Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα και άκουγα στο ισόγειο ακόμα φωνές και φασαρία από τις προπονήσεις του Άλεξ και της παρέας του. Κατέβηκα προσεκτικά τις σκάλες και βγήκα έξω. Την απόφασή μου την είχα πάρει... απόψε θα ξεκαθάριζαν όλα!
Το κρύο ήταν φοβερό ... με χτύπησε καταπρόσωπο και τα δόντια μου άρχισαν να τρέμουν. Μπορεί τα χιόνια να είχαν λιώσει και να φτάναμε γοργά προς την άνοιξη, όμως το κρύο δεν υποχωρούσε ακόμα. Πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο και μπήκα στον πρώτο τηλεφωνικό θάλαμο που βρήκα. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αφού κοίταξα προσεκτικά αριστερά δεξιά μου έβγαλα το χαρτί από την τσέπη μου. Το άπλωσα μπροστά μου, έβαλα μερικά κέρματα στην σχισμή και με χέρια που έτρεμαν σήκωσα το ακουστικό, και πληκτρολόγησα τον αριθμό.
Παρά το γεγονός ότι η ώρα ήταν τόσο περασμένη, στο τρίτο χτύπημα απάντησε. "Ναι" ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα και η αναπνοή μου βγήκε κοφτή. "Ναι!" τον άκουσα και πάλι να λέει πιο έντονα και η μιλιά μου δεν έβγαινε. Δεν ξέρω τι έπαθα, μα δεν μπορούσα να πω λέξη από τον πανικό που άκουγα πάλι την φωνή του. Για λίγο δεν μίλησε μα μπορούσα να ακούσω την ανάσα του στο τηλέφωνο, "Άννα" είπε ξαφνικά με φωνή βραχνή και κόλλησα την πλάτη μου στην πόρτα του τηλεφωνικού θαλάμου από την έκπληξη. "Ξέρω ότι είσαι εσύ..." τον άκουσα πάλι να λέει και αντί να κλείσω το τηλέφωνο επιτόπου κόλλησα περισσότερο το ακουστικό στο αυτί μου. "Σε ψάχνω..." είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα "σταμάτα να ξεφεύγεις συνεχώς" πρόσθεσε λίγο πιο δυνατά. Κοίταξα τριγύρω μου κι έπειτα σκούπισα τον ιδρώτα που κυλούσε στο μέτωπό μου από την ένταση. "Πρέπει να μου δώσεις..." ξεκίνησε να λέει αλλά χωρίς να το πολυσκεφτώ τον διέκοψα απότομα "δεν το έχω εγώ!" είπα σχεδόν φωναχτά και άκουσα την ανάσα του να βγαίνει κοφτή. "Άννα..." είπε και πάλι σαν να με μάλωνε και ακουγόταν τόσο ωραίο που έβγαινε από τα χείλη του κι ας μην ήταν καν το όνομά μου. "Δεν το έχω εγώ... δεν στο πήρα εγώ!" συνέχισα το παραμύθι μου και παρακαλούσα να το πιστέψει. "Το θέλω πίσω και θα το πάρω... είτε με το καλό είτε με το άγριο... εσύ θα διαλέξεις τον τρόπο!" τον άκουσα να μου λέει και κατάλαβα ότι είχε νευριάσει για τα καλά. Η ανάσα μου άρχισε να βγαίνει βαριά... το τηλεφώνημα δεν θα έβγαινε πουθενά... "Σου λέω για τελευταία φορά, οτι δεν έχω τίποτα δικό σου, μάζεψε τις φωτογραφίες μου από τους δρόμους γιατί..." "γιατί Άννα...; τι θα κάνεις;" με ρώτησε και φαντάστηκα ότι θα είχε πάρει το ειρωνικό του υφάκι. "...θα το μετανιώσεις!" του φώναξα μα αυτό τον εξαγρίωσε παραπάνω. Λίγο πριν κατεβάσω με φόρα το ακουστικό τον άκουσα να με προειδοποιεί, ότι εγώ θα είμαι αυτή που θα το μετανιώσει.
