THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 23: Mga Aninong Bumabalot

Maeve's POV

Tahimik akong nagmamasid habang tinatahak namin ang labirinto. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad na dala ng bawat isa sa amin. Lahat kami, mga prinsipe at prinsesa, ay may mga dahilan kung bakit narito, ngunit mas malalim pa ang dahilan ng akademya para pagdaanan namin ang mga pagsubok na ito.

“Manatili tayong magkasama,” sabi ni Vaughn, malamig at diretso. Kahit kailan, hindi siya nagpapakita ng emosyon, ngunit alam kong may bigat siyang dinadala—tulad ko.

Nilingon ko si Presley, na halatang balisa. Naiintindihan ko kung bakit. Si Amara, ang pinakamalapit niyang kaibigan, ay naiwang mag-isa sa kabilang bahagi ng labirinto. Hindi rin ako mapalagay, ngunit kailangan kong maging matatag, hindi lamang para sa sarili ko, kundi para sa lahat ng kasama ko.

Habang tinatahak namin ang mas malalim na bahagi ng labirinto, napansin kong tila hindi na ito karaniwang pagsubok. May kakaibang enerhiyang bumabalot sa paligid, parang ang mga pader ng labirinto ay buhay—gumagalaw at nagbabago depende sa aming galaw.

“Ramdam niyo ba ‘to?” tanong ni Yukiro, na tila nagpipilit na manatiling kalmado, pero kitang-kita ang pagka-inip sa kanyang mga mata.

“Oo,” sagot ko. “Ang labirinto na ito ay hindi simpleng pagsubok. Parang mayroong mas malalim na dahilan ang pagkakagawa nito—parang sinusubukan nitong manipulahin ang ating mga isipan.”

Nagkatinginan sina Vaughn at Presley, parehong seryoso. Ramdam ko rin ang takot ni Presley, pero pinipilit niyang maging matatag para kay Amara.

“Maeve, sa tingin mo ba makakalabas tayo dito nang buo?” bulong ni Presley sa akin habang naglalakad kami sa masikip na pasilyo.

Huminga ako nang malalim bago sumagot. “Makakalabas tayo. Pero hindi tayo pwedeng magpadala sa takot. Kailangan nating magtiwala sa isa’t isa.”

Ngumiti siya ng kaunti, kahit alam kong hindi iyon sapat para mabawasan ang bigat ng sitwasyon.

Bigla, narinig namin ang isang malakas na tunog mula sa likuran. “Ano iyon?!” tanong ni Yukiro, ang boses niya ay may halong kaba at pagka-excite.

Lumingon ako at nakita kong dahan-dahang nagsara ang mga pader sa aming likuran. Wala kaming ibang paraan kundi ang magpatuloy sa harap.

“Walang balikan,” sabi ni Vaughn, malamig ang boses. “Kailangan nating harapin kung ano man ang nasa harapan natin.”

Patuloy kaming naglakad, mas maingat kaysa kanina. Sa bawat hakbang, mas lumalalim ang pakiramdam ko na ang labirintong ito ay hindi lamang pagsubok ng lakas at diskarte, kundi pagsubok din sa aming emosyon at pagkatao.

Pagdating namin sa isang malaking bukas na espasyo, huminto kami. Sa gitna ng lugar ay may isang lumang altar, na tila matagal nang hindi nagagalaw. May kakaibang liwanag na nagmumula dito, ngunit hindi ito liwanag ng pag-asa—parang ito'y liwanag ng mga nakatagong sikreto.

Nang lumapit kami, naramdaman ko ang kakaibang enerhiya. Napansin ko rin si Vaughn na tila may iniisip na malalim habang tinititigan ang altar. Si Presley naman, kitang-kita ang alalahanin para kay Amara, habang si Yukiro ay tila nagpipigil ng kanyang kalikutan.

“Masyadong tahimik,” sabi ko. “Parang may hinihintay ang labirintong ito na gawin natin.”

“Baka kailangan nating magdesisyon,” sagot ni Vaughn. “Pero anong desisyon? Wala namang ibinibigay na direksyon.”

Nilapitan ko ang altar, ngunit bago pa man ako makalapit, biglang may lumabas na liwanag mula dito. Lahat kami ay napaatras.

“Mukhang ito na ang susunod na pagsubok,” sabi ko, pinipilit kong magpakalma.

Sa gitna ng altar, lumitaw ang isang imahe—isang bagay na hindi ko inaasahan. Isa itong lumang propesiya, isang sinaunang kwento tungkol sa isang grupo ng mga prinsipe at prinsesa na kinakailangang harapin ang mga anino ng kanilang nakaraan upang mailigtas ang kanilang mga kaharian mula sa pagkawasak.

“Kaya tayo narito,” bulong ko sa sarili ko. “Hindi lamang ito tungkol sa ating mga kaharian. Ito’y tungkol sa isang mas malaking digmaan—isang bagay na nakatakdang maganap, maliban kung matutunan nating harapin ang ating mga sarili.”

Tahimik ang lahat. Alam kong ramdam din nila ang bigat ng sitwasyon. Lalo na si Vaughn, na tila mas lumalim ang iniisip pagkatapos makita ang propesiya.

“Anong gagawin natin ngayon?” tanong ni Presley, halatang nag-aalala pa rin para kay Amara.

“Ang tanging magagawa natin ay magpatuloy,” sagot ko. “Hindi pa tayo tapos dito. At sa palagay ko, hindi rin tayo makakabalik hanggang hindi natin natutuklasan ang buong katotohanan ng labirintong ito—at ng ating mga sarili.”

Nagsimula kaming maglakad muli, mas determinado ngayon kaysa kanina. Alam naming hindi lamang ang mga pader ng labirinto ang kalaban—kailangan din naming harapin ang mga anino ng aming nakaraan at mga takot.

At habang patuloy kaming naglalakbay, ramdam ko na ang susunod na pagsubok ay hindi lamang laban ng kapangyarihan, kundi laban sa aming mga puso at isipan.