Owned by The Baddest Bidder [Complete]

Bad #57

-BAD #57-

Kuyom kuyom ko ang mga kamao ko habang nasa sasakyan papunta sa detected location ni Vincent Valderama. Wala siyang karapatan lumapit kay Ema! Simula sinaktan niya si Ema ay wala na siyang karapatan sa kaniya. I'll kill that guy in a second! I've  killed many people before i can do it again. Hindi ako takot pumatay. As we reach our destination na una ako sa kanila bumaba. Sumunod si Owa at Jeffrey sa'kin. Nang makalapit ako sa gate ng bahay ay tinutukan ko kaagad ng baril ang security guard doon.

"Ilabas niyo ang girlfriend ko! Ngayon din!" Utos ko sa guard. He hurried inside the house and i rolled my eyes. What a wuss. I kicked the gate and entered the house.

"Jeffrey, call Lucas and Yckos now." I commanded as i enter the house. Sumunod naman siya. Pagkarating ko sa sala ay nakita ko si Vincent at isang babae na pababa ng hagdanan.

"Where is she?!" I yelled. Tumawa siya. Tinutukan ko siya ng baril. Isang putok lang tapos ang problema ko sa taong to. And i will get out of this house with Ema.

"Iputok mo." Mariin na utas ni Vincent. I was gonna pull the trigger when i saw Ema walking towards him. Her eyes are full of anger and hatred. I felt my heart fall into pieces.

"Subukan mong barilin si Vincent, Wade. Ako mismo ang papatay sayo." My eyes widen. What is she saying? Bakit ako? Bakit ako ang lumalabas na masama dito? Before i can even think of saying something i heard Yckos and Lucas beside me.

"The whole team is here. Wow." Vincent said with a smirk. Itinutok ko ulit sa kaniya ang baril ko. Isang putok lang putang ina!

"Wade! Umalis ka na!" Galit na sigaw ni Ema sa'kin. Her eyes are killing me. Ang dating masaya, maamo at mapagmahal na Ema ay wala na ngayon. All i can see is a woman who is dead angry at me. Alam ko kung bakit but that doesnt mean i'm not gonna fix this.

"No! I'm not gonna go out of this fucking place without you." I exclaimed. Umiling iling siya at kasabay noon ang pagtulo ng luha niya.

"Hindi ako sasama sayo...." Napayuko siya at nakakuyom na ngayon ang kamay niya. I want to come close to her and kneel for forgiveness but when i was half way to her napatigil ako..

"Sinungaling ka.." She said and slapped me. Mas masakit ang nararamdaman kong sakit sa dibdib ko kesa sa sakit ng sampal niya. I deserve this i know. But i cant give up! I cant give her up.

"Ema please let me explain." I held her hand but she distanced herself from me and looked at me like i'm a piece of shit na sobrang pinandidirian niya. No.. No this cant be happening.

"Umalis ka na Wade! Hindi kita kailangan!" She pushed me and ran to Vincent's arms. No.. It should be my arms. She should be running to me not to him.

"Ok shows over. Umalis na kayo o gusto niyo magkapatayan pa tayo?" I looked at the girl beside Vincent. Shes holding a gun and pointed at me.

"Samantha?" I heard Lucas' voice. Hinila na niya ako papalayo. My eyes are pierced to Ema as she cries to Vincent's arms.

"Oh hey Lucas Ventura. Remember me?" Hindi ko alam kung anong nangyayari pero hindi maalis ang mga mata ko kay Ema at Vincent. Tinalikuran na kami ni Vincent at inalalayan na si Ema paakyat sa hagdan papuntang second floor.

"Ema! Ema please listen to me please!" I begged and begged. My tears started to flow and i don't care if they saw me crying. I want her back! I need her! I love her. She's mine! This cant be happening!

"Umalis ka na sabi!" After that i heared a gun shot. Ang sakit ng dibdib ko. Napaluhod ako.

"Wade!" Yckos and Lucas helped me stand up but i cant. I slowly touched my chest and there it is. I got shot.

"Samantha! You bitch!" Lucas yelled and pulled out his gun. Nahihilo na ako. Yckos is keeping me awake. Nakita ko si Jeffrey at Owa na nagpapanic na at tumatawag nang ambulansya.

Everyone is in panic and i'm here laying down and looking at the stairs.. Wala na siya. She's gone. I feel like i'm dying. I closed my eyes and all i can see it black..

-----

One... Two... Three.. Four... Bilang ko sa buwan na nagdaan sa calendar sa harap ko. Hinaplos haplos ko ang tiyan ko. Ang laki laki na. Bumalik ako sa kama at umupo doon.

"Kaith anak? Gising ka na pala. Bakit hindi ka pa bumababa? Breakfast is ready." Ngumiti ako kay Mrs Ledesma..i mean.. Mommy.

"Mom, i told you.. Ema na lang po." Nginitian ko siya at tumabi naman siya sa'kin.

"Pasensya ka na. Hindi lang kasi ako sanay. But i will get used to it ok? Tara na nandoon na ang Daddy mo sa hapag kainan. Manang Ina cooked your favorite." Hinawakan niya ang kamay ko at nginitian ako. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa lahat ng rebelasyong nangyari.

Two months ago sinabi sa'kin ni Vincent na ako ang nawawalang anak ng mga Ledesma. I cried for two weeks. And for the first time after my parents died, pumasok ako sa kwarto nila at nakita ko doon ang box na naglalaman ng katotohanan na ako nga si Katherine Ledesma. Kahit na itinago nila sa'kin ang katotohanan na iyon nagpapasalamat ako sa kanila dahil inalagaan nila ako. Ang hindi ko lang matanggap ay alam pala ni Wade iyon pero hindi niya sinabi sa'kin. Dumagdag iyon sa galit na nararamdaman ko sa kaniya. Tuwing naaalala ko yon ay bumabalik ang lahat sa'kin na parang kahapon lang ito nangyari.

"Anak? You're crying again. What's wrong?" Nagaalalang tanong ni Mommy. Nagpahid agad ako ng luha ko at ngumiti.

"Wala po ito. Emotional lang talaga ako." Palusot ko. Niyakap niya na lang ako. Kahit papaano ay gumaan ang loob ko.

"Me and your Dad loves you. We will take care of you and our future baby boy." Nginitian ako ni Mommy matapos akong yakapin. Tumango na lang ako at ngumiti sa kaniya.

"Good morning." Napatingin kami ni Mommy sa pinto at nakita ko doon si Vincent. May dala siyang pink roses. Napangiti ako. Gustong gusto ko talaga iyon. Ewan ko kung dahil ito sa pagbubuntis ko pero lagi kong hinahanap hanap ang pink na rosas na yan.

"Vincent. Ang aga mo ngayon ah?" Sabi ni Mommy sa kaniya at nakipag beso beso.

"Sasamahan ko po kasi si Emalee sa check up niya ngayon." Sagot niya kay Mommy at bumaling naman sa'kin.

"For you." Aniya at binigay ang pink roses sa'kin. Nagpasalamat ako at humalik sa pisngi niya.

"O siya, tara na at mag breakfast na tayo. Para makaalis na kayo." Yaya ni Mommy. Lumabas na kami ng kwarto ko at pumunta na sa hapagkainan.

Gaya ng sabi ni Mommy at nakahain nga doon ang paborito kong pagkain. Pagkaupo ko ay napatingin kaagad ako sa tuyo at itlog na nakahain. Nagflashback sa'kin ang masasayang pagsasalo namin ni Wade pagkumakain nito. I smiled. I love him still.. Pero ang pagmamahal na nararamdaman ko para sa kaniya ay kapantay ng galit na ikinikimkim ko sa puso ko. Hindi ko alam kung hanggang kelan ko itatago ang sarili ko sa kaniya kung ang anghel na nasa sinapupunan ko ay samin dalawa. Anak namin. Napabuntong hininga ako. Ayokong itago sa anak namin ang Ama niya. Hindi kasali sa gulo namin ni Wade ang bata. Ipapakilala ko din siya kay Wade sa tamang panahon. Sana pagdumating ang araw na iyon ay napatawad ko na siya.