İNTİKAM SÖZÜ (TAMAMLANDI)

Bölüm 33 : Deniz Kokusu... Senin Kokun...

  UZUN BİR ARADAN SONRA MERHABALAR İNTİKAMCILARR ÇOOOK GEÇ GELEN AMA HEM ZORLANARAK HEMDE EĞLENEREK YAZDIĞIM BİR BÖLÜM UMARIM BEĞENİRSİNİZ BİLİYORSUNUZ FİNALE 4 BÖLÜM KALDI SONRA BELKİ ÖZEL BÖLÜMLER GELECEK BUNDAN SONRA BELKİ GÜZEL BÖLÜMLER BELKİDE YİNE HÜZÜNLÜ BÖLÜMLER GELECEK BANA BAĞLI UMARIM İÇİNİZE SİNER  VE SON OLARAK BÖLÜMDE ZAMAN ATLAMASI YAPICAM ÇOK FAZLA SIKMAMAK İÇŞN UMARIM KAFANIZ KARIŞMAZ!!! İYİ OKUMALARRR SİZİ SEVİYORUMM
     BÖLÜM İTHAFLARI whenovember VE LeeRouMin

Not: Bu hikayeme geldiyseniz diğer hikayelerim olan Bir Sen Olsan ve İz e de şans vermeniz dileğiyle, mutlu günler dilerim...

          💥💥💥💥💥💥💥💥💥
       Orta yaşlı kadın , akan gözyaşlarına inat gözlerini yoğun bakım ünitesinden ayırmadı.

Ya çıkamazsa... Ya onun gözlerini açık göremezse, ya saçlarını bir daha koklayamazsa...
Yanında ondan daha donuk ve korkulu duran eşine baktı, ne kadar korkusunu belli etmemeye çalışsada elleri durmadan titriyordu.
Eşinin titreyen elini ince kemikli parmaklarıyla kavrayıp sıktı. Kollarıyla saramadıkları, kokusunu doyasıya içlerine çekemedikleri yavrularını istiyorlardı...

Onu bulmuşlardı! Kokusuna doyamadan kaçırılan yavrusu, Denizini bulmuştu... Doğar doğmaz bebeğinin kuvözden kaçırıldığını öğrenmişlerdi...
Her yeri aramış, tüm kaynaklarını seferber etmişlerdi! Ama yavrularından tek bir iz bile bulamamışlardı... Yıllar sonra dayanacak tek bir umutları bile kalmadığında bir kızları daha olmuştu...

Yeni doğan kızlarıyla kıyasladıklarında eğer Deniz yaşıyorsa 12 yaşında olmalıydı.
Küçük kızlarına Umut ismini verdiler. Deniz'in açtığı yaralarını Umut'un sarmasını diliyorlardı.

Aramalarına devam ediyorlar ama her gün içlerindeki umut dahada azalıyordu. Ne kadar Umut hüzünlerinin bir kısmını alsada Deniz kapanmayan yara gibi her gün kanıyordu!

Umut konuşmaya başlayıp bir şeyleri sorgular hale gelince anne ve babasının konuşmalarını gizlice dinleyip bir ablası olduğunu öğrenmişti. Küçük ve hayal gücü sınır tanımayan Umut, ablasını bulmak için evden kaçtı. Tek bir isteği vardı o da 'Kayıp ablasını bulup, mutlu yuvasına kavuşturmak!'

         Umuttanda o günden beri haber alamamıştı acılı aile... Ama bu sefer acıyla beraber öfke yüreklerine yerleşmişti ve ellerinde kayıp çocuklarının resmide vardı. Bir buçuk senelik çabalarının ardından çocuklarını bulmuşlardı. Biraz değişmişti ama genel olarak iyiydi. Sürekli bir şeyler anlatıyordu. Ablasını bulamamıştı ama ona çok iyi bakan birini bulmuştu. Birkaç gün sonra ellerine geçen mektup ve fotoğrafla 21 sene sonra aileye yeni bir umut aşılandı.

          Geneli pişmanlık dolu yazılan mektup onların hemen harekete geçmesine sebep oldu ama gelipte karşılaştıkları şey...

        Yerde oturup saçlarını çekiştiren genç çocuğa baktı kadın...
       Mavi gözleri ağlamaktan şişmişti...
        Yanına eğilen uzun saçlı çocuk ona dinlenmesi gerektiğine dair bir şeyler söyledi ama o inatla başını sallayıp gözlerini yere sabitledi.

            Eşinin mavi gözlerine baktığında ikisinin gözlerinde de aynı soru mevcuttu...
    Bu çocuk kızlarının nesi oluyordu?
       Yanlarına gelen orta yaşlı adamla hemen ayağa kalktılar. Adam hüzünlü bir tebessümle konuşmaya başladı.

             "Kusura bakmayın sizle de ilgilenemedim. Test sonuçlarına göre Kayla sizin kızınızmış. Ben onun manevi babası, Ekrem Akman. Kayla'yı kendi öz kızım gibi severim. Onu o günde korumaya çalıştık ama..."