Gece Tutulması

2.19

Sarmal... 2133, Günümüz?

Talya kızını terk ettiği o gün Korel ile birlikte Karaküp'ü Aryan şehrinin ötesinde, yüksekçe ağaçların bulunduğu eski bir harabelikte bırakmıştı. Şimdi aradan geçen yaklaşık bir buçuk senenin sonunda yeniden burada olmak genç kadının geri dönüşü olmayan o yola girdiği günü ona yeniden yaşıyormuş gibi hissettiriyordu. Kucağında ağlayan küçücük bebeğin, bir adım ötesinde dimdik duran kadına dönüştüğünü görmek gurur verici olduğu kadar üzücüydü de. Uzanıp kızının elini tuttu ve onun kahverengi gözlerine baktı. Hafifçe tebessüm etti ve tüm gariplikleri geride bırakarak onun annesi olduğunu yeniden hissetti.

Gece, allak bullak olmuş halde önce eline sonra Talya'ya baktı. Dudakları aralanırken bir şey söylemek istedi ama düşüncelerini dile getirecek doğru kelime diye bir şey yoktu. Talya'yı annesiymiş gibi göremiyor ve onu hala yakın bir arkadaşı gibi hissediyordu. Bunu ona söylerse kırılacağını biliyordu ama böyle düşünmek elinde değildi. Yine de bir şeyler söylemek için hazırlandı fakat sonra bakışları Talya'nın ardındaki harabeliklerin arasında fark ettiği karartıya odaklandı ve dikkati tümüyle dağıldı. Dudakları otomatikman birbirinin üzerine kapandı. Gözlerini kısarak karartıya daha dikkatli baktığında onun Andrey olduğunu anladı. Yağız'ı gösteriyor ve kafasını iki yana sallıyordu. Bunun ne anlama geldiğini anladığı gibi Talya'nın ellerinden kurtulup Yağız'a doğru koşmaya başladı. Talya daha ne olduğunu anlamadan Gece uzaklaşmıştı bile.

Gece sevdiği adamı beraberinde harabeliklere doğru sürüklerken tek kelime etmedi. Korkuyla etrafını tararken ne yapacağını düşünüyordu. Yağız ise neler olup bittiğinden bihaber sevdiği kadının gözlerindeki sonsuz bilinmezliğe bakarak "Ne oldu yine?" diye sordu. Sakince kadının yanağına uzanıp başparmağıyla usulca okşadı. "Her şey sona erecek. Biraz rahatla."

Gece duyduğu sözlerin üzerine gülümsedi ancak bu gülümseme neşeden çok uzaktı. "Bugün burada ölmenden korkuyorum."

Yağız'ın şaşkın bakışları yerini manalı ifadeye bırakırken, hafifçe tebessüm etti. Gece'yi kollarının arasına alıp sardığında "Benim için endişe etmene gerek yok." diye mırıldandı.

"Anlamıyorsun." diyerek itiraz etti kadın. Uzaklaşıp Yağız'ın gri gözlerine yeniden baktı. "Bugün burada olmaman gerekiyordu ve ben büyük bir hata yaptım; seni de getirdim. Onca zaman senden kaçmışken şimdi senden uzak durduğum tüm o zamanı boşa harcamış oldum." Gece gözlerini kısarak sevdiği adam tüm kararlılığıyla "Karaküp'ten uzak duracaksın." dedi. "Çünkü bir şey olacak hissediyorum. Bir kaza, bir terslik... Eğer burada kalırsan yaşanacakları önleyebilirim. Ne demek istediğimi anlıyor musun?"