THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 29: Ang Huling Pagsubok na haharapin ni Amara sa kanyang Anino

Amara's POV

Matapos ang pagbabagong naramdaman ko sa loob, pakiramdam ko'y mas malinaw na ang landas ko. Habang naglalakad ako palayo sa lugar kung saan ko nakita ang salamin, napansin ko na unti-unting nagiging mas maliwanag ang paligid. Ang mga pader ng labirinto ay hindi na ganoon ka-threatening; tila nagiging mas maaliwalas ang lahat, pero alam kong hindi pa tapos ang mga pagsubok.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang marinig ko ang isang malalim na tunog, tulad ng mga pinto na nagbubukas. Sa harapan ko ay may lumitaw na malaking arko na yari sa ginto at kristal. Sa kabila ng arko, makikita ko ang isang malawak na clearing-tila isang arena, ngunit walang tao. Alam ko na ito ang susunod kong patutunguhan.

Pagpasok ko sa arena, ramdam ko ang kakaibang enerhiya sa hangin. Muli, naramdaman ko ang presensya ng mga anino, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na sila nagtatago sa kadiliman. Lumitaw sila sa paligid ko, ngunit hindi na ako natakot. Alam kong sila ang susi sa huling pagsubok.

"Handa ka na ba, Amara?" tanong ng isang anino, na tila ang pinuno ng grupo. Ang boses niya ay hindi na malamig tulad ng dati. Mas malalim, ngunit puno ng respeto.

"Handa na ako," sagot ko nang matatag, kahit na hindi ko alam kung ano ang susunod na mangyayari.

Biglang nagbago ang hangin sa paligid, at ang arena ay nagliwanag. Sa gitna ng arena ay lumitaw ang isang malaking piraso ng bato na may nakaukit na simbolo ng aking kaharian-ang Twilight Sand. Tila ito ang sentro ng huling pagsubok. Lumapit ako, ramdam ang bigat ng bawat hakbang.

"Ang iyong huling pagsubok ay hindi laban sa mga espada o anino," sabi ng pinuno ng anino. "Ito ay laban sa sarili mong mga pagdududa."

Ang bato sa harap ko ay unti-unting bumuka, at mula rito ay lumitaw ang isang repleksyon ng aking sarili-isang bersyon ko na tila mas mahina, mas nag-aalinlangan. Ang aking mga takot, pagkakamali, at lahat ng bagay na pinipilit kong itago ay nasa anyo ng repleksyong ito.

"Hindi mo ako matatalo," sabi ng repleksyon ko, na may malamlam na ngiti. "Alam mo sa sarili mo na hindi ka kailanman magiging sapat."
K
Ramdam ko ang kirot ng bawat salitang binibigkas niya, ngunit ngayon, mas alam ko na kung paano lumaban. Hindi ito tungkol sa pagiging perpekto o pagtugon sa bawat inaasahan-ito ay tungkol sa pagtitiwala sa sarili at sa proseso ng pagkatuto mula sa pagkakamali.

"Hindi mo na ako kayang kontrolin," sagot ko, na may tapang sa boses. "Tanggap ko na hindi ako perpekto, at ayos lang iyon."

Nakita kong unti-unting nawawala ang repleksyon habang sinasabi ko ang mga katagang iyon. Ang bigat sa dibdib ko ay tila nawawala, at ang buong arena ay muling nagliwanag.

Lumapit ang pinuno ng mga anino sa akin at tumango. "Napagtagumpayan mo ang huling pagsubok, prinsesa. Hindi ito tungkol sa kapangyarihan o lakas, kundi sa pagtitiwala sa sarili. Ngayon, maaari ka nang lumabas sa labirinto na ito bilang isang bagong ikaw."

Isang matinding liwanag ang bumalot sa buong arena, at nang magising ako, nasa labas na ako ng labirinto. Si Presley at ang iba pang mga prinsesa at prinsipe ay nakatayo, naghihintay sa akin. Ngumiti si Presley, halatang masaya at proud siya.

"Alam kong kaya mo, Amara," sabi niya habang yumakap sa akin.

Ngumiti ako, kahit na ramdam ko pa rin ang pagod. "Naging mahirap, pero kinaya ko. Maraming nangyari sa loob... mga bagay na hindi ko inaasahan."

Umatras siya ng bahagya para tingnan ako ng mabuti. "Alam kong malalampasan mo ang anumang pagsubok. Malakas ka, Amara. Huwag mo nang kalimutan iyon."

Ngumiti ako, ngayon ay mas tiwala sa aking sarili kaysa dati. Alam kong marami pa kaming pagdadaanan sa Shine Academy, ngunit ngayon, alam ko na mas handa ako sa mga pagsubok na darating.

Umatras siya ng bahagya para tingnan ako ng mabuti. "Alam kong malalampasan mo ang anumang pagsubok. Malakas ka, Amara. Huwag mo nang kalimutan iyon."

Habang bumabalik kami sa Shine Academy, patuloy akong iniisip ang mga nangyari sa loob ng labirinto. Hindi lamang iyon isang simpleng pagsubok-parang ipinakita sa akin ang mga bahagi ng sarili kong isipan na hindi ko kailanman ganap na naintindihan.

Napansin ni Presley na tahimik ako. "Anong nangyari sa loob? Halata sa'yo na may nabago."

Huminga ako ng malalim at tumingin sa kanya. "Nalaman ko ang pinakatakot ko-ang hindi maging sapat. Ang takot na hindi ko kayang tuparin ang mga inaasahan ng lahat, lalo na para sa Twilight Sand. Pero... natutunan ko na ang pinakamalaking hadlang ko ay ang sarili kong mga pagdududa."

Tumango si Presley, sumasang-ayon. "Minsan, tayo mismo ang nagpapahirap sa sarili natin. Ang mahalaga, alam mo na ngayon kung paano lumaban."

Nang makarating kami sa Shine Academy, bumungad sa amin ang mga magagarang bulwagan at ang mga naghihintay na mga prinsipe't prinsesa. Naroon sina Wyatt, Vaughn, Yukiro, at ang iba pa, na tila hinihintay ang aming pagbabalik. Ang bawat isa ay may iba't ibang ekspresyon-curiosity, pag-aalala, at relief.

Si Wyatt ay nakatingin lamang, hindi nagpapakita ng masyadong emosyon, pero alam kong sinusuri niya ako. Samantalang si Yukiro ay lumapit agad, dala pa rin ang kanyang pagiging maingay.

"Amara, sa wakas! Akala ko'y naligaw ka na ng tuluyan sa labirinto!" biro niya, pero halata ang tunay na pagkabahala.

Tumawa ako nang bahagya. "Halos ganoon na nga."

Ngunit sa kabila ng lahat ng saya at kasiyahan na bumalot sa pagbabalik ko, alam ko na ang mga pagsubok na ito ay simula pa lamang. Marami pa kaming haharapin-mga lihim na dapat tuklasin, mga hamon na lalagpasan, at mga responsibilidad na hindi matatakasan.

Sa kabila ng lahat, handa na ako. Sa pagkakataong ito, alam ko na hindi ako nag-iisa. Kasama ko sina Presley, ang aking mga kaibigan, at higit sa lahat, natutunan ko na ang pinakamahalagang kalaban ay ang mga pagdududa ko sa sarili ko.

Ngayon, handa na akong harapin ang anumang susunod na pagsubok na ibibigay sa akin ng Shine Academy.