Gece Tutulması

1.7

Son birkaç gün boyunca sık sık kütüphaneye uğradım, ufacık bir ipucu için bütün zamanımı heba etmek önemli görünmedi. Bu durum olduğumdan daha dalgın görünmeme neden oluyordu. Aynı sebeple arkadaşlarım bendeki tuhaflığı fark etmişti. Çoğu zaman konuyu geçiştirmek kolay oluyordu ama söz konusu Yağız olunca daha kuvvetli bir yalana başvurmak zorunda oluyordum nitekim o hakkımda diğerlerinden daha fazla şey biliyordu.

"Etrafına bir bak Gece." dedi Rio her zamanki ani çıkışıyla. "Aryan Meydanı'na insanlar arkadaşlarıyla keyifli zaman geçirmek için gelir. Sen ise cenaze kaldırmış gibisin." Ne demek istediğini gayet iyi biliyordum. Uykusuzluk gözlerimdeki damarları belirginleştirmiş beyazının kırmızıya dönmesine neden olmuştu ve gözaltlarım ilacın etkisiyle hala mordu.

Etrafıma bakındım. Meydan antik tiyatroyu andırıyordu. Basamakların arasına sarı ışıklandırmalar yapılmıştı ve bu ışıklar doğrudan göze çarpmıyordu. Gecenin karanlığında öğrencilere loş bir ortam sunuyordu. Kış mevsimi için meydanın etrafında ısıtıcı paneller konumlandırılmıştı ve bu paneller estetik bütünlüğü bozmuyor hatta meydana ayrı bir güzellik katıyordu. Fakat bana göre meydanın en çarpıcı yanı iklime ve toprak yapısına uygun peyzajı beraberinde barındırıyor oluşuydu. 26. Bölgede bulunan yeşil doku bakımsız görünürken, merkezde yeşile dair tek bir emare bulamıyordunuz. Burası ise yeşili bile düzende tutuyordu.

Bu muazzam meydanın insanın içini ısıtan tatlı bir enerjisi vardı. Kahkahalar havada uçuyordu. Rio haklıydı. "Üzgünüm." demekle yetindim. Zoraki gülümsedim ama kafamı bulandıran düşünceleri bertaraf etmek kolay değildi.

"Üzerine gitme Rio." dedi sonunda Yağız kurtarıcı bir hamleyle. Derin bir nefes alıp konunun benden uzaklaşmasını izledim. Rahatlamıştım.

"Size bir şey söylemek istiyorum." diyerek Aaron olayı büsbütün üzerine çekti. Bakışlarında şapşalca görünen bir tavır vardı. Muziplik yapmış küçük bir çocuktan farkı yoktu ve... Utanmış mıydı? Bütün gözler üzerindeyken gülümseyerek derin bir nefes aldı, ardından sağ avucunu açarak eline baktı. Biz ne olduğunu anlamaya çalışırken Aaron'un sağında oturan Lovell genç adamın parmaklarının arasından parmaklarını geçirdi.

Kalis hayret nidası atarken, Rio "Sonunda!" diyerek gözlerini devirdi. "Ne zaman söyleyeceğinizi merak etmeye başlamıştım!" Bu sırada Aaron'un diğer yanında bulunan Yağız gencin sol omzuna hafifçe yumruk attı. Onların ilişkisinin fazla hızlı geliştiğini düşünüyordum ve bu düşünce benim için normaldi. Nitekim güven problemleri olan onlar değildi; bendim. Ve günümün neredeyse tamamını hayattan izole şekilde geçiriyordum. Onlar ise daha ilk gün bu kıvılcımın etkisini bizlere zaten göstermişlerdi.

"Sen fark etmiş miydin?" diyen Kalis'in hedefinde ben vardım.

Göz ucuyla Lovell ve Aaron'u kestikten sonra yeniden Kalis'i izledim. "Aralarında güzel bir etkileşim yakaladıklarını daha ilk saniyede anlamıştım."

Kalis muzip bir ifadeyle bu kez hedefini Yağız olarak belirledi. "Belki senin de iyi enerji yakaladığın biri vardır." Göz ucuyla Aaron'a baktı. "Sana da söylediği birileri mesela..."

Yağız gülümseyerek karşılık verdi ve gülümsediğinde dudağının kenarında oluşan kıvrım belirginleşti. Bu sorunun geleceğini bekliyormuş gibi kafasını geriye yatırıp hafifçe aşağı yukarı salladı. "Madem soruyorsun, o zaman söyleyeyim." dedi. Derin bir nefes alıp tek tek yüzlere baktı. "O kişinin kim olduğu fark etmeksizin birinden etkilendiğimde ondan uzak durmayı tercih ediyorum." Onun bu cümlesiyle birlikte itirazlar gelmeye başladı. "Çünkü ben Aaron gibi siber suçlarla mücadele etmeyecek ya da Gece gibi genetik bilim ile ilgilenmeyeceğim. GATE casusu olarak sahada çalışacağım." Kollarını dizlerinin üzerine koyup öne doğru eğildi. "Ölüm riski olan birinin umut vermemesi gerek çünkü daha önce bir çatışmada ve feci şekilde yaralandım. O zaman ölümün ne kadar kolay gelebildiğini anladım. Bu sevdiğim insana haksızlık olur."