THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 25: Mga Lihim sa Dilim

Phoebe's POV

Tahimik ang paligid habang naglalakad kami ng aking grupo sa loob ng tila walang katapusang labirinto. Malalim ang aking paghinga, pilit pinipigilan ang kaba na namumuo sa dibdib ko. Alam kong hindi biro ang pagsubok na ito, at mas lalong lumalala ang pakiramdam na tila sinusubaybayan kami ng kung anong hindi nakikita.

“Tila ba hindi tayo makakatakas dito,” sabi ni Xanthe, ang aking matalik na kaibigan, habang inilibot ang tingin sa paligid. Halatang pagod na siya, ngunit tulad ko, hindi niya iyon ipapakita sa iba.

“Huwag kang mag-alala, Xanthe,” sagot ko, pilit kong pinapanatag ang kanyang loob. “Kakayanin natin ito. Magtiwala lang tayo sa isa’t isa.”

Kasama ko sina Xanthe, Akiro at Everett,  parehong tahimik ngunit ramdam ko ang bigat ng kanilang presensya. Si Xanthe na aking kaibigan at siya kapatid ni Wyatt.Si Akiro, na mula sa kaharian ng Frostveil, ay palaging may matalim na mga mata, na tila laging may pinaplano. Si Everett naman ay mas kalmado, ngunit halatang alerto sa bawat kilos ng paligid.

Habang patuloy kaming naglalakad, napansin kong tila palalim nang palalim ang aming pinupuntahan. Ang mga anino sa paligid ay tila nagsasayaw sa pader, lumilikha ng isang mapanganib na ilusyon. Minsan, naririnig ko ang mahihinang bulong, ngunit hindi ko masabi kung iyon ba ay mula sa mga anino o sa aking imahinasyon lamang.

“Dapat tayong mag-ingat,” sabi ni Akiro, malamig ang boses. “Hindi ko gusto ang nararamdaman ko sa lugar na ito.”

Tumango si Everett. “Ang lugar na ito ay parang isang bitag. Tila may sinusubukang iligaw tayo mula sa tamang daan.”

Sa kabila ng kanyang kalmado, ramdam ko ang tensyon ni Everett. Hindi na kami pwedeng magpadalos-dalos. Kailangan naming mag-isip nang mabuti sa bawat hakbang.

Bigla, may narinig kaming malakas na kaluskos mula sa kaliwa. Napahinto kami at halos sabay-sabay kaming napalingon. Tumigil ang paghinga ko nang makita kong ang anino ng isang bagay—o isang nilalang—ay unti-unting lumalapit mula sa likod ng mga pader.

“Phoebe…” bulong ni Xanthe, habang mahigpit niyang hinawakan ang braso ko. Ramdam ko ang kanyang takot, ngunit kailangan kong maging matatag para sa aming dalawa.

“Walang aalis,” utos ko, ang boses ko ay matatag ngunit ang puso ko ay mabilis na tumitibok. “Anuman ang mangyari, magkasama tayong haharapin ito.”

Unti-unting lumapit ang anino, at nang tuluyan itong lumabas mula sa pader, nakita namin ang isang bagay na hindi ko inaasahan. Isang malaking halimaw, na tila gawa sa mga anino, ang humarap sa amin. Ang mga mata nito ay tila nagliliyab sa galit at takot. Ramdam ko ang bigat ng kanyang presensya.

“Huwag mag-panic,” sabi ni Akiro, na tila kalmado pa rin kahit na may halimaw sa aming harapan. “May paraan tayo para malampasan ito. Kailangan lang nating manatiling kalmado at magtiwala sa isa’t isa.”

Ang halimaw ay unti-unting lumapit, at sa bawat hakbang nito, tila mas lumalalim ang dilim sa paligid namin. Napatingin ako kay Everett, at sa isang saglit, nakita ko ang bahagyang pagdududa sa kanyang mga mata. Pero bago pa man kami mawalan ng pag-asa, tumayo ako sa harapan nila.

“Kaya natin ito,” sabi ko, sinubukan kong palakasin ang aking loob. “Lahat ng pagsubok na ito ay may kahulugan. Hindi tayo dapat matakot. Ito lang ang gusto nilang mangyari—ang masiraan tayo ng loob.”

Huminga ako nang malalim at tinignan ang mga kasama ko. Si Xanthe, na bagama’t takot, ay handang sumabay. Sina Akiro at Everett naman, kahit halatang tensyonado, ay handang lumaban.

Ang halimaw ay tila nagdadalawang-isip sa aming harapan. Para bang sinusubukan nitong basahin ang aming mga intensyon. Alam kong hindi ito basta-basta makakalaban ng dahas lamang. Kailangang gamitin namin ang aming talino at tapang upang malampasan ito.

“Manatili tayo sa tamang landas,” sabi ko, mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Xanthe. “Hindi tayo susuko. Anuman ang mangyari, makakalabas tayo dito nang buo.”
_________________________________________

Sa mga sandaling iyon, biglang lumiwanag ang paligid. Ang mga anino ay tila napaatras, at ang halimaw ay nagsimulang maglaho nang dahan-dahan. Hindi ko alam kung paano nangyari iyon, ngunit alam kong ito ay dahil sa pagtutulungan namin bilang isang grupo. Ramdam ko rin ang tapang ng bawat isa na sumasalamin sa amin.

“Natapos na ba?” tanong ni Xanthe, ang boses niya ay puno ng pag-asa.

Ngumiti ako. “Oo, ngunit hindi pa rito natatapos ang ating laban. Kailangan pa nating magpatuloy.”

Nagpatuloy kami sa aming paglalakbay, mas matatag at mas handa kaysa kanina. Alam namin na marami pang pagsubok ang darating, ngunit sa pagkakataong ito, handa na kaming harapin ang mga ito—magkasama.

At habang lumalalim ang gabi, mas lalong lumalakas ang tiwala ko sa aking mga kasama. Magkakasama kaming lalabas mula sa labirintong ito, at higit pa roon, magkakasama rin naming haharapin ang anumang panganib na dala ng aming mga kaharian.