KYLE
Mariin kaming nakatitig sa isa't isa nang may malapad na ngiti. His handsome face becoming more handsome because oh his perfect smile, mga ngiting ang sarap tignan at hindi nakakasawang masilayan nang paulit-ulit.
"So..." ibinaba niya ang gitarang hawak sa gilid ng upuan bago tumayo.
Binalik niya ang tingin sa akin at hinapit ang aking baywang papalapit sa kaniya. I can't help but feel a little bit embarassed, kinikilig actually dahil kahit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako sanay sa mga pagkilos niyang ganito.
Pinatong ko sa malapad niyang dibdib ang aking mga kamay at tumingala sa kaniya.
"How's everything so far?" kagat labi niyang agap at bakas sa kunot sa kaniyang too ang pag-aalala na baka hindi ko magustuhan ang ginawa niyang surpirse.
Yumuko ako saglit at napailing. There was a silent chuckle that escaped from my lips at natuloy sa mahinang tawa.
How can this man think na hindi ko magugustuhan ang pasupresa niyang ito? Sigurado naman akong kahit sinong tao ay matutuwa sa ganitong pakulo, lalo na kung galing sa isang taong... yeah. This, this surprise made me realized how much effort Nico is willing to give. The amount of ways he will do, just to prove na seryoso nga siya sa akin. Just how can a man like him, doing this kind of stunt, overthinks about kung magugutuhan ba ng taong nililigawan niya.
I breathe in deeply at muling tumingala sa kaniya. Ngumise ako na mas lalong nagpakunot ng kaniyang noo.
"Well aside from the fact na ang dilim dilim ng dinaanan namin..." parehas kaming natawa at napayuko, nabunggo pa nga ng noo niya ang aking ulo pero hinimas niya naman ito agad bago binigyan ng simpleng halik.
"I knew it! Sabi ko na nga ba ipopoint out mo yun eh."
Nagtaas ako ng kilay, "Really? Then it just means you already know me so well. Hindi ko na kailangan sagutin yung tanong mo, no?"
Tumango siya sa akin at may malambot na ngiti sa kaniyang labi.
"Yeah. And without answering my question, I think I already know you like my surprise so far." Nakangise at may kompyansa niyang sagot sa sarili.
Nakangiti akong napailing at hindi maiwasan na mapairap. Kahit kailan talaga ay mayabang itong lalaking ito. Pero aminin ko man o hindi, totoo naman ang sinabi niya na nagustuhan ko na panimula nitong gabing pinrepare niya.
Inabot ko ng aking kamay ang kaniyang magkabilang pisnge at kinulong ito sa aking palad. "I like it... So much."
The moment I entered the bungalow, nagtataka pa nga ako bakit ang tahimik ng lugar at tanging mga ilaw lang na nagmumula sa dulo ng hallway ang nagsisilbing liwanag ng dinaanan ko papasok. Hindi ko lubos akalain na sa dulo ng mahaba at magarang hallway nila ay may nag-iintay pa lang isang supresa na magpapatakbo ng puso ko sa kakaibang paraan.
When I saw the pictures hanging from the ceiling, muntikan na nga akong maiyak dahil sa naalala ko na naman ang mga memories na nakapaloob sa bawat litrato na iyon. Sa palagian namin na pag-alis dalawa ay lagi siyang kumukuha ng pictures using his phone.
There were so many picutres na nakasabit at nakalaylay. Mga kuha niya noong nasa sinehan kami, kapag lumalabas at kumakain sa mga resto, ultimong pagbabasa ko ng libro sa loob ng isang café o hindi kaya sa library, at kahit ang mga paglalaro namin ng sports na hindi ko naman gustong laruin pero sinusubukan ko para makapagbonding kami.
Each photo that I saw captures the entirety of the memory of us, the things that we did that gave me enough reason to realize he's different. Na totoo at sadyang ibang-iba siya kay Marcus. Yes, mayroo silang pagkaparehas. At some point they are similar with each other, pero ngayon...
