THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 26: Sa Gitna ng Yelo at Apoy

Harper's POV

Ang malamig na hangin ay tila kumakapit sa aking balat habang tahimik kaming naglalakbay sa loob ng mapanlinlang na labirinto. Kasama ko sina Aviana at Wyatt, na parehong tahimik mula pa nang magsimula kami. Ang bigat ng tensyon sa pagitan nila ay hindi maitatanggi. Si Aviana, na palaging spoiled, ay hindi sanay sa ganitong uri ng hamon, habang si Wyatt naman, na palaging may malamig na personalidad, ay tila hindi nagbibigay ng pansin sa nararamdaman ng iba.

"Hanggang kailan ba tayo maglalakad dito?" tanong ni Aviana, halata ang inip sa boses niya. "Hindi ko gusto ang lugar na ito. Sobrang dilim at malamig!"

Napatingin ako kay Wyatt na tila walang naririnig. Tulad ng dati, hindi siya nagpapakita ng kahit anong emosyon. Minsan, mahirap basahin ang iniisip niya. Ngunit alam ko na, sa likod ng kanyang malamig na maskara, may dahilan kung bakit ganoon ang kanyang asal.

"Mas mabuting magpatuloy na lang tayo," sabi ko nang marahan kay Aviana. "Kailangan nating tapusin ang pagsubok na ito nang ligtas."

Habang patuloy kaming naglalakad, nararamdaman kong may kakaibang bagay sa paligid. Parang may mga matang nagmamasid sa bawat galaw namin. Napatingin ako sa paligid, ngunit walang ibang makita kundi ang malamig na pader ng labirinto. Ipinikit ko ang aking mga mata, pilit na kinakalma ang aking sarili. Hindi ko dapat hayaang manaig ang takot.

"Harper," biglang nagsalita si Wyatt, na ikinagulat ko. Minsan lang siya magsalita, kaya't kapag ginawa niya, alam mong mahalaga ang sasabihin. "Nararamdaman mo rin ba?"

Tumango ako. "Oo, Wyatt. Parang may sumusubaybay sa atin."

Napahinto kami nang makarating kami sa isang malawak na clearing sa loob ng labirinto. Sa gitna nito ay may malaking piraso ng yelo, at tila may mga apoy na lumalagablab sa paligid ng piraso ng yelo. Ang kakaibang kombinasyon ng init at lamig ay tila simbolo ng mga emosyon ng aming grupo—matinding tensyon at malamig na distansya.

"Anong lugar ito?" tanong ni Aviana, na tila takot na takot sa mga nakikita niya.

Lumapit si Wyatt sa yelo, tila sinusuri ito ng mabuti. "Isang pagsubok," sabi niya, halos bulong. "Ngunit para kanino?"

Biglang nagliyab ang mga apoy sa paligid ng yelo, at napaatras si Aviana. "Anong nangyayari?!" sigaw niya, halatang balisa.

"Huwag kang mag-panic, Aviana," sabi ko, pilit na pinapakalma ang sitwasyon. "Hindi natin malulutas ito kung magpapadala tayo sa takot."

Si Wyatt naman ay nanatiling kalmado, ngunit kitang-kita ko sa kanyang mga mata na malalim siyang nag-iisip. Alam kong sinusubukan niyang alamin kung anong klaseng pagsubok ang kailangan naming lampasan.

Bigla, ang piraso ng yelo sa gitna ng clearing ay nagsimulang magbago. Unti-unti itong natutunaw, at mula sa loob ay may lumabas na isang bagay—isang espada na gawa sa purong yelo, at sa ibabaw nito ay may mga nagliliyab na apoy. Ang espada ay tila nagbibigay ng mensahe, isang simbolo ng lakas at tapang, ngunit may kasamang panganib.

"Harper," tawag ni Wyatt, nakatingin siya sa akin ng diretso. "Kailangan mo itong kunin."

Nagulat ako. "Bakit ako?"

"Ikaw ang pinakakalma sa ating tatlo. Kaya mong dalhin ang bigat ng espada nang hindi natutunaw sa galit o takot. Kailangan mo itong kunin."

_________________________________________

Naramdaman ko ang panginginig ng aking mga kamay habang dahan-dahan akong lumapit sa espada. Ramdam ko ang init ng apoy at ang lamig ng yelo sa parehong pagkakataon. Hindi ko alam kung kaya ko ba talagang kunin ang espada na ito, ngunit alam kong wala akong ibang pagpipilian.

"Magtiwala ka sa sarili mo," sabi ni Wyatt, na sa kauna-unahang pagkakataon ay tila nagpapakita ng kaunting pag-aalala. "Kaya mo ito."

Huminga ako nang malalim, at sa isang iglap, hinawakan ko ang espada. Sa sandaling mahawakan ko ito, naramdaman ko ang lakas na dumadaloy sa akin—isang hindi maipaliwanag na enerhiya, tila pinagsamang tapang at takot, lamig at init. Ngunit hindi ako bumitaw. Pinanatili ko ang aking paghawak at pinilit na maging kalmado.

Nang maitaas ko ang espada, biglang naglaho ang apoy sa paligid, at ang yelo ay tuluyang natunaw. Tiningnan ko si Wyatt at Aviana na parehong nakangiti, tila naging magaan ang kanilang pakiramdam.

"Magaling," sabi ni Wyatt, na sa wakas ay nakitaan ng maliit na ngiti. "Napagtagumpayan mo ang pagsubok na ito."

Habang patuloy kaming naglalakad, naramdaman ko ang kakaibang pagbabago sa grupo namin. Si Wyatt, na palaging malamig, ay tila lumambot ng kaunti. Si Aviana, na dati ay palaging spoiled at reklamo nang reklamo, ay naging tahimik at tila napagtanto ang kahalagahan ng pagsubok na ito.

Alam kong marami pa kaming pagdadaanan, ngunit sa pagkakataong ito, alam kong mas matibay na kami—hindi lamang bilang mga indibidwal, kundi bilang isang grupo.