Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά... Η ιστορία μου με την Λιβ είχε φτάσει στο τέλος... Ο κύκλος λοιπόν έκλεισε... Έμεινα δίπλα της όλο τον καιρό στο νοσοκομείο, έμεινα στο πλάι της να την φροντίζω, να την αγαπώ... να την προσέχω. Κι ας μην με ήθελε, κι ας μου έλεγαν όλοι ότι έκανα κακό στα νεύρα της, ότι την επηρέαζα αρνητικά. Δεν με ένοιαξε καθόλου... την αγαπούσα, και θα στεκόμουν δίπλα της όσο με είχε ανάγκη. Μέσα μου πονούσα που έβλεπα τα μάτια της γεμάτα θυμό και μίσος, μέσα μου πέθαινα κάθε φορά που άκουγα να μου λέει την λέξη φύγε, μα δεν έκανα πίσω ούτε βήμα.. εκεί... βράχος στο πλευρό της, έτοιμος να κάνω οτιδήποτε για να την κερδίσω πάλι.
Ο πρώην συνεργάτης μου πλήρωσε με την ελευθερία του την απάτη του εις βάρος μου και μπόρεσα και πήρα ανάσα ξανά γνωρίζοντας ότι το κάθαρμα θα περνούσε χρόνια στην φυλακή μακριά από την Λιβ.
Τα βράδια στο νοσοκομείο καθόμουν δίπλα της και την έβλεπα να κοιμάται ήρεμη... Αυτό ήθελα να της προσφέρω... ηρεμία και αγάπη και είχα αποτύχει και στα δύο... Της έκανα την ζωή κόλαση και της στερούσα την βαθιά αγάπη που έτρεφα για εκείνη... Ήθελα τόσο πολύ να την κάνω να με αγαπήσει ξανά... Ήθελα τόσο πολύ να της προσφέρω τον ουρανό και τα άστρα μου... ήθελα τόσο πολύ να την κάνω ευτυχισμένη...
Υπέμενα τα ξεσπάσματα της και τις προσβολές της, διέκρινα τον πόνο μέσα της κάθε φορά που έφερνε στο μυαλό της τα λόγια μου... Την πρόδωσα εγώ... πρώτος εγώ αμφέβαλα για εκείνη, πρώτος εγώ έφερα την καταστροφή στο σπίτι μου... Μα δεν το έβαλα κάτω... δεν θα παραιτούμουν από την αγάπη μου για την Λιβ... Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να την αφήσω να φύγει από την ζωή μου...
...και τα κατάφερα...
Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο όταν στο δωμάτιο μπήκε ο Ίθαν. Το χαμόγελό του φαινόταν απο μακριά που επιτέλους θα γινόταν κουμπάρος μου. "Έτοιμος;" με ρώτησε εύθυμα και με χτύπησε απαλά στην πλάτη. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και έβγαλα από την τσέπη το κουτάκι με τις βέρες μας. Το άνοιξα και κοίταξα τα δυο δαχτυλίδια που θα μας ένωναν με την Λιβ.
Κατεβήκαμε μέχρι το αυτοκίνητο και παρόλη την καλή διάθεση του Ίθαν για κουβέντα και αστεία, έμεινα σιωπηλός. "Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε ξαφνικά και έριξα μια νευρική ματιά στο ρολόι μου. Δεν ήθελα να αργήσουμε... Ανασήκωσα τους ώμους και με την άκρη του ματιού μου είδα τον φίλο μου να με κοιτά προσεκτικά. "Το παρελθόν άστο φίλε μου" μου είπε σιγανά... "Έχει πεθάνει και αυτό και όλα όσα τραβήξατε..." είπε ξανά και κούνησα καταφατικά το κεφάλι.
