. ඒයි මූන එල්ලන් ඉන්නෙ නැතුව කැමැතිද කියන්නකෝ."

අම්මපා මූ මාව බය කරපු තරමක් යකෝ.
මං හිතුවේ පොඩි එකාව බය කරපු එකට මාව මරන්න එක්කන් ආව කියලා.මහසෝනව ඩියුටි එකෙන් අයින් කරලා මූව දැම්මනම් හරි . මිනිස්සු බය කරන විදිහට මුට ගැලපෙන ම ජොබ් එක.