Prinses van sneeuw en duisternis

33

Ik spring als door een wesp gestoken op. Roderick verschuilt zich in de schaduwen bij het raam. De zon begint inmiddels op te komen en maakt hem nog net zichtbaar. Anders had ik hem niet opgemerkt. 'Roderick.' is het enige wat ik kan stamelen. Veel nuttigs komt er dus niet bepaald uit. Hij grijnst, loopt mijn kant op en trekt me in een stevige knuffel. 'Ik ben zo blij dat het goed met je gaat.' fluister ik. 'We moeten je hieruit zien te krijgen. Waar is Aelfric?' Ik kijk hem een paar seconden sprakeloos aan. 'We?' vraag ik dan. Hij knikt. 'Je vader en moeder zijn hier ook. Die zijn via de voordeur naar binnen gewandeld, alsof het niks was. Maar nu, Aelfric?' Ik wijs naar een punt achter me. 'De keuken, volgens mij die kant op.'
Hij volgt mij en na het opentrekken van een paar deuren, zien we Aelfric ook daadwerkelijk staan. Hij kijkt ons verbouwereerd aan als we zijn kant op lopen. 'De reddingsploeg is gearriveerd.' zegt Roderick. Ook al is het bedoeld als een grapje, lacht er niemand, de sfeer wordt alleen maar vreemder. Beide broers staren elkaar aan alsof ze compleet andere personen zijn. Wraakzuchtig en misleidend.
'De koets wacht buiten.' mompelt de oudste broer emotieloos. De jongere knikt. Als we ons omdraaien staat Salomon daar ineens. 'Gaan jullie nu al weg? Het feestje is nog niet eens begonnen. We zijn nog niet eens allemaal herenigd.' Ik weet niet wat ik van hem moet denken. Zal hij ons proberen te stoppen als we weg lopen?
Ik zet een stap naar voren en hij doet er een opzij. Ik zucht opgelucht. 'Nou, dag dag, kleine godin en haar gezelschap.' zeg hij en verdwijnt dan weer mysterieus in het niets. 'Ik denk dat we toestemming hebben om weg te gaan.'
Als we dan gang uitlopen zie ik een tafereel dat ik liever niet had willen zien. Er staan drie personen in de gang en een iemand gluurt mee om de hoek. Herfst, Winter en Dood staan tegen over elkaar en kijken elkaar allemaal woedend aan. Xavier gluurt van om de hoek. Ik had liever een andere uitgang gevonden.