THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 12: Ang Simula ng Paghahanap

Amara's POV

Kinabukasan, paggising ko ay ramdam ko ang bigat ng desisyong ginawa ko kagabi. Kailangan kong magsimula sa paghahanap ng mga sagot. Hindi na ako makapaghintay pa. Habang nakatingin ako sa bintana, kitang-kita ko ang mga sinag ng araw na bumabagsak sa Twilight Sand. Ito ang oras ng pagkilos.

Agad akong nagbihis at nagtungo sa silid-kainan kung saan karaniwang nagtitipon-tipon ang mga estudyante ng Royal of Shine Academy bago magsimula ang araw. Pagpasok ko, nakita ko sina Presley at Princess Xanthe na tila seryosong nag-uusap. Lumapit ako at naupo sa tabi ni Presley, tahimik na nakikinig.

"Nararamdaman mo rin ba iyon?" tanong ni Xanthe, boses niya ay mababa at puno ng pag-aalala. "May kakaiba sa paligid, parang may nagbabanta."

Tumango si Presley, halatang iniisip ang mga sinabi ni Xanthe. "Oo, simula nang makarating tayo dito, parang may nagbabantay. Hindi ko lang sigurado kung kanino galing ang pakiramdam na iyon."

Nakinig lang ako, hindi pa handang magsalita tungkol sa sarili kong mga agam-agam. Pero alam kong hindi kami pwedeng manatiling clueless. Kailangan naming tuklasin ang mga lihim ng bawat kaharian—at magsisimula ito ngayon.

Nang matapos ang almusal, dinala kami ni Professor Elysia sa Hall of Memories, isang lugar sa akademya na sinasabing nagtataglay ng mga alaala ng sinaunang mga tagapagmana ng mga kaharian. Ang bawat sulok ng silid ay napapalibutan ng mga kristal na may iba’t ibang kulay, at sa gitna ay naroon ang isang malaking pedestal na may kristal na mas maliwanag kaysa sa iba.

"Narito tayo upang ipakita sa inyo ang mga alaala ng inyong mga ninuno," sabi ni Professor Elysia, habang itinuturo ang pedestal. "Sa pamamagitan ng kristal na ito, makikita ninyo ang mga sandaling mahalaga sa inyong mga kaharian. Ngunit tandaan, hindi lahat ng inyong makikita ay madali. Minsan, ang mga lihim ay masakit na malaman."

Ramdam ko ang kaba sa loob ko. Ngunit hindi pwedeng umatras ngayon. Kami na ang susunod na henerasyon, at ang mga lihim ng aming mga kaharian ay mahalaga para sa kinabukasan namin. Isa-isa kaming lumapit sa pedestal, at ang unang sumalang ay si Prince Wyatt Monrae Houston ng Lunaria.

Nang hawakan ni Wyatt ang kristal, biglang lumiwanag ito, at sa harapan namin ay lumitaw ang imahe ng isang sinaunang labanan. Ang mga sundalo ng Kingdom of Lunaria ay nakikipaglaban sa mga nilalang mula sa dilim. Ang kanilang hari, na may hawak na espada ng liwanag, ay nakikipaglaban sa isang halimaw na tila galing sa kadiliman ng kalawakan.

"Ang labanan na ito ay naganap mahigit isang daang taon na ang nakalipas," sabi ni Professor Elysia. "Ito ang Great Battle of Shadows, kung saan nilabanan ng mga tagapagmana ng Lunaria ang isang malaking banta na halos bumura sa kanilang kaharian."

Tahimik lang si Wyatt, ngunit kitang-kita sa kanyang mukha ang bigat ng mga nakita niya. Nang matapos ang pagpapakita, bumalik siya sa kanyang upuan na parang mas mabigat kaysa kanina. Ang susunod na tumayo ay si Princess Xanthe, na tahimik din ngunit kita ang determinasyon sa kanyang mga mata.

Habang isa-isa silang sumubok, hindi ko maiwasang kabahan. Ano kaya ang lihim na makikita ko tungkol sa Twilight Sand? Nang ako na ang sumalang, ramdam ko ang malamig na alon ng takot na dumaan sa akin. Naramdaman ko ang bigat ng pedestal sa aking mga kamay.

Agad na lumiwanag ang kristal, at sa harapan ko ay lumitaw ang imahe ng aking kaharian. Nakita ko ang mga prinsesa ng nakaraan—ang mga tagapagmana ng Twilight Sand na nakatayo sa gitna ng isang disyerto na binabalot ng liwanag ng mga bituin. Ngunit sa likod nila, may isang aninong unti-unting lumalapit.

“Ang mga tagapagmana ng Twilight Sand ay pinaniniwalaang may kakayahang kumontrol ng oras,” paliwanag ni Professor Elysia. “Ngunit hindi lahat ay kayang gamitin ang kapangyarihang iyon ng tama. May ilan na nagkamali sa paggamit nito, at dahil dito, nagdulot sila ng pagkawasak.”

Nang sabihin iyon ni Professor Elysia, biglang nagbago ang eksena. Ang isang prinsesa mula sa aming lahi ay humawak ng kristal na parang sa akin, at sinubukan niyang baguhin ang isang mahalagang sandali sa nakaraan. Ngunit sa kanyang kagustuhan na maitama ang nagawa niyang pagkakamali, nagdulot ito ng mas malaking pagkasira.

Bigla akong napabitiw sa kristal, natatakot sa mga nakita ko. Hindi ko alam na ganito kalalim ang panganib ng aming kapangyarihan. Tumalikod ako, bumalik sa aking upuan habang ang mga imahe ng pagkawasak ay patuloy na naglalaro sa aking isipan.

Nang matapos ang lahat ng pagpapakita, tahimik ang buong silid. Lahat kami ay nag-isip tungkol sa mga nakita namin, bawat isa ay nakaramdam ng bigat ng aming mga tungkulin bilang tagapagmana. Pero sa kabila ng takot, ramdam ko rin ang pangangailangan na matutunan ang kapangyarihan namin. Hindi kami pwedeng magkamali tulad ng aming mga ninuno.

"Ang susunod ninyong hakbang," sabi ni Professor Elysia, "Ay ang pag-aralan ang inyong mga nakita. Ang mga lihim ng inyong mga kaharian ay maaaring magdala ng pag-asa o pagkawasak. Nasa inyo ang kapangyarihan, pero kailangan ninyong magkaisa para ito'y magamit nang tama."

Ramdam ko ang pagbabago sa aking kalooban. Alam ko na ngayon ang dahilan kung bakit kami naririto—hindi lamang upang malaman ang mga lihim ng aming mga kaharian, kundi upang matutunan kung paano ito magagamit nang wasto. At higit sa lahat, kailangan naming matutunan na magtiwala at magkaisa, kahit na sa kabila ng aming mga pagkakaiba.

Ang bawat hakbang na gagawin namin mula ngayon ay may mabigat na responsibilidad. Ngunit handa akong harapin ito, sapagkat alam kong ito ang tadhana namin.