Αποφάσισα να σταματήσω να τα βάζω με τον εαυτό μου και να φτιάξω ένα σχέδιο ώστε να μπορέσω να επιβιώσω σε μια πιθανή συμβίωση με τον τύπο με το όνομα Νικ. Ήταν πολύ σημαντικό να φαίνομαι πειστική σε αυτόν τον ρόλο, αλλιώς σίγουρα θα με ανακάλυπτε και τότε... δεν ήθελα ούτε να το σκεφτώ...
Έμεινα ξαπλωμένη και έκλεισα βιαστικά τα μάτια μου όταν άκουσα και πάλι βήματα κοντά μου. "Κύριε Τέυλορ... την συνταγή που σας έδωσα σας παρακαλώ να την ξεκινήσει από απόψε η σύζυγός σας... και... ήρεμα... καταλαβαίνω οτι και για σας είναι δύσκολο, όμως είναι ακόμα χειρότερο για εκείνη..." συνέχισε ο γιατρός σιγανά, μα δεν μπορούσα να δω την αντίδραση του Νικ. "Θα την βοηθήσω όσο μπορώ... χαίρομαι που είναι ζωντανή... για μένα είναι όλος ο κόσμος μου..." τον άκουσα να λέει και το στομάχι ανέβηκε στο λαιμό μου. Ήθελα να ουρλιάξω, να του ορμήσω και να του βγάλω τα μάτια! Αλλά αντί να πραγματοποιήσω τα υπέροχα σχέδια μου έκανα την κοιμισμένη όσο καλύτερα μπορούσα.
Έφυγαν και οι δύο από το δωμάτιο και έμεινα επιτέλους μόνη. Ανασηκώθηκα παρόλο τον πονοκέφαλο, και κοίταξα το δωμάτιο γύρω μου. Η όρασή μου ήταν ακόμα θολή μα μπορούσα να διακρίνω το χώρο ο οποίος ήταν τεράστιος. Υπέροχα υφάσματα, ακριβά έπιπλα, τα πάντα στολισμένα με γούστο... ο τύπος είχε λεφτά και φαινόταν σε κάθε λεπτομέρεια εκεί μέσα. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που βρέθηκα σε τέτοιο χώρο, και έμεινα για λίγη ώρα να απολαμβάνω την χλιδή γύρω μου. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να σηκωθώ, μα ο πονοκέφαλος σε κάθε μου κίνηση γινόταν εντονότερος. Χρειαζόμουν σίγουρα παυσίπονα, μα βασικά χρειαζόμουν απεγνωσμένα τουαλέτα. Προχώρησα με βήματα μικρά, έχοντας σχεδόν κλειστά τα μάτια μου και άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα. Δεν ήταν όμως η τουαλέτα και έκανα να την κλείσω όταν άκουσα την φωνή του... Δεν είχα σκοπό να κρυφακούσω, μα ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι κάτι παραπάνω θα μάθαινα έτσι... "ακόμα;" ρώτησε έντονα και τότε κατάλαβα ότι μιλούσε στο τηλέφωνο. "Θέλω να βρείτε το αμάξι! Δεν γίνεται να εξαφανίστηκε!" κι έπειτα από μια μικρή παύση τα λόγια του κόντεψαν να με ρίξουν κάτω. "Ναι... υποψιάζομαι ποιος ήταν... σίγουρα πάντως δεν ήταν ατύχημα...".
Έκλεισα αθόρυβα την πόρτα και έβαλα το χέρι στο στόμα για να μην ουρλιάξω. Που στο διάβολο είχα μπλέξει; Ποιος ήθελε να με σκοτώσει; Μέχρι εκείνη την στιγμή, πραγματικά πίστευα ότι ήταν ατύχημα αυτό που έπαθα... έτσι όπως πετάχτηκα στον δρόμο. Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο μέτωπό μου... και νομίζω ότι κείνο το λεπτό ένιωσα...φόβο. Στηρίχτηκα στον τοίχο και έφτασα μέχρι την επόμενη πόρτα όπου την άνοιξα παρακαλώντας να είναι το μπάνιο. Έπρεπε να ρίξω νερό πάνω μου, να συνέλθω...
