" မနက်ဖြန်ကနေစပြီး အန်ကယ်ဆီမှာအလုပ်စဆင်းတော့နော်။ မင်းညီကိုအကြိုအပို့လုပ်ရင်းပေါ့။ ပင်ပန်းတယ်လို့လဲသဘောမထားနဲ့။ နောက်ကျမင်းတို့ပဲ ဦးစီးကျရမှာဆိုတော့ အခုကတည်းကကြိုးစားပြီးသင်ယူထားပေါ့။ "
" ဗျာ...အန်ကယ်"
" အော်...နောက်ပိုင်းအန်ကယ်ကအလုပ်တွေနားလိုက်ရင် မင်းညီပဲဒီအလုပ်တွေကို ဦးစီးရမှာမလား။ မင်းကအနီးကပ်သင်ပေးရမှာကိုပြောတာပါ။ "
အန်ကယ်စကားကြောင့် တိမ်ညိုမင်းအံ့သြကာ လန့်ဖျန့်ပြီးပြန်မေးမိတဲ့ထိပါ။ အန်ကယ်ကစိတ်လောကပြောလိုက်ပုံရပါတယ်။ သူ့ကိုအန်ကယ်ကပြုံးပြီးပြောလာတယ်။
မနက်ဖြန်ကစပြီးအန်ကယ်ရဲ့အလုပ်တွေမှာ ဝင်လုပ်ပေးရတော့မှာမို့ ကလေးနဲ့တွေ့ချိန်ဟာနည်းပါးသွားမှာကို ကြိုသိရတော့ တိမ်ညိုမင်းဝမ်းနည်းသွားရပါသည်။ အရင်ကလို ကလေးအနားအချိန်အများကြီးကပ်လို့မရတော့။
" အန်ကယ်ပြန်ခွင့်ပြုပါအုံးဗျ။ "
" ကားယူသွားလေငါ့တူ။ မနက်ကျတော့လဲ ပြန်လာရမှာဆိုတော့။ မင်းနဲ့လဲကွယ် ဒီမှာပဲနေပါဆိုနေမှ မဟုတ်ရဘူး။ အသွားအပြန်နဲ့မင်းပိုပင်ပန်းပါတယ်။ အိမ်မှာကတစ်ယောက်စာပျုချက်ရလို့ မပင်ပန်းပါဘူးကွာ။ "
ကလေးကိုပြန်ပို့ပြီးချိန် အန်ကယ်နဲ့စကားခနပြောပြီး ပြန်ရန်နှုတ်ဆက်တော့ အန်ကယ်ကစိတ်မသက်သာစွာနဲ့ပြောလာတယ်။
ဒါပေမယ့်လဲ တိမ်ညိုမင်းမနေချင်တာမို့ အန်ကယ့်စကားကိုငြင်းဆန်လိုက်ရသည်။ ကလေးအနားပိုပြီး နီးကပ်လွန်းစွာနေရင် ကလေးအချစ်တွေကိုရဖို့ သူကြိုးစားမိနေမှာ။
ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ကလေးကို ချစ်မိကြိုက်မိတာကလဲ မလွယ်လှချေ။ ကလေးနဲ့တွေ့တိုင်းဘုကလန့်တွေပြောပေမယ့် အချိန်ကြာလာတော့ ကလေးကိုပိုပြီးချစ်လာမိသည်။ ကလေးမှာရည်းစားများ သူ့ထက်အရင်ဦးသူများရှိနေပြီလားလို့ တွေးမိပြန်တော့ စိတ်ကပိုရှုပ်လာရပြန်သည်။ ညဘက်တွေမှာကလေးကိုလွမ်းလို့ ဖုန်းဆက်ချင်ပြန်သော်လည်း ကလေးဖုန်းနံပါတ်ကသူ့ဆီမှာမရှိ။ ရန်ကုန်တွင်းထဲမှာမို့ ပြေးတွေ့ရအောင်ပြန်ကလဲ ကလေးနဲ့သူက အတော်လေးဝေးတဲ့အနေအထားမှာရှိသည်။
