THE ROYAL OF SHINE ACADEMY

Chapter 28: Sa Harap ng Katotohanan

Amara's POV

Matapos mawala ang mga anino, nanatili akong nakatayo sa gitna ng labirinto, iniisip ang mga sinabi nila. "Humarap ka sa iyong kinatatakutan." Ano nga ba ang tunay kong kinatatakutan? Hindi ko maintindihan kung ano ang ibig nilang sabihin. Ramdam ko ang bigat ng kanilang mga salita, ngunit hindi malinaw kung paano ko sisimulan ang pagharap sa sarili kong mga takot.

Nagsimula akong muling maglakad, sinusubukang manatiling kalmado at nakatuon. Alam ko na ang labirinto na ito ay hindi simpleng pagsubok lamang—may mas malalim na dahilan kung bakit ako narito. Kailangan kong malaman kung ano ang sikreto ng lugar na ito.

Sa bawat hakbang ko, napansin ko ang mga pader ng labirinto na tila unti-unting nagbabago. Ang mga dating solidong pader ng bato ay tila nagiging malabo, parang may mga imaheng sumusulpot mula sa loob nito. Mga alaala—hindi ko sigurado kung akin o hindi. Pero isang imahe ang tila kumapit sa akin.

Nakita ko ang sarili kong bata pa, nakaupo sa tabi ng aking ama habang tinuturuan niya ako tungkol sa mga responsibilidad ng pagiging prinsesa. "Amara, sa mundong ito, hindi sapat ang maging malakas," sabi ng aking ama. "Kailangan mong maging matalino at marunong magtiwala sa iyong sarili."

Ngunit sa mga sumunod na taon, palaging nagkaroon ako ng pagdududa sa sarili kong kakayahan. Pakiramdam ko, lagi akong hindi sapat—hindi para sa aking ama, hindi para sa aking kaharian. Bawat pagkakamali ko ay parang napakalaking kabiguan.

Biglang nagbalik ang mga pader sa kanilang dati, at ako’y muling nag-iisa sa malamig na labirinto. Ngunit hindi ko na maikakaila na alam ko na ngayon ang aking pinakamatinding takot—takot na hindi maging sapat, na hindi kayang tuparin ang mga inaasahan sa akin.

"Humarap ka sa iyong kinatatakutan," paulit-ulit sa isipan ko ang sinabi ng mga anino.

Habang pinag-iisipan ko ang lahat ng ito, isang malamig na liwanag ang biglang nagpakita sa dulo ng daan. Dahan-dahan akong lumapit dito, at sa gitna ng liwanag ay may isang salamin—hindi karaniwang salamin, kundi isang bagay na tila may buhay. Nang tumingin ako rito, nakita ko ang aking sarili, ngunit ang aking repleksyon ay tila may ibang itsura—malungkot, nawawalan ng tiwala.

"Ikaw ang nagpapahirap sa iyong sarili, Amara," biglang nagsalita ang repleksyon ko. "Palagi mong iniisip na hindi ka sapat. Ngunit kailan mo pa napatunayan sa sarili mong hindi ka karapat-dapat?"

Napatigil ako. Tama ang repleksyon—lahat ng takot ko ay nanggagaling sa loob ko mismo. Ako ang humahadlang sa aking sariling kapalaran. Pero ngayon, kailangan kong magpasiya.

"Panahon na para magtiwala ka sa sarili mo," sabi ng repleksyon, bago ito unti-unting naglaho kasama ng salamin.

Naiwan ako sa gitna ng labirinto, ngunit ngayon, mas magaan na ang pakiramdam ko. Alam ko na ang kailangan kong gawin. Hindi ko dapat pagdudahan ang sarili kong lakas at kakayahan. Kailangan kong magpatuloy, para sa sarili ko at sa lahat ng umaasa sa akin.

Ngayon, handa na akong harapin ang anumang hamon na ibibigay ng labirinto.