Prinses van sneeuw en duisternis

16

Compleet buiten adem, trek ik me uiteindelijk van hem los. Hij kijkt me eerst verdwaasd aan, alsof hij even niet doorheeft waar hij is. Daarna neemt een grijns zijn gezicht over. 'Blijkbaar werd het toch een onderonsje.' lacht hij. Ik kan alleen maar terug lachen, betoverd door zijn grijns. 'Misschien moet ik maar eens gaan.' zegt hij vertwijfeld en kijkt naar zijn schoenen. Zijn wangen zijn onderhand net zo rood als de mijne. 'Wie weet hebben we morgen wel weer een of ander bal.'
Dan kijkt hij weer op. 'Het was leuk je eh... gesproken te hebben. Je zag er erg mooi uit vanavond trouwens. Ik kon mijn ogen niet van je afhouden.' Ik voel dat mijn blos nog ergens word. 'Niet dat ik dat normaal wel kan dan.' voegt hij er nog ademloos aan toe. Hij geeft me nog een vluchtige kus voor hij de deur opentrekt. 'Welterusten.' zegt hij, en voor ik kan antwoorden is hij al weg.
Met vernieuwde energie ga ik weer zitten op het bed, dat er ineens een stuk minder aanlokkelijk uitziet. Er is geen enkele mooie cel meer in mijn lichaam te vinden. Momenteel zijn ze allemaal bezig met feestjes bouwen. De adrenaline raast door mijn lijf zoals het nog nooit heeft gedaan.
En dat wordt er weer op mijn deur geklopt. Mijn gevoel zegt dat ik de deur niet moet openen, maar mijn hersenen zeggen, zoals wel vaker, wat anders. Ze blijken helemaal gelijk te hebben. In mijn deuropening staat Aelfric. Met een fles wijn in zijn hand. En doffe, maar wel met pijn gevulde ogen. 'Waarom?' vraagt hij met dubbele tong. Ik moet moeite doen om hem te verstaan. 'Waarom hij wel?' Ik kan alleen maar staren naar de halfleeg gezopen fles met wijn. 'Ben je dronken?' vraag ik terug. Hij glimlacht naar me alsof ik een van zijn grappen niet heb begrepen. Alsof hij een geheim weet dat ik niet weet. 
'Ja, ik dacht dat het zou helpen tegen de pijn. Blijkbaar toch niet.' O god, ik heb geen moment meer aan hem gedacht! Hij heeft een band met mij, wat dus betekent dat hij net alles heeft meegemaakt in geuren en kleuren. Of op welke manier dat ook. Hij neemt demonstratief nog een slok van de wijn. 'Nog steeds pijnlijk.' mompelt hij daarna.
'Wat me weer terugbrengt op mijn eerdere vraag.' hikt hij. 'Waarom?' Verbluft staar ik hem aan, niet wetend wat te zeggen. 'Ik hou van hem.' flap ik er dan uit. Zijn uitdrukking wordt nog treuriger en hij neemt nog een slok van zijn wijn, die inmiddels bijna leeg is. 'Waarom hij?' Hij klinkt alsof ij weldra in huilen uit zal barsten. Ik slik alvorens ik antwoord geef. 'Mijn hart heeft gekozen.' Hoe afgezaagd klinkt dat wel niet? 'Jouw hart heeft gekozen.' mompelt hij een paar keer voor zich uit. 'En míjn hart dan?' roept hij en zet een paar stappen in mijn richting.
Zijn adem ruikt naar drank. Hij wankelt weer een paar stappen achteruit. 'Je kan stikken. Je kiest maar voor Roderick, maar geloof me als ik je vertel dat dit nog niet voorbij is.' zegt hij terwijl hij woedend weg wankelt. En ik geloof hem op zijn woord.