Νικήθηκα... λύγισα... Ναι... υπέκυψα στα θέλω της καρδιάς και του κορμιού μου... μα νομίζω δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ο Νικ με μύησε σε αυτά τα μυστικά και γω τον ακολούθησα... το απόλαυσα όσο τίποτα. Ο έρωτάς μας ξεχείλιζε και γέμιζε την καρδιά μου αγάπη και τρυφερότητα. Που κρυβόταν όλα αυτά; Μέσα μου; Σε ένα κορμί που δεν είχε αφεθεί ποτέ σε τέτοιες απολαύσεις, σε μια καρδιά που ποτέ δεν άφησε κανέναν να τρυπώσει; σε ένα μυαλό που πάντα αναρωτιόταν στο πως θα επιβιώσει; Που κρυβόταν; Μέσα του; Πίσω από το σοβαρό και σκληρό αυτό ύφος; Πίσω από το άγριο και αυστηρό παρουσιαστικό του; Πίσω από τα μονίμως μαύρα ρούχα του; Που κρυβόταν όλος αυτός ο έρωτας; Μας τύλιξε και τους δυο στα δίχτυα του και μόνο η αγάπη μιλούσε μέσα από τα κορμιά μας...
Λέξη δεν είπαμε εκείνο το βράδυ... λέξη δεν είπαμε ούτε την επόμενη μέρα... Μέναμε αγκαλιά και αφήναμε τα μάτια να μιλήσουν, να πουν ότι τα χείλη θα έκρυβαν... Δεν τον χόρταινα... απλά δεν τον χόρταινα... Και δεν με χόρταινε κι εκείνος. Με διεκδικούσε κάθε λεπτό, το κορμί του αποζητούσε το δικό μου, και δεν σταματούσαμε μέχρι να χάσουμε την ανάσα μας, μέχρι τα κορμιά μας να ιδρώσουν... Τα βράδια μας έβρισκαν αγκαλιά, ο ένας κρυμμένος στην αγκαλιά του άλλου και τότε έβλεπα κατάματα την ευτυχία... Έβλεπα το χαμόγελό του, την καρδιά του ανοιχτή... Τα μάτια του... τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια, έτσι δεν λένε; Και... δεν θα μπορούσα να κάνω λάθος έτσι δεν είναι...; Ήλπιζα να μην πληρώσω αυτήν μου την αδυναμία... Αναρωτιόμουν συχνά και διάφορα δυσάρεστα περνούσαν από το μυαλό μου, μα τα έδιωχνα μακριά... δεν άφηνα τις μαύρες σκέψεις να μπαίνουν εμπόδιο στο όνειρο που ζούσα...
Με κοιτούσε κι εκείνος με εκείνα τα σκούρα σαν κάρβουνο μάτια και ένιωθα την ματιά του να εισβάλει βαθιά μέσα στην ψυχή μου... Με ακουμπούσε και το δέρμα μου ανατρίχιαζε, μου μιλούσε και η φωνή του φώλιαζε μέσα μου... Τι μου συνέβαινε πια... αυτός ήταν ο έρωτας... αυτό το συναίσθημα που με έκανε να πετάω και να ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά; Γιατί ονειρευόμουν... για πρώτη φορά στην ζωή μου ονειρευόμουν και αυτός ο άνδρας με έκανε να πιστέψω ότι τα όνειρα καμιά φορά βγαίνουν αληθινά...
Πέρασε αρκετός καιρός έτσι... Με την αγκαλιά του Νικ να με νανουρίζει κάθε βράδυ, με τα φιλιά του να μου δίνει την αγάπη του, με το κορμί του να σφραγίζει τον έρωτά μας... Ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου... Οι βόλτες μας περιορισμένες, οι αγκαλιές και τα χάδια πολλά... Δεν πίστευα ότι μπορούσα να ερωτευτώ τόσο πολύ, δεν πίστευα οτι έκρυβα τέτοια τρυφερότητα μέσα μου... Όπως επίσης δεν πίστευα ότι υπήρχε κάποιος ο οποίος θα με ερωτευόταν, κάποιος που θα με διεκδικούσε τόσο απόλυτα, τόσο ολοκληρωτικά... Και αυτός ο άντρας ήταν ο Νικ... που ξύπνησε τον έρωτα που κοιμόταν μέσα μου...
Με πρόσεχε σαν μικρό παιδί, με φρόντιζε σαν κάτι πολύτιμο, με λάτρευε σαν να μην υπήρχε αύριο... Ένα παραμύθι... αυτό ζούσα... ένα όμορφο παραμύθι... όμως...
Οι φίλοι μας κοιτούσαν και στα πρόσωπά τους έβλεπα την ικανοποίηση. Η Μάρα με ξεμονάχιαζε συχνά και με ρωτούσε για την σχέση μας, μα μόνο το χαμόγελό μου ήταν η απάντησή της. Έπιανα τον Νικ να με κοιτά, να μου ρίχνει κλεφτές ματιές, τα μάτια του να με ψάχνουν, και αναρωτιόμουν τι έκανα για να αξίζω τέτοια ευτυχία...
Ο Νίκ... ο άντρας που μου έδωσε φτερά για να πετάξω... που έδωσε πνοή στην ζωή μου... λόγο για να ονειρευτώ... Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα όταν βρισκόμουν κοντά του, το αίμα στις φλέβες μου έτρεχε καυτό, η αναπνοή μου γινόταν βαριά... και όλα αυτά με ένα βλέμμα του, με ένα άγγιγμα, με μια του λέξη... Με τρόμαζε το πόσο βαθιά είχε μπει στην ζωή μου, με τρόμαζε το πόσο πολύ εξαρτιόμουν από εκείνον... Αν ήταν όνειρο δεν ήθελα να ξυπνήσω... αν ήταν ψέμα δεν ήθελα να μάθω την αλήθεια... αν ήταν κοροϊδία ας μη την ανακάλυπτα ποτέ...
