THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 45: Unraveling the Tempest

(Ang lawa na ang pagtutuunan ng pansin dahil ito ang isa sa mga mapanganib na lawa).

Still Phoebe's POV

Ang alon ng malamig na hangin ay tuluyang bumalot sa amin, tila nagpaparamdam ng isang malalim na pwersang hindi pa namin ganap na nauunawaan. Ang mga ulap sa itaas ay lalo pang dumidilim, at ang katahimikan ng kampo ay naging mas nakakabahala. Lahat ng nasa paligid ay tila nag-aabang sa isang bagay na malapit nang sumabog.

Tinitigan ko si Wyatt, na tila mas seryoso kaysa dati. Ramdam ko ang bigat ng bawat desisyon, at habang nakatingin ako sa kanya, alam kong lahat kami ay kinakailangang kumilos nang tama para hindi mapahamak ang buong grupo.

"Nararamdaman ko ang pwersa," bulong ko kay Maeve, na ngayon ay nasa tabi ko. "Kailangan nating maghanda."

Tumango si Maeve, ngunit hindi na kami nagsalita. Sa ganitong sitwasyon, alam kong ang bawat salita ay mahalaga at ang bawat galaw ay maaaring magdulot ng malaking epekto.

"Anong susunod na hakbang?" tanong ko sa lahat, habang naghihintay sa sagot ni Wyatt o Vaughn.Ramdam ko ang tensyon sa bawat isa. Alam naming lahat na may paparating, at hindi kami maaaring basta na lang maghintay.

Si Wyatt ang unang nagsalita, malalim ang kanyang boses. "Kailangan nating tuklasin ang pinagmumulan ng enerhiya mula sa lawa. Hindi natin maaaring hayaang manatili tayo sa dilim habang patuloy itong lumalakas."

Si Vaughn naman ay tumingin kay Yukiro, na tila nagmamasid at nag-iisip. "Hindi tayo pwedeng maghiwa-hiwalay," sabi ni Vaughn. "Alam nating malakas ang pwersang ito, at magiging mas mahirap kung hindi tayo magkakasama."
H
Napaisip ako. Ang boses ni Vaughn, malamig at puno ng kumpiyansa, ay nagbigay ng kakaibang kalma, ngunit ramdam ko rin ang bigat ng bawat salita. Hindi na kami maaaring magkamali sa susunod na hakbang.

"Bakit hindi natin ito lapitan nang paunti-unti?" suhestyon ni Yukiro, habang patuloy na iniikot ang isang maliit na bato sa kanyang kamay. "Alamin natin ang paligid muna, tuklasin ang bawat palatandaan bago tayo pumasok nang buong lakas."

May punto si Yukiro, pero alam ko ring hindi na ito isang laro. Ang bawat segundo ay mahalaga, at ang bawat pagkilos ay dapat may layunin.

Nagkatinginan kami ni Maeve. "Kung papasok tayo," sabi ko, "dapat alam natin ang eksaktong gagawin." Naramdaman ko ang kaba, pero kasabay nito ay ang pag-usbong ng tapang. Hindi kami pwedeng umatras, lalo na ngayong malapit na kaming makarating sa katotohanan.

"Kailangan nating maghanda para sa pinakamalala," dagdag ni Wyatt. "Kung ano man ang nasa lawa, hindi ito ordinaryo. Dapat tayong maging handa sa anumang mangyayari."

Tumango ang lahat. Sa harap ng paparating na unos, isang bagay ang malinaw: ito na ang simula ng mas malaking laban.

“Okay, ano na ang plano natin?” tanong ko ulit, habang sinusuri ko ang paligid. Alam kong hindi sapat ang mga salita—kailangan namin ng kongkretong plano para harapin ang pwersa sa lawa. Nagtitipon na ang mga ulap sa itaas, at bawat sandali ay lumalapit sa isang di-maiiwasang sagupaan.

Si Wyatt ang muling nagsalita, mas kalmado ngayon pero ramdam ang bigat ng kanyang boses. "Kailangan nating hatiin ang grupo. May ilan sa atin ang mag-iimbestiga sa lawa, habang ang iba ay mananatili dito upang protektahan ang kampo. Hindi natin alam kung saan manggagaling ang atake."

Si Vaughn ay tumango, pero hindi pa rin nawala ang kanyang malamig na ekspresyon. “Magiging mabilis ang kilos natin. Kapag may nakita tayong kakaiba, kailangan nating makabalik kaagad. Walang oras para mag-aksaya.”

“Ibig mong sabihin, maghihiwalay tayo?” tanong ni Maeve, halata ang pag-aalala sa kanyang tinig. “Mas delikado kung ganun.”

Huminga nang malalim si Wyatt bago sumagot. “Oo, pero wala tayong ibang pagpipilian. Kailangan nating malaman ang pinagmulan ng lakas na ito bago pa tayo mapalibutan nito nang tuluyan.”

“Kung ganoon, ako na ang aakyat sa mga bato malapit sa lawa,” alok ni Yukiro, na halatang nasasabik sa aksyon. “Magiging mas mabilis akong kumilos kung ako lang. Mas madali akong makakahanap ng mga bakas o palatandaan.”

“Ako ang sasama kay Yukiro,” sabat ko. “Mabilis kami at mas makakaiwas kami sa mga posibleng panganib kung magkasama kami.”

Umiling si Vaughn. “Hindi ka pwedeng sumama, Phoebe. Mas kailangan ka dito sa kampo. Kung may mangyari, ikaw ang may pinakamaraming alam tungkol sa taktikang gagamitin natin sa depensa.”

Alam kong tama siya, pero mahirap para sa akin na hindi maging bahagi ng pagsisiyasat. Tumango na lang ako, bagamat may bahid ng kaba.

Habang pinaplano namin ang mga susunod na hakbang, biglang naramdaman ko ang panginginig ng lupa. Napatingin ako sa lawa, at doon ko nakita—isang liwanag na tumataas mula sa ilalim ng tubig, nagdudulot ng malalim at nakakatakot na enerhiya.

“Hindi na tayo pwedeng maghintay,” sabi ni Wyatt na biglang bumilis ang kilos. “Magsisimula na ito. Yukiro, pumunta ka na roon. Lahat tayo, maghanda.”

Kasabay ng mabilis na paggalaw ni Yukiro palayo, inihanda namin ang kampo. Ang bawat isa ay tahimik, pero ramdam ko ang tensyon sa hangin. Alam kong hindi na ito isang simpleng misyon. Ito na ang magiging sukatan ng lahat ng pinaghirapan namin—at walang sinuman ang pwedeng sumuko.

"Phoebe," tawag ni Maeve, sabay lagay ng kamay niya sa balikat ko. "Kaya natin ito. Huwag kang mag-alala."

Tumango ako, pero ang puso ko ay mas mabilis na tumitibok. Tila may malaking unos na paparating, at wala na kaming oras para mag-isip pa.