Prinses van sneeuw en duisternis

6

De volgende ochtend blijkt dat mijn wens niet in vervulling is gegaan. Mijn dromen werden weer door duistere randjes overgenomen. Uiteindelijk werd de droom zelf helemaal zwart. Er was niks goeds meer over. Geen leven. Geen geluk. Geen familie.
Dus nu strompel ik zoekend naar een badkamer, zodat ik misschien de donkere kringen onder mijn ogen kan wegpoetsen. Een mens kan dus inderdaad ziek worden van zijn dromen. De badkamer heb ik pas gevonden nadat ik twee deuren heb geopend. Achter de ene ligt Aelfric nu rustig veder te slapen. Achter de andere was Roderick bezig met het opmaken van zijn bed. Ik vluchtte beide kamers even snel uit.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik hoe erg het daadwerkelijk is. Grote zwarte wallen ontsieren mijn gezicht. Ik zie eruit alsof ik dagen niet geslapen heb. Ik plens wat water in mijn gezicht en hoop dat dat het zal verbeteren. Als ik me omdraai zie ik Roderick staan. De gil verlaat mijn keel voordat ik tegen kan houden. Hij drukt snel een hand op mijn mond.
'Rustig joh, ik ben het maar.' fluistert hij. Ik ontspan enigszins. Om daarna tot de conclusie te komen dat ik niet mag ontspannen. Ik kan toch niet iemand kussen als een andere elk detail in zich op kan nemen? Ik kan Aelfric's hart toch niet breken? Roderick laat mijn mond los. Ik haal opgelucht adem. Maar als hij met zijn hand richting mijn ogen gaat, krimp ik ineen. Hij strijkt met zijn hand langs mijn wallen. Ik trek me los en loop de badkamer achterwaarts uit.
Frouke en Hans zitten beneden in de keuken. Ze staan meteen op als ze mij zien. Ik glimlach even naar ze en plof dan neer in een stoel. Het bruine leer vormt zich naar mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen even. 'Goedemorgen.' hoor ik Roderick zeggen. Mijn ogen vliegen snel open. 'Jullie moeten wat eten.' oppert Frouke terwijl ze bezorgt naar mij kijkt. Komt vast door die kringen. 'Ze had last van nachtmerries.' antwoordt Roderick mopperend. Ik weiger hem aan te kijken.
'Ik heb geen honger.' klaag ik. Frouke kijkt nog bezorgder naar me. 'Je moet wat eten.' bromt Roderick. Ik kijk hem nu wel woedend aan. 'Je bepaalt niet wat ik doe, Roderick. Ik kan heus wel voor mezelf zorgen.' Ze kijken me allemaal aan alsof ik gek ben geworden. Wat eigenlijk een best grote mogelijkheid is. Wie zou er nou niet flippen als je ontdekt dat jouw ouders eigenlijk niet jouw ouders zijn? En dan kom je er ook nog achter dat je échte ouders reizen met de naam Dood en Winter. Ieder mens zou daar toch feestelijk voor bedanken?