KURŞUN İZİ

• K.İ. | Bölüm 27 - Geçmişin Anıları

Herkese merhabaaaa! Yeni bir bölümle geldim arkadaşlar. Nasılsınız umarım iyisinizdir.
Bugün iki bölüm atacağım canlarım, umarım beğenirsiniz. Bazen böyle ufak sürprizler yapıp, iki bölüm atabilirim sizlere. İlerleyen bölümlerde, artık bölümler hafta hafta gelecek, size haber vereceğim. Eveeett! Bu bölüm değilde, bir sonra ki bölüm çok heyecanlı ve iyiydi benim için. Yazarken çok mutlu oldum, evet sanırım fazla konuştum. Dhdhdhjdd sizleri bu ve bir diğer bölümle yalnız bırakıyorum!!

...Lorensi size keyifli okumalar diler...

Bölüm Yirmi Yedi - Geçmişin Anıları

Bilinmezliğin içine düşmüş olduğum anın en büyüklerinden birinde olabilirdim şuan. Ne yapacağımı bilmiyor, bana yabancıymışım gibi bakan bakışların dudaklarından çıkan soruyu anlamaya çalışıyordum.

"Ne?" dedim daha fazla anlamayı bırakıp.

"Benim" dedim ve ekledim. "İkra. Şaka mı yapıyorsun Ömer Asaf?" Kaşları çatıldı, aklı düşünür gibi oldu. Bedenime korkunun yerleşmesi bir olurken, derin ve titrek bir nefes alıp, Serhat abiye döndüm.

"Serhat abi? Neden bana böyle bakıyor? Neden ilk kez görüyormuş gibi bakıyor?" Korku tüm bedenimi yavaş yavaş ele geçirmeye başlarken, bir kez daha bana bakan ela gözlerine baktım.

"Ömer Asaf, benim. İkra" dedim elimle kendimi göstererek. Kaşları çatıldı, yüzüme hayretler ve belirsizlik içersinde baktı. Nefes alıp verdim, "birşey söyleyin" diyerek time döndüm.

"Neden bir yabancıymışım gibi bakıyor gözlerime? Neden Serhat abi?"

Gözlerime baktı, alt dudağını dişlerinin arasına alarak başını eğip kaldırdı. Ardından derin bir nefes aldı.

"Dün gece bir patlama oldu sınıra yakın. Ömer Asaf' ta oradaydı ve o patlamadan etkilenmiş. Şuan" dedi ve durdu. Yüreğim acıyla kavrulurken tahmin ettiğim şeyin gerçek olma ihtimalini bile düşünmedim, düşünmek istemedim.

"Patlama nedeninden dolayı travmaya karşı hafıza kaybı yaşıyor."

Başımdan bir kova kaynar suyun dökülmesi bu olsa gerek. Bakışlarım bana bakan ela gözlerine bir kez daha baktı. Gözlerimden yanaklarıma süzülen sıcak yaşlar, usul usul yere düşerken, bedenimi bir boşlukta gibi hissettim. Nefes almayı unuttum, bana yabancıymışım gibi bakan o ela gözlerine baktım. Ben onu evde beklerken onu geri dönmüş olmasına sevinirken, başımıza gelen tüm kötü olayları geride bırakmışken onun beni hatırlamıyor olması titrek ve yüksek sesle bir nefes vermeme neden oldu.

"Ne?"

"Ne?" dedi Asya benim gibi. Arkada olduğunu çoktan unutmuştum. Yanıma yaklaştı, abisine benimle birlikte baktı. Ömer Asaf' ın bana bakan boş bakışları kalbimi acıttı. Onun yokluğunu kalbimin en ücra köşelerinde hissederken, şimdi beni hatırlamıyor olmasını kaldıramazdım. Buna hazır değildim. Bu olmamalıydı.

"Hayır" dedim. "Şaka yapıyorsunuz değil mi?" Ne yapacağımı bilemeyip Ömer Asaf' a yaklaştım.

"Ömer?" Hızla geriledi bir adım. Nutkum tutuldu, başım döndü. Benden uzaklaşması canımı fazlasıyla yaktı.

"Benim" dedim akan göz yaşlarımla. "Benim Ömer Asaf. İkra... Erik gözlün."

Bana bakmaya devam eden bakışlarının içi belirsizlikle doluydu. Herşeyi unutmuş gibiydi. Hiç birşey hatırlamıyor, sanki ilk kez görüyormuş gibiydi beni. Onun için bir yabancıdan farkım yok gibiydi.