THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 27: Mga Aninong Nagbabanta

Amara's POV

Nagmamadali akong naglalakad sa loob ng malamig at misteryosong labirinto. Ang mga pader ng bato sa paligid ko ay tila lumalapit at lumalayo, nilalaro ang aking isipan sa bawat hakbang na aking gawin. Hindi ko na alam kung gaano ako katagal naglalakbay, ngunit pakiramdam ko'y paulit-ulit akong bumabalik sa parehong lugar. Tila ba ako'y nililigaw ng labirinto.

"Presley..." bulong ko, iniisip ang aking kaibigan. Nasaan na kaya sila? Kailangan kong malaman kung ano ang nangyari sa kanila? Ngunit sa pagkakataong ito, ako'y mag-isa, at ang naririnig ko lamang ay ang mga yabag ng sarili kong mga paa at ang malalalim kong paghinga.

Habang patuloy akong naglalakad, naramdaman ko ang malamig na hangin na dumadaloy sa paligid. Bigla kong naramdaman ang pamilyar na takot, ngunit alam kong hindi ako maaaring sumuko. Ang Shine Academy ay hindi basta-basta nagbibigay ng ganitong mga pagsubok. Alam ko, may aral sa likod ng lahat ng ito.

Ang problema ay hindi ko alam kung ano ang aral na iyon.

Bigla, may narinig akong kaluskos sa likuran ko. Napahinto ako, pilit na pinakikinggan ang paligid. Ang puso ko ay biglang bumilis ng tibok, ngunit pilit kong pinapanatili ang aking kalma.

"May tao ba diyan?" tanong ko, kahit alam kong wala akong aasahang sagot.

Walang tugon. Tanging katahimikan ang bumalot sa akin.

Patuloy akong naglakad, ngunit hindi pa ako nakakalayo, naramdaman ko ulit ang kakaibang presensya. Ang pakiramdam na iyon-na parang may sumusunod sa akin-ay hindi nawala. Alam kong hindi ito imahinasyon ko lamang.

Biglang dumilim ang paligid. Parang pinatay ang lahat ng liwanag sa paligid ko. Sa isang iglap, natagpuan ko ang sarili kong nalilito sa gitna ng kadiliman. Kahit ang daan sa harap ko ay nawala. Hinanap ko ang aking landas, ngunit tila lahat ng direksyon ay nagbago.

"Hindi ako natatakot," bulong ko sa sarili, kahit alam kong ang takot ay dahan-dahang lumalamon sa akin. "Kailangan kong lumaban."
K
Naramdaman ko ang malamig na hangin na tila dumuduyan sa aking paligid. Mula sa kawalan, biglang lumitaw ang mga anino sa harap ko-mga anyo na tila sumasayaw sa hangin, walang mukha, ngunit ramdam ko ang kanilang presensya. Hindi ko alam kung sino o ano sila, ngunit naramdaman ko ang kanilang galit at pangamba.

"Huwag kang matakot, Amara," sabi ng isa sa mga anino, ang boses nito ay malamig at malalim. "Ang takot ay ang iyong magiging kasiraan."

Napatigil ako, nagulat sa biglang pagsasalita ng nilalang na iyon. Hindi ko alam kung dapat ba akong makipag-usap, ngunit naramdaman ko ang isang malakas na pwersa na tila hinihigop ako patungo sa kanila. Ang mga anino ay nagsimulang lumapit, at naramdaman ko ang malamig na hangin sa aking balat. Alam kong wala na akong oras para mag-isip nang matagal.

"Anong kailangan niyo sa akin?" tanong ko, sinusubukang gawing matatag ang boses ko kahit pakiramdam ko'y nanginginig ako sa takot.

"Wala kaming kailangan sa iyo, prinsesa," sagot ng anino. "Ngunit ikaw ang may kailangan."

Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kirot sa aking ulo, para bang may bagay na sinusubukang pumasok sa aking isipan. Hinawakan ko ang aking ulo, pilit na nilalabanan ang pwersa ng mga anino.

"Alam mo ang sagot," sabi ng isa pang anino, ang boses nito ay mas malambing ngunit may kakaibang banta. "Nasa iyo ang kapangyarihan. Ikaw lang ang maaaring magpabago ng lahat."

Patuloy akong naglalaban sa takot na nararamdaman ko. Hindi ako maaaring sumuko ngayon. Kailangan kong malaman kung ano ang ibig nilang sabihin. Ngunit sa pagkakataong ito, napagtanto ko na ang laban na ito ay hindi lang laban ng katawan-ito ay laban ng aking isipan at puso.

Kailangan kong harapin ang katotohanan. Kailangang malaman ko ang mga lihim na ito, hindi lamang tungkol sa labirinto, kundi pati na rin sa sarili ko.

Huminga ako nang malalim at tumingin sa mga anino. "Ano ang kailangan kong gawin?"

"Humarap ka sa iyong kinatatakutan, prinsesa," sabi ng anino, sabay huminto ito at tila nag-aabang. "At doon mo matatagpuan ang iyong lakas."

At sa isang iglap, ang mga anino ay naglaho, ngunit ang bigat ng kanilang mga salita ay nanatili sa akin.

Alam ko na ngayon na hindi ako basta-basta makakalabas sa labirintong ito hangga't hindi ko natutuklasan ang sagot sa loob ko mismo.