Elitler Sınıfı (Classroom of The Elite) 0. Cilt - Türkçe Çeviri

6. Bölüm: Masum Çocukların Hikâyeleri - 4. Parça

!!!ÖNEMLİ NOT: SERİYİ NORMAL AKIŞINDA SPOİLERSIZ OKUMAK İÇİN 2. YIL, 8. CİLDİN ARDINA OKUNMASI GEREK. AKSİ TAKDİRDE SERİDEN ÇOK FAZLA SPOİLER ALIRSINIZ!!!

Beyaz Oda çocuklarına bu dünyada hayatta kalmak için gereken kuralların çoğu öğretilmedi.

Bununla birlikte, birkaç katı kural vardı.

Beşinci yılımızın ikinci yarısında bile bu durum değişmedi.

Sabah saat 7:00.

"Kalkma vakti geldi."

Saat bir saniye bile gecikmeden, umursamaz bir sesin saati duyurmasıyla çalar saat çalmaya başladı ve küçük odadaki çocuklar uyanmaya başladı.

Biz yataklarımızdan kalkmadan önce bir görevli odaya gelir ve vücudumuza bağlı elektrotları çıkarırdı.

Sonra kalkıp hemen sağlığımızı kontrol ederdi.

Yoğun, sıradan günlük rutin gözümüzün önünde gerçekleşiyordu.

Boy, kilo vb. değişiklikleri kontrol ettikten sonra çişimizi yapmak için tuvalete giderdik.

İdrar örnekleri ayda bir alınıyor ve aynı zamanda az miktarda kan alınıyordu.

Muayeneden sonra görevliler selamlaşmadan binadan ayrılıyordu.

Daha sonra su veriliyor ve 30 dakikalık temel eğitimle ısınıyorduk.

Kavrama gücü ölçümleri gibi günlük fiziksel kayıtlar tutulduktan sonra herkes aynı anda eğitim odasına giriyor ve her cinsiyet için belirlenen çalışma kotasını tamamlıyordu. Kotaya ulaşılamazsa ne olacağına dair bir seçenek yoktu.

Kotalar herkes tarafından karşılanacaktı çünkü herkesin kotasını karşılayacağı belliydi.

Bunu yapamayanların yarından itibaren bu odaya adım atmalarına izin verilmeyecekti.

Bu adımlar yerine getirildiğinde saat sabah 8:00 olacaktı.

O zamanlar kahvaltı, takviyeler ve engellenmiş beslenme ile daha önceki çocukluğuma göre daha beslenme odaklı ve daha verimliydi.

İyi yemek ya da iyi yememek.

Sevsem de sevmesem de.

Her zamanki gibi önemsizdi.

Yemeği servis edildiği sırada yemek.

Hepsi bu kadardı.

Yemekten sonra günün dersleri başlayacaktı.

Çalışma alanları Japonca ve matematikten, ekonomi ve siyaset bilimine kadar çok çeşitliydi. Günün programı öğlene kadar tekrarlanıyor, arada küçük molalar veriliyordu.

Öğle yemeği kahvaltı ile aynıydı ve dersler öğleden sonra devam ediyordu.

Saat 17:00'ye kadar masalarımızda oturup ders çalıştıktan sonra fiziksel eğitim başlıyordu.

Her şey akşam 7:00'de sona eriyordu.

Bu süre zarfında kendi isteğimizle tek bir kelime bile konuşmuyoruz.

Akşam yemeği, banyo ve fiziksel muayenelerden sonra saat 21:00 olurdu.

Bu, ilk kez "toplantı" dediğimiz, günü gözden geçirmek için sohbet ettiğimiz bir zaman olurdu.

Çocuklar, öğretmenlerinin olmadığı küçük bir alanda yalnızdılar.

Ancak herhangi bir konu hakkında konuşmakta özgür değillerdi.

Kendinizi nasıl hissettiniz ve bugünkü çalışmalarla nasıl başa çıktınız?

Bu, öğrencilerin duygularını ve o günkü çalışmalara verdikleri tepkileri gözden geçirmeleri ve düzenlemeleri için bir zamandı.

Yetişkinler, bunun gereksiz bir özel konuşma olduğunu fark etmedikleri sürece dahil olmazlardı.

Kurallara uyulduğu sürece, kâr ya da zarara bakılmaksızın sessizliğe bile izin verilirdi.

Belirlenen süre sadece 30 dakikaydı, ancak ben her zaman sadece söylenenleri dinledim ve hiçbir zaman aktif olarak konuşmak istemedim. Çocukların kendi aralarında konuşmalarına izin verilse de, konuşmaları yetişkinler tarafından duyuluyordu.

Bu diyalog bile müfredatın bir parçasıydı.

Ancak özel bir kota verilmemişti.

Bu aynı zamanda çocukların gerçek duygularını ortaya çıkarmak için bir önlem olabilir.

Eğer bir kota koyarsak, doğal olarak bu amaca yönelik bir diyaloğa dönüşecektir.

Saat 21:30'da hepimiz odalarımıza geri gönderilirdik.

Saat 22:00'a kadar tuvalete gitmemiz ve yatağa uzanmamız gerekiyordu.

Elektrotlar takılır ve ışıklar söndürülürdü.

Tıbbi kontroller her zaman gerekliydi.

Her gün, yılın 365 günü, günün gidişatını kontrol etmek için her zaman vakit vardı.

Bu günün sonuydu.

Uyanıştan yatışa kadar, eğitim programı böyleydi.

Programımız dakikasına kadar ayarlanmıştı.

Beyaz Oda'da bir gün.

Her yıl hiç değişmeyen bir dünya.

-PARÇA SONU-