Gece Tutulması

2.12

Yağız sessizce odaya girdi, kollarını bağladı ve omzunu duvara verdi. "Begüm'ün serbest kalacağını bildiğim için ardımda bıraktım. Ne ben senin sandığından farklı biriyim ne de sen benim sandığımdan farklısın."

Gece diliyle yanağını şişirip başını aşağı yukarı salladı. "Yani bunu planlamıştın öyle mi?" Arkasını döndü ve gri adama doğru yaklaştı. "Sancılarım başlamamış olsaydı gerçekten kaçabilecek miydin? Buna inanıyor musun? Hayır, Yağız. Sana çizilmiş olan yolda ilerleyebilmen için dosyayı bulman, kaçman ve gerçekleri öğrenmen gerekiyordu. İşte istediğin gibi o yolda ilerliyorsun. Ama esasında buna ne sen ne de ben karar verebiliyoruz."

Yağız çenesini dikleştirip hafifçe güldü. "Belki de hayat sana pes etmen için baskı kuruyordur ha? Ne dersin?" Güzel kadın sinirli bir şekilde saçlarını arkasında atkuyruğu olacak şekilde bağladığında, Yağız onun bu ufak hareketinden bile nasıl kolayca etkilenebildiğini fark etti. Sırtını dikleştirip duygularını belli etmemeye çalışırken, Gece'nin ne zaman savaşmak zorunda kalsa istemsizce saçını topladığını bilmek ona keyif verdi.

"Tehlikede olduğunu anlamıyor musun hala?" diye bağıran Gece yumruklarını sıktı. "Ölümün ortasına kendini atmaktan ne zaman vazgeçeceksin?"

Yağız kadının kolundan tuttuğunda gri gözleri, alevin mavi tonuna büründü. "Ortada büyük bir tehlike varken ve bu tehlikenin ortasındaki sen iken uzaklaşması gereken sadece ben miyim sence?"

Gece zar zor yutkunarak en az Yağız kadar tehditkâr görünmek istedi ama onun bakışlarının yanında kendini güçsüz hissetti. Bir koluna, bir de Yağız'a baktı. "Elinden bir şey gelmez..." derken ses tonu oldukça naifti.

Genç adam çenesini yukarı kaldırıp üstten bir bakış attı. Gece'nin üzüldüğünü görmek onu da üzüyordu ama kadın haklıydı, elinden bir şey gelmiyordu. "Parçalayalım Karaküp'ü. Silelim bütün dosyaları. Bitsin her şey. Neden hala uğraşıyorsun?" Bu sözlerden sonra Gece, Yağız'ın elinden kolunu kurtarıp bir adım geri çekildi.

"Durum icadın yok edilmesinden ibaret değil." dedi ve açıklamaya devam etti. "Nedenini tam olarak ben de bilmiyorum! Ama başka çarem yok. Planımı öğrendiğinde bana engel olmandan ölesiye korkuyorum. Gözlerime baktığında sana yalan söylemek zorlaşıyor çünkü beni tanıdığını biliyorum. Sana planımı söyleyemememin çok geçerli bir nedeni var ama bunu anlayamayacak olman beni nasıl üzüyor, bilmiyorsun."

Yağız kafasını hızlı hızlı aşağı yukarı sallarken dudaklarını büktü. Kadının sözleri karşısında ikna olmuyordu. "Kolyen hala onda mı?" Genç kız duraksadı ve dudaklarını sıkıca birbirine kapadı. "Sanırım Andrey benim anlayamadığım o önemli durumu anlıyor ve bu da ona benden daha çok güvendiğin anlamına geliyor." Omuzlarını silkti. "Ne anlamam gerektiğini bilmiyorum Gece. Tek bildiğim bana hala beni sevdiğini söyleyip yanımda olmadığın..." Güldü. "Benimle oyun oynama."

Genç kadın donup kalan bakışlarını uzun bir süre sevdiği adamın suretinden çekemedi. Elleri usulca bağlı saçlarının üzerinde kaydırıp derin bir nefes aldı. "Begüm ile hayatına devam etmek istiyorsan eğer..." Kadının boğazı düğümlendi ve bu durum onun konuşurken zorlanmasına neden oldu. "...bahane üretmene hiç gerek yok. Gelecekteki hayatına karışmayacağım. Aryan halkı seni bir daha orada istemeyecektir ama zaten o şehirle aranda büyük bir bağ yok." Sırtını dikleştirdi ve yanaklarına doğru harekete geçmeye hazırlanan tuzlu gözyaşlarını ruhundaki yaraya geri gönderdi. "Neden birlikte olamayacağımızı bilmiyorum. Şu an bu konuyu tartışmaya açmak sonuçsuz kalacaktır. O yüzden sadece içeri geçelim ve planı konuşalım. Sen ve ben içinde bulunduğumuz durumda kritik konu değiliz."

Yağız afallayarak "Benden olgunluk mu bekliyorsun?" diye sordu.

"Bu durumda evet." dedi kadın omuzlarını silkip. "Savaş başlıyor ve sen iyi bir asker olarak duygularını geri plana atmak zorundasın." Tek kaşını yukarıya kaldırdı. "Yoksa yanılıyor muyum komutanım?"