Δεν ξέρω μετά από πόση ώρα ξύπνησα, μα όταν άνοιξα τα μάτια μου ο πόνος που ένιωθα στο κεφάλι με έκαναν να ευχηθώ να μην το έκανα. Μισάνοιξα τα βλέφαρα μου και κάρφωσα το βλέμμα μου στο ταβάνι. Με μιας συνειδητοποίησα ότι δεν βρισκόμουν στο σπίτι μου και προσπάθησα να ανασηκωθώ μα μια αυστηρή φωνή και δυο δυνατά χέρια με καθήλωσαν και πάλι στο κρεβάτι. "Ξάπλωσε!" με διέταξε η γνώριμη αυτή φωνή και υπάκουσα αμέσως.
Άνοιξα δειλά τα μάτια μου και έστριψα το κεφάλι προς τα δεξιά μου όπου ανάμεσα στις σκιές μπόρεσα να διακρίνω μια ανδρική σιλουέτα. Κάτι μου έλεγε ότι γνώριζα τον άνδρα που στεκόταν κοντά μου... Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να θυμηθώ πως στο καλό βρέθηκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι σε ξένο περιβάλλον... Και τότε η αλήθεια με χτύπησε καταπρόσωπο.
Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου αγνοώντας τον πόνο στο κεφάλι και ανασηκώθηκα απότομα κοιτάζοντας τον τύπο από το προηγούμενο βράδυ. "Τι στο καλό;!" λέει με τον θυμό να καθρεφτίζεται στο βλέμμα του και με δύο βήματα, βρέθηκε από πάνω μου σπρώχνοντάς με απαλά πίσω στο κρεβάτι. Άνοιξα το στόμα για να διαμαρτυρηθώ, μα εκείνη τη στιγμή μια πόρτα χτύπησε και ο τύπος με τα λεφτά απομακρύνθηκε από κοντά μου. Τον ακολούθησα με το βλέμμα μου, μα για κάποιο λόγο δεν έβλεπα καθαρά. "Σκατά" συλλογίστηκα και ανασήκωσα τα σκεπάσματα για να δω εάν ήμουν ντυμένη. Φορούσα πιτζάμες... Φορούσα ροζ πιτζάμες και ήμουν έτοιμη να ουρλιάξω από τα νεύρα που μαζευόταν μέσα μου. Άφησα το κεφάλι να πέσει και πάλι στο μαξιλάρι και έτριψα με δύναμη τα μάτια μου μπας και ξεθολώσουν. Άκουγα ψιθύρους, δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς έλεγαν, μα σε λίγο βήματα με πλησίασαν και δύο τύποι στάθηκαν αριστερά και δεξιά του κρεβατιού. Ο εφιάλτης μου από την μια πλευρά και ένας άγνωστος από την άλλη. "Λοιπόν νεαρή μου... πως νιώθεις;" με ρώτησε ο άγνωστος ενώ το μυαλό μου παράλληλα έπαιρνε χίλιες στροφές για να βρει τρόπο να με γλιτώσει από εκεί. Δεν απάντησα. Τον κοιτούσα με τα μάτια μισάνοιχτα καθώς εκείνος έβαζε ιατρικά ακουστικά στα αυτιά του και πλησιάζοντάς με άρχισε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά της πιτζάμας μου. Του έπιασα ξαφνικά από το χέρι και το βλέμμα του καρφώθηκε στο δικό μου. "Είμαι γιατρός..." είπε σιγανά ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα τον τύπο που στεκόταν δεξιά μου να κόβει βόλτες ανήσυχος. "Είχες ένα ατύχημα χθες το βράδυ... χτύπησες στο κεφάλι..." με πληροφόρησε καθώς χαλάρωνα την λαβή μου. "Θέλω να σε εξετάσω πάλι" συνέχισε να μου λέει, "πως νιώθεις;" με ρώτησε τελικά γυρίζοντας τα ακουστικά στην θέση τους. "Δεν βλέπω καθαρά" είπα σιγανά και οι δύο άνδρες κοιτάχτηκαν απότομα μεταξύ τους. Δεν ξέρω εάν έφταιγε το γεγονός οτι μίλησα, ή η δήλωσή μου, πάντως το βλέμμα τους δήλωνε έκπληξη και ανησυχία.
