Prinses van sneeuw en duisternis

29

'Wat heb je hier te zoeken, neefje?' gromt Xavier. Hij krijgt geen antwoord van Salomon, alleen een afkeurende blik. Ik wikkel de deken strakker om me heen, bang voor wat er zo gaat gebeuren. Het is de eerste keer dat ik ze weer zie sinds de ontdekking van mijn onsterfelijkheid. Eigenlijk ben ik er nog niet helemaal klaar voor. Helemaal niet eerder. Bovendien komen ze allemaal vrolijk mijn kamer binnengestormd, gewalst of gewandeld en dat totaal ongevraagd.
'Ben je nog steeds boos om dat meisje? Hoe heette ze ook al weer? Alica?' Xavier loopt rood aan en Salomon grinnikt. 'Je weet heel goed hoe ze heet, Salomon,' wringt Herfst zich in het gesprek. 'Ze is namelijk de dochter van Water en Vuur.' Al die familierelaties beginnen me inmiddels de keel uit te komen. Ik heb gewoon geen andere keuze dan doen wat ik nu ga doen. 'En nu gaan jullie er allemaal uit! Dit is míjn kamer. De kamer waar ik momenteel slaap en die waar jullie toevallig allemaal binnen zijn gedrongen.' Herfst grijnst. Aelfric begint te blozen. Mijn broer en neef kijken me allebei verbaasd aan.
'Ik weet niet of je het doorhebt, maar je bent momenteel in mijn huis. En alle kamers zijn van míj.' Het maakt me niet uit dat ik momenteel in zijn huis ben. Of dat hij waarschijnlijk sterker is dan mij. Hij moet er gewoon uit, en wel nú. 'Dat is dan jouw eigen schuld, want jij was degene die mij zo nodig moest kidnappen. Ga nu allemaal mijn kamer uit, of ik zal jullie voor de rest van mijn leven proberen te bevriezen.'
Aelfric en Xavier druipen als eersten af. De een loopt door de deuropening en de ander gaat weer door de muur heen. Hun voetstappen verdwijnen al snel, vooral die van Xavier. Herfst kijkt me nog een paar seconden geamuseerd aan, maar verdwijnt dan ook. Dan blijft alleen Salomon nog over.
'Jij ook.' grom ik woedend. Hij glimlacht. 'Weet je dat zeker, ik kan nog wel eens nuttige informatie bevatten.' Mijn paarse ogen fonkelen nu van woede, want hij krimpt even ineen. Dan, op het moment dat hij zich omdraait om weg te lopen, zegt hij nog iets. Iets wat mij doet opspringen om hem achterna te rennen. 'Ik weet waar je zusje zich bevindt.'