Η επόμενη μέρα με βρήκε σε χειρότερη διάθεση από την προηγούμενη. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καλά... Νόμιζα ότι άκουγα βήματα έξω από το δωμάτιό μου και δεν μπορούσα να ηρεμήσω σχεδόν καθόλου. Ήταν ξημερώματα όταν κατάφερα επιτέλους να κλείσω τα μάτια μου. Σηκώθηκα λίγο πριν το μεσημέρι και αφού φόρεσα τα ρούχα της προηγούμενης μέρας βγήκα αθόρυβα από το δωμάτιό μου. Κατέβηκα προσεκτικά τα σκαλιά και πλησίασα την εξώπορτα ακροπατώντας όταν άκουσα την αυστηρή φωνή του Νικ "πηγαίνεις κάπου Λιβ;". Σταμάτησα απότομα, γύρισα προς το σαλόνι και τον είδα να στέκεται όρθιος με τα χέρια στις τσέπες κοιτώντας με, με ύφος ανεξιχνίαστο. Τελικά θα ήταν πολύ δύσκολο να φύγω απο εκεί μέσα...
Πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να με πλησιάζει με βήμα αργό. "Νόμιζα οτι έκανα σαφή κάποια πράγματα χθες, αλλά μάλλον έκανα λάθος..." με είχε πλέον φτάσει και απλά περπατούσε γύρω μου. "Οι καταστάσεις έχουν αλλάξει τώρα... υπάρχει ένα παιδί στη μέση Λιβ, και εγώ αυτό το παιδί το θέλω ο κόσμος να χαλάσει... Δεν θα σου επιτρέψω να κάνεις το παραμικρό που θα το βλάψει, ή θα το θέσει σε κίνδυνο" η φωνή του γινόταν βαθιά, γεμάτη πάθος να υπερασπίζεται αυτό που του ανήκε. "Το έκανες επίτηδες; αυτός ήταν ο σκοπός σου εξ αρχής; γι αυτό με έψαχνες;" του επιτέθηκα και είδα τα μάτια του να σκοτεινιάζουν στις ερωτήσεις μου. "Όχι" είπε σιγανά "δεν το έκανα επίτηδες, μα δεν το μετανιώνω" μου είπε μα δεν τον πίστεψα. Τον είχα ικανό για όλα, για να με έχει στο χέρι ίσως να έφτανε έως εκεί.
"Δεν κοιμήθηκες καλά χθες το βράδυ;" άλλαξε αμέσως συζήτηση και σήκωσα το βλέμμα μου πάνω του. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά "κάποιος έκανε βόλτες έξω απο το δωμάτιό μου" είπα στεγνά και τον είδα να χλωμιάζει για μια στιγμή. "Νικ.." είπα αμέσως μετά "πρέπει να δούμε..." "μην μου ξαναπείς τις χθεσινές βλακείες" με έκοψε απότομα με φωνή αυστηρή. Έτριψα με δύναμη τους κροτάφους μου, μου προκαλούσε πονοκέφαλο αυτή η κατάσταση, και αγχωνόμουν ιδιαίτερα που έβλεπα οτι δεν είχα και πολλές επιλογές τώρα πια. "Εντάξει... εντάξει..." είπα σιγανά. "Δεν θα κάνω καμία βλακεία..." συνέχισα και είδα το ύφος του να μαλακώνει. "Δεν θέλω να μένω εδώ όμως. Δεν χρειάζεται να μένω μαζί σου" απαίτησα έντονα και ακούγοντάς με, άλλαξε εντελώς η έκφραση του προσώπου του. "Ξέχασέ το Λιβ" τόνισε κάθε μια λέξη ξεχωριστά "θα μένεις εδώ, και θα ελέγχω κάθε σου κίνηση, μέχρι να με πείσεις οτι θα είσαι φρόνιμη... Βάζεις συνεχώς τον εαυτό σου κίνδυνο! Πως νομίζεις οτι περνάω εγώ ξέροντας πως ζεις;" μου φώναξε και μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. "Παράτα με Νικ! Μια χαρά ζούσα πάντα! Και δεν μετανιώνω για τίποτα παρά μόνο που σε συνάντησα! Την καταραμένη στιγμή που έπεσα πάνω σου!" ούρλιαξα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. "Τι στο διάβολο..." μουρμούρισα και τα σκούπισα γρήγορα. Το τελευταίο διάστημα είχα κλάψει όσο δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου και με θύμωνε απίστευτα πολύ αυτό. Με δυο βήματα ο Νικ ήρθε κοντά μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά. "Οι ορμόνες φταίνε μωρό μου... εσύ θα τρελαίνεσαι και θα φωνάζεις, και γω θα είμαι εδώ να σε ακούω... Δεν θέλω να φύγεις... δεν θέλω Λιβ" μου είπε σιγανά σκύβοντας το κεφάλι κοντά στο αυτί μου και καινούριος χείμαρος δακρύων ξέφυγαν από τα μάτια μου.
Δεν έκανα καν την κίνηση να τον απομακρύνω από κοντά μου. Γιατί γαμώτο να νιώθω ότι η αγκαλιά του είναι το σπίτι μου; γιατί να φαντάζουν όλα υπέροχα όταν βρίσκομαι εκεί μέσα; γιατί να μου λείπει τόσο το χάδι και το φιλί του; Με μια του κίνηση μόνο με έστελνε στο παράδεισο και με άλλη μια με πετούσε στην κόλαση. Τι στο καλό συνέβαινε με μένα;
Με άφησε απρόθυμα όταν χτύπησε η πόρτα και πήγε να ανοίξει. Το δωμάτιο γέμισε ξαφνικά με την φωνή του Ίθαν και της Μάρας, η οποία έτρεξε αμέσως να με αγκαλιάσει, μπορώντας να διακρίνω την ειλικρινή χαρά της που με έβλεπε. "Χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω Λιβ!" μου είπε σφίγγοντάς με δυνατά και ανασήκωσα το φρύδι μου στην απότομη αλλαγή. "Καλώς ήρθες πίσω σπίτι σου Λιβ" συνέχισε και ο Ίθαν και το βλέμμα μου καρφώθηκε στον Νικ που με κοιτούσε με μια έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπό του. Κάθισα αμίλητη κοντά τους και ο Νικ πετάχτηκε απο το κάθισμά του με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του. Απο τις σπάνιες φορές που τον είδα τόσο χαρούμενο ήταν κι αυτή "σας έχουμε νέα" είπε στους φίλους του και άφησα μια κοφτή ανάσα να βγεί. "Περιμένουμε παιδί.. Η Λιβ μου είναι έγκυος" είπε δυνατά και τα μάτια ολονών καρφώθηκαν πάνω μου. Η Μάρα τσίριξε δυνατά και έπεσε πάνω μου να με αγκαλιάσει και ο Ίθαν χτύπησε δυνατά τον Νικ στην πλάτη. Τους κοιτούσα να πανηγυρίζουν και μια γλυκιά ζεστασιά ένιωσα μέσα μου... Σήκωσα το βλέμμα μου και έπιασα τον Νικ να μου χαμογελάει... στα μάτια του έβλεπα κάτι όμορφο, τρυφερό... Η Μάρα μου μιλούσε μα δεν την άκουγα, έλεγε κάτι για μωρά, μα δεν έδωσα προσοχή, είχα κολλήσει στον Νικ... μα πως με μπέρδευε αυτός ο άνθρωπος... Λες και το έκανε επίτηδες... Κάθισε δίπλα μου και έβαλε το χέρι στην κοιλιά μου "το μωρό μας Λιβ" μου είπε...
