Prinses van sneeuw en duisternis

11

Het vuur danst midden in de sneeuw. Ik kijk bewonderend naar de vlammen die aan de omgeving likten. Mijn handen worden verwarmd. Mijn vader glimlacht. Roderick grijnst. En mijn moeder en Aelfric zijn er nog steeds niet. Mijn nieuwsgierigheid wordt met de minuut meer. Met de seconde zelfs. Ik kan mezelf er nog net van verhouden om mij niet in schaduwen te hullen.
'De koning wacht op je.' fluistert mijn vader zo zacht dat alleen ik het kan horen. Roderick grijnst nog steeds naar de vlammen. Net zoals hij net om mijn verwonderde gezicht grijnsde. Volgens mij is die jongen nog lang niet van plan om op te geven. Een vermoeiend leven. Dat is het. 'En hij nog een aantal dagen moeten wachten.' Ik kijk mijn vader vragend aan. Hij glimlacht meelevend. 'Eerst moeten een aantal andere dingen gebeuren. Morgen is er een feest. En je behoort aanwezig te zijn.' Hij slaakt een zucht. 'Niet aan mij vragen waarom. Je moeder heeft het besloten. En ze is onvermurwbaar.' Hij grijnst nu stom voor zich uit. 'Maar eigenlijk is dat precies wat ik leuk aan haar vind.'
Ik knik om hem te laten weten dat ik het heb begrepen. Hij glimlacht als bevestiging. Het vuur flakkert een paar keer en gaat dan uit. Ik kijk Dood verbaasd aan. Niet te geloven dat de dood in eigen persoon er zo aardig uit kan zien. Als een echt vaderfiguur. Als een echt persoon, überhaupt. Ik glimlach om mijn eigen gedachten.
'Waarom is het vuur uit?' vraagt Roderick. Mijn vader kijkt hem niet langer dan twee seconden aan. 'Het is tijd om te gaan slapen. Lorena brengt jullie naar jullie kamers.' Hij wijst naar een jonge vrouw die achter hem verschijnt. 'Welterusten.' mompel ik, voordat ik de achtervolging inzet.
Roderick's kamer ligt ergens halverwege. Hij geeft me een vluchtige kus op mijn wang voor hij zijn kamer inloopt. Ik voel dat mijn wangen nog steeds rood zijn als ik mijn eigen inloop. Mijn leven wordt met de dag ingewikkelder. Wordt met de dag meer intrigerend. Verandert meer. En eerlijk gezegd, vind ik het niet eens zo erg.